บทที่2. กลั้นหัวเราะ

1368 Words

หญิงสาวกลั้นหัวเราะ นางไม่อยากหัวเราะเพราะมันทำให้รู้สึกเจ็บในกาย แต่กระนั้นก็อดคิดถึงวัยเด็กของตนไม่ได้ ในปีถัดมานางอายุสิบสี่เป็นปี่ที่บิดาตายไปเพราะช่วยชีวิตแม่ทัพจ้าวจากการถูกลอบสังหาร นางเหลือตัวคนเดียวแล้วจริงๆ เพราะออกจากหุบเขาชิงซานมานานจนไม่แน่ใจว่านางเคยมีญาติพี่น้องที่ใดหรือไม่ นางควรจะร้องไห้ให้การจากไปของบิดา ทว่ากลับไม่มีน้ำตารินไหล หลายคืนล่วงผ่านนางยืนมองเงาจันทร์ในสระบัวของจวนแม่ทัพจ้าว ขณะครุ่นคิดถึงหนทางชีวิตของตัวเองอยู่นั้น ร่างของจ้าวจิ่นสือก็ปรากฏอยู่เบื้องหลัง พร้อมเสียงกระแอมไอให้นางรู้ตัวถึงการมาของเขา “คุณชายจิ่นสือมีอะไรจะให้ข้ารับใช้เหรอเจ้าคะ” นางถูกบิดาสั่งสอนมาให้วางตัวเสมือนเป็นหญิงรับใช้ เมื่ออยู่กับบุตรชาย แม่ทัพจ้าว นางเคยเถียงบิดาหลายครั้ง ก็ทำไมนางต้องกลายเป็นหญิงรับใช้ด้วยเล่า? นางก็อยู่ของนางดีๆ ไยให้ไปรับใช้ผู้อื่น แต่ตอนนี้สถานะนางเปลี่ยนไป นางไม่มีที่ไปแถมไม่มีที่ซุกหัวนอนอีกต่างหาก ไม่รู้ว่าจะอยู่ในจวนแม่ทัพจ้าวในฐานะอะไร นอกจากหญิงรับใช้ที่บิดาเคยบอก “ข้าจะมาใช้เจ้าทำไมกัน คนรับใช้มีเยอะแยะไป” เขาขมวดคิ้ว แม้จะอายุเท่ากันแต่เขาดูสง่างามสมกับเป็นบุตรของฮูหยินอี้ซิ่วและท่านแม่ทัพ “อ้าว” มือน้อยๆ ของนางยกขึ้นเกาศีรษะอย่างงุนงง “แล้วเจ้ามายืนคนเดียวที่นี่ทำไมตั้งนาน ดึกแล้วน้ำค้างแรงนัก” “อ่อ” นางพยักหน้าอย่างนึกได้แล้วเพิ่งรู้สึกว่าน้ำค้างแตะไหล่จนซึมทะลุผ่านเสื้อเนื้อหยาบที่สวมอยู่ มือเล็กปัดหยดน้ำที่บ่าแล้วบ่นพึมพำ “ข้ามีเสื้อผ้าไม่เยอะเสียด้วยซิ ซักบ่อยจะเปื่อยเอาเสียก่อน” คิ้วเข้มของเขาขมวดยุ่งและฮึดฮัดกับท่าทางไม่เดือดเนื้อร้อนใจกับโชคชะตาของตนเอง จ้าวจิ่นสือยอมรับว่าสงสารนาง เขาบังเอิญได้ยินบิดาและมารดาสนทนากันเรื่องเคอหลิ่งหลิน ชีวิตนางน่าสงสาร ถ้าบิดาของนางไม่สละชีวิตของตนเองปกป้องบิดาของเขาแล้ว คงเป็นเขาเองนั้นแหละที่จะเป็นกำพร้า เช่นนั้นแล้วการที่บิดาของเขาจะรับนางเป็นบุตรบุณธรรมจึงเป็นเรื่องที่สมควรอยู่ ปัญหาอยู่ที่นางไม่อยากอยู่ที่นี่แต่นางเองก็ไม่มีที่จะไป “ถ้าเจ้าเป็นคนสกุลจ้าวเมื่อไหร่ อยากได้เสื้อผ้ามากแค่ไหนก็ไม่ใช่ปัญหา” เด็กหญิงเอียงคอฟังอีกฝ่ายแล้วทำหน้าฉงนในสิ่งที่ได้ยิน นั้นยิ่งทำให้เด็กหนุ่มหงุดหงิด “เสื้อผ้าข้ามีพออยู่แล้ว เพียงแค่ข้าขี้เกียจซักน่ะ” “ถ้าเจ้าเป็นคนสกุลจ้าวเมื่อไหร่ เสื้อผ้าก็ไม่ต้องซักเอง” นางช่างทึ่มนัก นี่นะหรือเด็กสาวแสนชาญฉลาดที่บิดาเขากล่าวชมอยู่เสมอ “นอกจากเสื้อผ้าแล้วก็ยังมีอาหารการกิน เจ้าชอบกินหมั่นโถวไม่ใช่เรอะ” “จริงเหรอ ข้าจะได้กินหมั่นโถวด้วยเหรอ” โธ่! เรื่องกินนี่เรื่องใหญ่จริง “ใช่...จะกินเท่าไหร่ก็ได้ เมื่อไหร่ก็ได้ด้วย ถ้าเจ้าอยู่ที่นี่นะ” “ข้าอยู่ที่นี่ได้จริงๆ เหรอ” เด็กสาวถามอย่างไม่มั่นใจ “ได้ซิ ท่านพ่อกับท่านแม่ก็อยากให้เจ้าอยู่ที่นี่” “แล้วเจ้าล่ะ?” “ข้า?” “อืม...ข้าก็ชอบที่นี่นะ มีที่ซุกหัวนอน มีของอร่อยให้กิน แต่ข้าไม่อยากเป็นคนรับใช้นี่” “ใครจะให้เจ้าเป็นคนรับใช้กันเล่า” “แล้วจะให้ข้าอยู่ที่นี่ทำอะไรล่ะ” นางยังเกาศีรษะน้อยๆอย่างไม่เข้าใจ “ก็มาเป็นพี่น้องกับข้าไง” จ้าวจิ่นสือพูดอย่างหมดความอดทน “ห๋า!” นางร้องเสียงดังอย่างตกใจ “ใช่! ไม่ดีหรือไง!” “ก็...ถ้าข้าเป็นน้องของเจ้า เจ้าก็ต้องข่มเหงข้านะซิ” เด็กหนุ่มตบหน้าผากตัวเอง นางโง่และทึ่มอย่างที่สุดแต่เขาก็สงสารนาง ยิ่งเห็นนางยืนเหม่อลำพังก็รู้ดีว่านางต้องเหงาและทุกข์ใจมากเพียงใด “ถ้าเช่นนั้นข้าให้เจ้าเป็นพี่สาวของข้าก็ได้ เจ้าจะได้เลิกกังวลว่าจะมีใครรังแกเจ้ารวมทั้งข้าด้วย” ใบหน้าเด็กสาวค่อยๆ ระบายยิ้มและยังเป็นยิ้มกว้างจนจ้าวจิ่นสือขมวดคิ้วก่อนจะร้องออกมา “เจ้าแกล้งข้าใช่ไหม! หลิ่งหลิน!” “บุรุษพูดแล้วไม่คืนคำ เจ้ายกตำแหน่งพี่สาวให้ข้าแล้ว ข้าย่อมยินดีรับไว้ด้วยความเต็มใจ” ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แววตาที่เป็นประกายนั้นยืนยันว่านางได้ชัยชนะในครั้งนี้แล้ว จากชีวิตที่ไร้พี่น้องมาสิบสี่ปี มาบัดนี้นางมีน้องชายตัวโตแถมอายุห่างกันเพียงห้าเดือนเท่านั้น เช้าวันต่อมานางจึงได้อยู่จวนแม่ทัพในฐานะบุตรบุญธรรม แต่กระนั้นนางมักบอกผู้อื่นด้วยนามสกุลเดิมของบิดาเสมอ นางได้มีที่ซุกหัวนอนแถมยังเป็นที่นอนอุ่นๆ อาหารการกินไม่อดยากและยังได้ร่ำเรียนหนังสือด้วย ผิดก็ตรงที่นางไม่อาจเป็นกุลสตรีอย่างที่จ้าวฮูหยินคาดหวัง เพราะนางแก่นแก้วซุกซนนัก ให้นางฝึกกระบี่ยังก้าวหน้ากว่าเขียนภาพ เล่นดนตรี เดินหมาก หรือร่ายรำเสียอีก เคอหลิ่งหลินหัวเราะให้กับความคิดคำนึงของตัวเอง นางติดตามแม่ทัพจ้าวออกรบหลายครั้ง แม้นางเป็นเด็กแต่เรื่องพื้นที่การแกะรอยนั้นแม่นยำนัก รวมทั้งจ้าวจิ่นสือที่บิดาฝึกให้เรียนรู้กลศึกต่างๆ นางเองคอยติดตามเขาเสมือนเงาไปอย่างไม่รู้ตัว หญิงสาวมองดูผู้คนที่ทยอยเข้าไปในจวนแม่ทัพหมดแล้วก็ลงจากหลังม้า ส่งม้าให้เด็กรับใช้นำม้าไปเก็บแล้วเดินไปที่ห้องพักของตนเอง ชุนเอ๋อร์เห็นผู้เป็นนายกลับมาแล้วก็รีบเข้าไปช่วยปลดผ้าคลุมไหล่ที่เต็มไปด้วยฝุ่นดินออก “คุณชายจิ่นสือให้บ่าวเตรียมน้ำอุ่นให้คุณหนู บ่าวชะเง้อมองจนคอแทบเคล็ดไม่เห็นคุณหนูมาเสียที นึกว่าท่านหลงทาง กลับบ้านไม่ถูกเสียแล้ว” “คนอย่างเคอหลิ่งหลินนะรึจะหลงทาง” หญิงสาวหัวเราะเสียงใส แต่ก็ขมวดคิ้วข่มความเจ็บแปลบที่แล่นผ่านผิวหนัง ชุนเอ๋อร์เป็นหญิงรับใช้ประจำตัวนางซึ่งอยู่รับใช้หญิงสาวมาหลายปี สังเกตเห็นอาการเจ็บปวดของผู้เป็นนายได้ชัด ก็คุณหนูของนางเหมือนคุณหนูบ้านอื่นที่ไหนกันเล่า “คุณหนู หลังท่านมีแต่รอยช้ำเต็มไปหมด” ชุนเอ๋อร์อุทานอย่างตกใจ “ข้าอยากแช่น้ำอุ่นเสียหน่อย เจ้าไปรอข้างนอกก่อนเถิด ถ้าข้าเงียบไปนานค่อยเข้ามาดู” เพราะร่างกายแบกรับความเหนื่อยล้า นางจึงมักเผลอหลับในอ่างอาบน้ำเสมอ “เจ้าค่ะ บ่าวจะหายามาทาให้นะเจ้าคะ” เคอหลิ่งหลินได้แต่พยักหน้าแล้วจัดการสระผมที่เต็มไปด้วยฝุ่น นางอยากล้างกลิ่นคาวเลือดออกให้หมด ไม่ชอบเลยที่ต้องให้กระบี่เปื้อนเลือด แม้ครั้งนี้ไม่มีผู้ใดเสียชีวิตแต่ก็บาดเจ็บกันไม่น้อย เมื่อชำระล้างคราบเหงื่อออกไปครั้งหนึ่งแล้วนางจึงลงไปแช่ในอ่างอาบน้ำ และหลับตาลงอย่างอ่อนล้า “หลิ่งหลิน” เสียงทุ้มต่ำดังอยู่หน้าห้อง หญิงสาวลืมตาขึ้นยังไม่ทันขานรับอะไร บานประตูก็เปิดออกพร้อมกับร่างสูงของจ้าวจิ่นสือที่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดใหม่เรียบร้อยแล้วเดินเข้ามา ดวงตาคมหรี่มองคนที่ยังแช่ตัวอยู่ในอ่างอาบน้ำ นางไม่ได้ขยับตัวแต่รู้ว่าสายตาของเขาต้องการมองเพียงแผ่นหลังของนาง “รอยช้ำเล็กน้อย เดี๋ยวก็หาย” “ฮืม...”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more