รักร้ายพี่ชายแฟนเก่า

มาหาเพราะห่วง

Midday Talk

ผมจอดมอเตอร์ไซต์หน้าบ้านสองชั้นขนาดกลางพร้อมสอดส่องเข้าไปทางด้านใน ถัดไปอีกนิดมีห้องแถวสองคูหาเปิดเป็นร้านอาหารซึ่งเต็มไปด้วยผู้คน จากข้อมูลที่ผมได้รับมาจากเด็กในร้านที่เมล่อนทำงานอยู่ มันบอกว่าบ้านเธออยู่ที่นี่และอาศัยอยู่กับพี่สาว น้องสาวและน้องชาย ส่วนร้านอาหารตรงนั้นก็เป็นกิจการของบ้านเธอ

"มาหาใครครับ"

ผมหันมองไปทางด้านหลังเห็นชายหนุ่มในชุดนักศึกษาหยุดยืนพร้อมจ้องมองผมด้วยแววตาไม่เป็นมิตรก่อนจะเดินเลยมาเปิดประตูรั้วและหันมาจ้องผมอีกครั้ง

"เมล่อนอยู่มั๊ย"

"เป็นอะไรกับพี่เม"

"เป็นเพื่อน"

จะให้ตอบว่าเป็นผัวก็ตรงไป เอาเป็นว่าระหว่างเราใช้สถานะเพื่อนบังหน้าไปก่อนดีกว่า อีกอย่างเด็กนี่น่าจะเป็นน้องชายเมและท่าทางเอาเรื่องน่าดูเหมือนกัน ถ้าผมพูดจาไม่เข้าหูมันได้พุ่งมาเสยหน้าผมด้วยหมัดแน่ๆ

"แล้วมาหาพี่เมมีธุระอะไร"

ไอ้นี่มันถามอะไรมากมายวะ ผมแอบด่าไอ้หน้าหล่อในใจ จะว่าไปไอ้เด็กนี่ก็หน้าคล้ายเมไม่น้อยเลยแฮะ

"เมไม่สบายเลยมาเยี่ยม"

"แล้วผมจะแน่ใจได้ไงว่าคุณเป็นเพื่อนพี่เมจริงๆ"

เป็นน้องชายที่จู้จี้จุกจิกโครตๆเลยว่ะ ผมเริ่มหงุดหงิดที่ไอ้เด็กตรงหน้าเอาแต่พูดนู่นพูดนี่แถมยังมีท่าทางหวาดระแวง ทำอย่างกับผมเป็นโจรจะมาขโมยพี่สาวมันงั้นแหละ

"งั้นก็ไปหาเมพร้อมกันเลยสิ"

"...ก็ได้"

ผมเดินตามร่างสูงเข้ามาในบ้านที่สะอาดเรียบร้อยเป็นระเบียบก่อนเดินขึ้นบันไดตรงมาชั้นสองซึ่งนับดูแล้วมีห้องถึงสี่ห้องด้วยกัน ดูแล้วบ้านหลังนี้น่าจะผ่านการต่อเติมหลายครั้งเท่าที่ผมสังเกตุ เราสองคนหยุดยืนหน้าประตูไม้สีดำสนิท บนบานประตูติดป้ายสีขาวพร้อมชื่อเจ้าของห้องซึ่งเป็นภาษาอังกฤษตัวอักษรสีดำ

"พี่เม"

คนด้านหน้ายกมือเคาะประตูสามครั้งพร้อมเอ่ยเรียกคนที่อยู่ข้างใน

"มีไร"

เสียงจากด้านในตอบกลับมาเป็นคำถามแต่ไม่ได้อนุญาติให้เปิดประตูเข้าไป

"มีเพื่อนพี่มาหา"

"เข้ามาดิ"

ประตูบานสีดำถูกเปิดออกพร้อมกลิ่นหอมอ่อนๆลอยแตะจมูก ผมมองคนบนเตียงที่ถือจอยเกมอยู่ในมือดวงตากลมโตจ้องจอใหญ่ตรงหน้าไม่ละสายตาและไม่แม้แต่จะหันมาสนใจคนที่เข้ามา

"ใครมาวะไอ้ขนุน"

"เงยหน้าขึ้นมาดูดิ"

ผมยกแขนขึ้นกอดอกก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้าเมล่อนที่มีสีหน้าซีดเผือด ดวงตากลมโตเบิกกว้างก่อนที่จอยสีดำจะร่วงหล่นลงจากมือ

"มะ มาได้ไงเนี่ย"

เธอถามเสียงตะกุกตะกักก่อนเหลือบมองไปทางน้องชายที่จ้องเราสองคนราวกับกำลังจับผิดยังไงยังงั้น

"ขนุน ออกไปก่อน"

"ทำไมต้องออก"

เมล่อนถอนหายใจยาวก่อนจะส่งอุปกรณ์เล่นเกมส์ทั้งชุดที่ถอดออกจากทีวีจอแบนให้น้องชายตัวดีที่ยิ้มแย้มขึ้นมาทันตาเห็นและหอบชุดเกมส์เดินออกไปทันที เมล่อนเดินไปปิดประตูล็อคกลอนและตรงเข้ามาหาผมด้วยท่าทางไม่พอใจ

"มาทำไม"

เธอเอ่ยถามเสียงแข็งดูท่าทางไม่เหมือนคนเพิ่งหายป่วยเลยสักนิด เธอดูสบายดีกว่าที่ผมคิดไว้ตั้งเยอะ นึกว่าจะเป็นอะไรหนักหนากว่านี้ซะอีก

"ผัวมาหาเมียไม่ได้?"

"หุบปากไปเลย อย่ามาพูดจาไร้สาระที่นี่"

"ไร้สาระตรงไหน พูดความจริง"

ผมเถียงก่อนจะถือวิสาสะนั่งลงบนเตียงขนาดกลางโดยไม่สนสายตาขุ่นเคืองที่มองตรงมา

"ต้องการอะไร"

"ป่าว"

"อย่ามากวนประสาทได้ป่ะ"

ผมฉุดข้อมือเล็กให้ล้มลงบนเตียงก่อนพลิกตัวขึ้นคล่อมกักร่างบางเอาไว้ เมล่อนพยายามที่จะใช้ขาถีบผมแต่ยังไงเธอก็สู้แรงผู้ชายไม่ได้อยู่ดี

"กินยายัง"

เมื่อคืนผมไม่ได้ป้องกันแถมยังปลดปล่อยซะเต็มสูบ ขืนเธอไม่ได้กินยาคุมล่ะก็ เราสองคนได้มีเจ้าตัวเล็กให้เลี้ยงและต้องเป็นพ่อเป็นแม่แบบไม่ได้ตั้งตัวแน่นอน

"ไม่ต้องมายุ่ง"

เมล่อนสะบัดหน้าหนีไปอีกทางแต่เธอคงไม่รู้ว่ายิ่งทำแบบนี้ผมก็ยิ่งชอบ แถมตอนนี้เธอยังสวมเสื้อยืดย้วยๆคอกว้าง พอถูกรั้งมันก็ร่นหล่นมาทางไหล่อีกข้างทำให้ผมเห็นเนินอกที่พ้นขอบบราออกมาอย่างเต็มตาและนั่นทำให้ผมต้องลุกขึ้นจากร่างบางทันทีเพราะกลัวว่าจะควบคุมตัวเองไม่ได้และเผลอปลุกปล้ำเธอคาเตียง

"ตกลงจะบอกได้ยังว่ามาทำไม"

"ก็มาหาเมียไง"

ผมได้ยินเสียงถอนหายใจยาวอีกครั้งก่อนที่เราจะต่างคนต่างเงียบไปพักใหญ่ ผมไม่รู้หรอกว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ที่ผมเงียบเพราะกำลังท่องยุบหนอในใจระงับอารมณ์ดิบที่กำลังก่อตัวจากภาพที่เห็นเมื่อกี้ ความขาว ความหอมและความอวบอิ่มของร่างกายเมล่อนกำลังจะทำให้ผมตบะแตก...