เคอหลิ่งหลินตื่นเช้ากว่าปกติเพื่อดูแลม้าในคอกแล้วเตรียมตัวจะไปบ้านสกุลเหวิน ขณะกำลังจะย่องออกจากห้องนั้น ชุนเอ๋อร์ก็กระโดดออกมาขวางทางเสียก่อน
“คุณหนู! ห้ามไปไหนทั้งนั้นเจ้าค่ะ”
“ชุนเอ๋อร์” เคอหลิ่งหลินร้องเสียงหลงอย่างตกใจ ไม่คิดว่าจะถูกสาวใช้จับได้เสียก่อน
“คุณหนูแอบหนีไปไหนทุกวันเจ้าคะ”
ข้า...ข้า” นางโกหกไม่เก่ง ได้แต่กลอกตาไปมา
“ช่วงนี้คุณหนูได้พักผ่อนไม่ใช่หรือ บ่าวรู้ดีว่าเป็นเพียงบ่าวไพร่ คุณหนูไม่ให้บ่าวติดตามไปรับใช้ก็น่าก็บอกให้รู้สักนิดก็ยังดี”
เคอหลิ่งหลินเห็นสีหน้าน้อยอกน้อยใจของชุนเอ๋อร์แล้วก็ยิ้มน้อยๆ หมุนตัวลงมาจากกรอบหน้าต่างแล้วยื่นมือไปแตะไหล่ของสาวใช้อย่างเป็นกันเองไม่ถือตัว
“ชุนเอ๋อร์ ข้าเคยบอกเจ้าแล้วไง ระหว่างข้ากับเจ้า ข้าเห็นเจ้าเป็นสหายไม่เคยมองเจ้าเป็นบ่าวไพร่”
“ยังไงคุณหนูก็คือนายของบ่าวเจ้าค่ะ” ชุนเอ๋อร์สูดน้ำมูกกลั้นน้ำตา “ชีวิตชุนเอ๋อร์หา
