“ข้าพูดไม่ได้” นางไม่หลบสายตา
“พูดไม่ได้หรือไม่พูด”
แม่ทัพจ้าวสูดลมหายใจลึก เคอหลิ่งหลินแม้จะเป็นผู้หญิง แต่ก็เติบโตในป่าเขากับพ่อที่เป็นโจรป่า และเมื่อมาอยู่กับกองทัพก็ยังฝึกฝนวรยุทธเทียบเท่าบุรุษผู้อื่น แน่นอนว่า หากจะทรมานนางเพื่อเค้นเอาข้อมูลความจริงใดๆ หากนางไม่เปิดปากเองก็ไม่มีวันที่ใครจะง้างปากให้นางพูดออกมาได้ เช่นนี้แล้วแม่ทัพจ้าวจึงไม่เห็นว่าจะต้องบีบบังคับให้เคอหลิ่งหลินเอ่ยชื่อคนที่นางต้องช่วยชีวิต
“เป็นคนที่ทำให้เจ้าเพียรฝึกเพลงขลุ่ยใช่หรือไม่”
คราวนี้สีหน้าของเคอหลิ่งหลินมีแววหวั่นไหว เพียงเท่านี้แม่ทัพจ้าวก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ
“เมฆเหินเป็นม้าศึก เจ้าต้องดูแลมันอย่างดี และไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเจ้าต้องพามันกลับมาที่จวนอย่างปลอดภัย”
“ข้าทราบแล้วท่านพ่อ”
“วาจาเรียกข้าว่าพ่อ แต่เจ้าไม่ค่อยเคารพข้าเสียเท่าไหร่”
“ท่านพี่! อันตรายถึงเพียงนี้ท่านยังอนุญาตให้หลิ่งหลินไปอี
