ตอนที่ 3.3
1911 Words
- อัยย์ –
“พี่คาวะ! ทำไมต้องไปกวนประสาทซายูริแบบนั้นด้วยนะ”
ฉันหันกลับมาต่อว่าพี่ชายตัวดีอย่างไม่พอใจหลังลากเขาออกมาพ้นโต๊ะอาหาร พี่คาวะดึงแขนออกจากมือฉันทันที เขากอดอกแล้วทำหน้าเหนื่อยหน่าย
“กวนประสาทที่ไหน เด็กนั่นต่างหากที่เรื่องมาก มีอย่างที่ไหนอัยยนั่นได้แต่พี่นั่นไม่ได้”
แล้วพี่คาวะก็ทำเสียงล้อเลียนหัวหน้าแม่บ้านเรื่องนั่งโต๊ะกินข้าวร่วมกับกับเจ้านาย
“แค่กินข้าวทำไมต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่”
“เอาเถอะน่า นี่บ้านซายูรินะพี่คาวะ เราต้องทำตามกฎของเขา”
ฉันมองท่าทางเบื่อหน่ายของคนตรงหน้าอย่างไม่เคยเห็นมาก่อน ปกติเขาจะเป็นคนที่พูดดี มีเหตุผล เป็นที่พึ่งพาของฉันเสมอมา แต่ตอนนี้พี่คาวะกลับดูเอาแต่ใจจนหน้าหยิก
“ทำตัวดีๆ กับซายูริให้มากๆ นะพี่คาวะ”
ฉันเขย่าแขนพี่ชายเบาๆ เผื่อเขาจะเข้าใจขึ้นมาบ้าง แต่พี่คาวะกลับมองกลับมาด้วยสีหน้านิ่งๆ
“อย่าอยู่ใกล้ซายูริ ยัยนั่นกำลังถูกหมายหัว พี่ไม่อยากให้อัยย์โดนลูกหลง งานเลี้ยงพรุ่งนี้ยกเลิกซะ”
“พี่คาวะ”
ฉันปล่อยแขนกำยำของพี่ชาย รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องขึ้นมาวูบหนึ่ง
“งานเลี้ยงพรุ่งนี้จะมีอะไรเกิดขึ้นกับซายูริงั้นเหรอ”
“พี่ไม่แน่ใจ แต่ไม่อยากให้อัยย์เอาชีวิตไปเสี่ยง”
“อัยย์ว่าพี่คาวะคิดมากเกินไปแล้วค่ะ งานเลี้ยงวันเกิดสส.คนน่าจะเยอะ คงไม่มีใครกล้าลงมือหรอกมั้งคะ แล้วคนที่จ้างพี่เขาว่ายังไงบ้างที่พี่ปล่อยให้ซายูริมีชีวิตรอด”
ฉันมองใบหน้าเคร่งขรึมของพี่คาวะอย่างค้างคาแต่เพิ่งมีโอกาสได้ถาม
“ยังไม่ได้ติดต่อ แต่คงรู้แล้วล่ะว่าพี่เปลี่ยนใจ”
“แล้วพี่จะโดนอะไรไหม”
“โดนเหรอ...” พี่คาวะทำหน้าครุ่นคิดอย่างไม่เคยนึกถึงเรื่องนั้นมาก่อน ท่าทางเขาเองก็ไม่แน่ใจของเขาทำฉันกระวนกระวาย แต่จู่ๆ เขาก็กระตุกยิ้มเลือดเย็นออกมา
“คนที่จะโดนคงเป็นยัยนั่น”
“ยัยนั่น?”
ใครกัน ฉันมองพี่คาวะด้วยแววตาสับสน
“ไม่ต้องสนใจหรอก ก็แค่ยัยผู้หญิงโรคจิตคนหนึ่งน่ะ”
เพียะ!
“โอ๊ย!”
เสียงฝ่ามือหนาใหญ่ตบเข้าที่ใบหน้าเรียวได้รูปของหญิงสาวเต็มแรง ริเอะหันหน้าที่มีรอยปื้นแดงกลับมา มุมปากของเธอแตกและมีเลือดไหล จ้องเจ้าของแรงตบหนักๆ เมื่อครู่ด้วยแววตาสั่นไหวรุนแรงที่บอกไม่ถูกว่ากำลังหวาดกลัวหรือโกรธเคืองอยู่กันแน่
“แกทำงานพลาดได้ยังไง! แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ ยังจัดการไม่ได้”
เสียงดุดันตวาดกร้าว ใบหน้าคนคนนั้นสั่นเครือไปด้วยความโกรธ
“ขอโทษค่ะท่าน”
ริเอะสูดลมหายใจเข้าลึก หญิงสาวกัดฟันแน่น รู้สึกเดือดพล่านเมื่อนึกถึงใบหน้าของคนที่รับงานไปจากเธออีกที คาวะ... ไอ้เวรนั่นจะรู้ไหมว่าทำเธอเดือดร้อนขนาดไหน
ภายในใจริเอะร้อนรุ่ม สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับคาวะ ทำไมเขาถึงไม่จัดการกับเป้าหมายให้สิ้นซากแล้วยังได้ยินว่าหมอนั่นยังลอยหน้าลอยตาอยู่ในบ้านของเป้าหมายอีก
ริเอะผู้ซึ่งไม่รู้รายละเอียดของเหตุการณ์ในครั้งนั้นได้แต่เก็บงำความสงสัยเอาไว้เหมือนคนอื่นๆ
หมับ!
ลำคอขาวเนียนโดนบีบรัดกะทันหัน
“อึก” ริเอะจับมือหนาใหญ่อย่างไม่ทันรู้ตัว ใบหน้าสวยบิดเกร็งด้วยหายใจไม่ออก ริมฝีปากสีแดงสดมียังมีคราบเลือดติดเผยอออกอย่างต้องการอากาศหายใจ
“ทะ... ท่าน”
ริเอะถูกดึงเข้าไปใกล้ ลำตัวของเธออ่อนเปลี้ยด้วยว่าขาดแรงพยุงตัวเพราะอากาศที่ถูกจำกัด ทรุดตัวลงคุกเข่าต่อหน้าชายผู้อยู่เบื้องหลังคำสั่งสังหารซายูริ
“ไปบอกเจ้าเพื่อนนักฆ่าของแก ถ้ามันคิดจะญาติดีกับเด็กนั่นก็ระวังตัวไว้ให้ดีเพราะฉันไม่เคยปรานีกับคนล้มเหลว ยิ่งเป็นคนนอกยิ่งจัดการง่าย”
“ค่ะ... ท่าน อึก...”
“ส่วนแกโทษฐานที่ทำงานพลาด รู้ใช่ไหมว่าต้องทำยังไงให้ฉันหายโกรธ”
“ทะท่าน...”
แววตาดิ้นหาอากาศหายใจของริเอะเปลี่ยนไป สายตาคมปลาบของคนตรงหน้าบ่งบอกจุดประสงค์อย่างชัดแจ้ง ยังไม่ทันที่นักฆ่าสาวจะได้ตั้งตัวร่างของเธอก็ถูกดึงรั้งมาที่เตียง คนคนนั้นกดคอเธอลงอย่างไม่ปรานีปราศรัย ก่อนขึ้นมานั่งคร่อมเปิดลิ้นชักหยิบกรรไกรคมกริบขึ้นมาตัดชุดเดรสของริเอะตั้งแต่ชายกระโปรงขึ้นมาถึงอก
ชุดรัดรูปที่โดนผ่าแยกหดลงไปกองอยู่ข้างๆ ทันที เผยให้เห็นลำตัวขาวเนียน กับสรีระที่แสนเย้ายวนของนักฆ่าสาว
ริเอะหายใจถี่ลึกด้วยความหวาดหวั่นกับคมกรรไกรที่สอดเข้าใต้แพนตี้เนื้อบาง ปลายคมๆ ของกรรไกรเคลื่อนผ่านผิวหนังเธอไปให้ความรู้สึกเย็นวาบแกมลุ้นระทึก ด้วยกลัวใจคนตรงหน้าทำให้ริเอะไม่กล้ากระดิกตัว
ยิ่งเขามีของมีคมอยู่ในมือยิ่งน่ากลัวจะเล่นอะไรแผลงๆ ความโกรธของคนคนนี้ยิ่งคาดเดายากอยู่ด้วย
ริเอะหายใจคล่องปลอดขึ้นเมื่อเขาวางกรรไกรลง ลูบไล้ผิวเนียนละเอียดของเธอด้วยมือเปล่า ความวาบหวามทำให้ร่างบางมีการตอบสนอง อ้าเรียวขาออกกว้างตามความต้องการของคนคนนั้น ไม่นานความโกรธเกรี้ยวก็แปรเปลี่ยนเป็นความเร่าร้อนบนเตียง เสียงครวญครางของริเอะผสมปนเปกับเสียงหอบกระเส่าของคนคนนั้นดังสะท้อนไปทั้งห้อง เหงื่อไคลของคนทั้งสองผุดพรายขึ้นเต็มตัว หลังก้อนอารมณ์ระลอกแรกผ่านพ้น ร่างริเอะถูกดึงลงมายืนข้างเตียง แผ่นหลังบางที่มีรอยสักรูปดาบไขว้ถูกกดลงแนบกับเตียง เรียวขาสองข้างคล้องอยู่บนข้อพับแขนของคนคนนั้น เขาดึงสะโพกริเอะขึ้นสอดใส่แก่นกายเข้าไปอย่างดุดัน เสียงกระแทกกระทั้นที่รุนแรงดังขึ้นอย่างต่อเนื่องอีกหลายต่อหลายครั้ง จนริเอะแทบหมดแรงคาแผ่นอกล่ำสันของคนคนนั้น
ร่างบางนอนแผ่หลาอยู่บนเตียงอย่างอ่อนแรง ยังไม่ทันพักหายใจ คนคนนั้นก็ดึงลิ้นชักเปิด จับยาไวอากร้ายัดใส่ปาก
หัวใจริเอะกระตุกวูบ! ผวาลุกขึ้นนั่ง แต่ยังไม่ทันตั้งสติท้ายทอยก็ถูกคว้าไปประกบปากจูบอย่างร้อนแรง
“อุบส์... อื้อ”
เสียงครางลอดออกจากลำคอ ริเอะรู้สึกเจ็บเหมือนปากจะฉีก บาดแผลจากการโดนตบโดนบดขยี้อย่างป่าเถื่อน หน้าอกถูกบีบขยำหนักๆ ยิ่งกว่าถูกสัตว์ป่าขย้ำ
ริเอะนักฆ่าสาวที่ทุกคนยำเกรงกลับกลายเป็นลูกเจี๊ยบที่เนื้อตัวกำลังสั่นเทาเมื่ออยู่ต่อหน้าเจ้าชีวิต “ท่านคะ! ..อ๊ะ อ๊า!~”
“ครางออกมาดังๆ ฉันชอบ”
คนที่อยู่ด้านบนบอกด้านเสียงอันพึงพอใจ อารมณ์ที่ถูกปลุกเร้าด้วยยาทำให้เขาดื่มด่ำกับความสุขสมอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย จับร่างที่อ่อนปวกเปียกของริเอะพลิกคว่ำตามใจชอบ
- ซายูริ -
งานเลี้ยงวันเกิดสส.ถูกจัดขึ้นที่โรงแรมหรูใจกลางโตเกียว คนที่มาร่วมงานส่วนมากจะเป็นนักการเมือง และบรรดาลูกหาบที่มีผลประโยชน์ทางธุรกิจร่วมกันทั้งที่ถูกและผิดกฎหมาย แน่นอนว่าซูซาคุถูกเชิญมาร่วมงานด้วยเหตุผลข้อหลัง
คุณพ่อเคยช่วยสส.คนนี้หาเสียง เป็นกำลังหลักที่ผลักดันให้เขาได้รับตำแหน่ง ในทางตรงข้ามเขาต้องใช้ตำแหน่งนั้นเอื้อประโยชน์ในทางการค้าให้กับซูซาคุเป็นการแลกเปลี่ยน ทุกอย่างดำเนินไปได้ด้วยดีจนถึงตอนนี้
จะว่าไปเรื่องไนต์คลับที่คาบูกิโจยังคาใจฉันอยู่นิดหน่อย แม้จะรู้ว่ามีคนวางอุบายเพื่อล่อฉันออกไปให้นักฆ่าสังหารแต่ตำรวจก็บุกค้นที่นั่นจริง ไม่ใช่เรื่องที่กรุขึ้นมาลอยๆ แล้วท่านสส.คนนี้ทำอะไรอยู่ถึงปล่อยให้ตำรวจเข้ามายุ่มย่ามกับธุรกิจของเราได้
“สวัสดีค่ะคุณอาซาคาอิ”
ฉันเดินตรงเข้ามาทักทายเจ้าของงานอย่างไม่ใส่ใจสายตาแขกคนอื่นๆ ที่จ้องมองมาในทุกย่างก้าวตั้งแต่ฉันเหยียบเข้ามาในห้องจัดเลี้ยง
ทุกคนดูสนใจผู้นำคนใหม่ของซูซาคุ รวมถึงข่าวลือเรื่องที่ฉันถูกลวงไปฆ่าทั้งที่เพิ่งรับสืบทอดอำนาจจากคุณพ่อเพียงไม่กี่วัน แต่ที่ทุกคนแปลกใจคงเป็นเรื่องที่ฉันรอดมาได้มากกว่า เพราะถ้าฉันตายคงไม่ฮือฮาแบบนี้
และนี่แทบจะเป็นการเปิดตัวครั้งแรกของฉันตั้งแต่ขึ้นรับตำแหน่ง จึงไม่แปลกที่จะได้รับความสนใจพิเศษ
สส.ซาคาอิหันมามองด้วยสีหน้าประหลาดใจก่อนจะยิ้มกว้างในเวลาต่อมา
“โอ้... หนูซายูรินี่เอง วันนี้มาแทนคุณพ่อรึ”
“ใช่ค่ะ นี่ค่ะของขวัญ” ฉันหันไปรับกล่องของขวัญในมือทาโร่ที่อยู่ด้านหลังมาส่งให้สส.ซาคาอิ
“ขอบใจนะ” สส.ซาคาอิรับกล่องของขวัญในมือฉันไปอย่างสุภาพ ดวงตาสีน้ำตาลในวัยห้าสิบจ้องมองกล่องในมือราวกับคิดอะไรครู่หนึ่งก่อนตวัดสายตาขึ้นมามองฉัน
“ได้ยินว่าพักนี้ที่ซูซาคุเกิดเรื่องขึ้นหลายอย่าง แต่หนูซายูริก็ยังอุตส่าห์มาร่วมงานอา อาซาบซึ้งใจจริงๆ”
“วันเกิดคุณอาทั้งที จะไม่มาได้ยังไง อีกอย่างหนูมีเรื่องอยากคุยกับคุณอา”
“หืม คุยกับอารึ เรื่องอะไรล่ะ”
“เรื่องไนต์คลับน่ะค่ะ”
“อ่า...” สส.ซาคาอิหน้าเสียลงเล็กน้อย ฉันกำลังจะถามต่อแต่ทาโร่กลับสะกิดแขนฉันซะก่อน
“ท่านซายูริ คุยเรื่องนั้นที่นี่คงไม่เหมาะสม”
“ทาโร่” ฉันถลึงตาใส่อีกฝ่ายอย่างเสียอารมณ์ แต่เขาก็ไม่มีวี่แววกริ่งเกรงฉันสักนิด ฮึ่ย! แถมยังจ้องกลับมาด้วยสายตาปรามๆ ทำอย่างกับฉันเป็นเด็กไม่รู้จักโต
“เอาไว้ค่อยคุยกันทีหลัง ตอนที่สส.ซาคาอิว่างเถอะครับ”
ทาโร่มองสีหน้าอึดอัดของสส.ซาคาอิ อีกฝ่ายรีบพยักหน้าเห็นด้วยทันที
“อ่าแบบนั้นก็ดีเหมือนกัน ขอโทษนะหนูซายูริ ไว้ว่างๆ ค่อยคุยกันนะ ตอนนี้อาขอตัวไปรับแขกก่อน”
สส.ซาคาอิรีบปลีกตัวออกไป ฉันขมวดคิ้วขัดใจ ท่าทางร้อนรนนั่นชวนให้น่าสงสัยนัก
“ทาโร่ ทำไมต้องห้าม” ฉันส่งสายตาเขียวปัดให้เลขาของคุณพ่อ
“เรื่องส่วนตัวก็ควรจะคุยในที่ส่วนตัวไม่ใช่เหรอครับ”
ทาโร่ทวนคำพูดที่ฉันมักจะได้ยินจากปากของคุณพ่อบ่อยๆ ออกมา และมันก็ทำให้ฉันเถียงไม่ออก ฉันถอนหายใจยาวเหยียด ยอมรับว่าตัวเองใจร้อนเกินไป แต่บางทีก็รู้สึกว่าการทำตามครรลองของคุณพ่อเป็นเรื่องยากสำหรับฉันเหมือนกัน
ไกด์ไลน์สส.ซาคาอิ = สส.ที่พ่อของซายูริให้การหนุนหลังทาโร่ = เลขาของซูซาคุกรุปส์ ริเอะ = นักฆ่าสาวที่ส่งภารกิจฆ่าให้คาวะอีกทีท่าน = คนคนนั้น (ยังไม่สามารถออกนามได้)เผื่อใครคิดถึงเคนมะ นางรอตั๋วเครื่องบินอยู่ค่ะ ฮ่าๆ ตั้งแต่คืนที่ซายูริโดนดักฆ่า นี่ก็เพิ่งผ่านมาสองวันเองแต่เหมือนนานเนอะ ฮาาาาาา
- Writer
