Melon Talk
ใครจะไปคิดว่าแค่คำพูดประโยคเดียวจะทำให้เขาเป็นบ้าบดขยี้ริมฝีปากลงมาท่ามกลางผู้คนที่มองมาที่เราเป็นตาเดียว ฉันเบิกตากว้างพร้อมกับทุบอกมิดไนท์อย่างแรงแต่เขาไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยจนฉันต้องส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากพลัมและเพื่อนร่วมคณะที่ยืนอึ้งอยู่ใต้ต้นไม้ไม่ไกลจากตรงนี้
"อื้อ"
มิดเดย์รั้งร่างฉันจนตัวติดกับเขาแนบแน่นและยังบดเบียดริมฝีปากลงมาโดยไม่สนสายตาใครทำราวกับว่าตรงนี้มีเพียงแค่เราสองคน ฉันรวบรวมแรงที่มีผลักเขาออกอย่างแรงแต่พริบตาเดียวฉันก็ถูกเขากระชากเข้าไปหาอีกครั้ง
"ปล่อยนะเว้ย"
ฉันทั้งข่วนทั้งจิกจนแขนแกร่งเต็มไปด้วยรอยแดงแต่เขายังไม่สะทกสะท้านมองฉันด้วยสายตาเรียบนิ่ง
"เป็นอะไรของเธอวะ"
"เป็นคนไง ถามมาได้"
ฉันไม่ได้ตั้งใจกวนประสาทเขานะแค่พลั้งปากเฉยๆ อีกอย่างเวลาฉันโมโหหรืออารมณ์ไม่ดีทีไรมักจะควบคุมปากไม่ค่อยได้เผลอด่าคนมานับไม่ถ้วน
มิดเดย์หยิกสะโพกฉันเต็มแรงราวกับต
