รักร้ายพี่ชายแฟนเก่า

6.บาดหมาง

Midday Talk

ผู้หญิงอะไรมือหนักเป็นบ้า ผมลูบแก้มที่ขึ้นเป็นรอยแดงก่อนกระตุกยิ้มออกมาอย่างไม่รู้สาเหตุ รู้แค่ว่าพอนึกถึงใบหน้าสวยๆนั่นทีไรก็อดยิ้มไม่ได้ ทั้งที่ผมควรถอยห่างเพราะเธอเป็นแฟนเก่าที่น้องชายกำลังตามง้อขอคืนดีแต่ผมกลับทำสิ่งตรงกันข้าม ถ้าไอ้ไนท์รู้มันคงโกรธผมเป็นฟืนเป็นไฟแน่นอน

"เฮีย"

แค่นึกถึงมันก็โผล่หน้ามาทันที ผมนั่งลงบนโซฟาก่อนจะปลดกระดุมเสื้อสองเม็ดและเงยหน้ามองไอ้น้องชายที่จ้องผมเขม็ง

"เฮียไปรู้จักเมได้ไง"

"ไปถามเองไม่ดีกว่ารึไง"

"ผมถาม เฮียก็ตอบดิวะ"

มันเริ่มขึ้นเสียงท่าทางไม่สบอารมณ์แถมยังยืนค้ำหัวผมที่เป็นพี่ชายมันอีกด้วย ไอ้เด็กไม่มีมารยาท ผมสบถด่ามันในใจก่อนจะหยิบรีโมทขึ้นมาเปิดทีวีดูบอลที่ฉายช่วงดึก

"เฮีย อย่าให้ผมโมโห"

"มึงแน่ใจเหรอว่าอยากรู้"

ผมถามมันเสียงเรียบ ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ผมอาจจะตอบมันว่าผมไม่รู้จักเมและไม่ได้เป็นอะไรกัน ยัยนั่นแค่ทึกทักไปเองว่าผมเป็นแฟนใหม่เธอ แต่ตอนนี้ผมสามารถพูดได้เต็มปากว่าเมเป็นเมียผม อยู่ที่มันจะรับได้รึเปล่า

"บอกผมมาว่าเฮียกับเมเป็นอะไรกันและไปรู้จักกันได้ยังไง"

"ฟังให้ดีนะไอ้น้องชาย"

ผมโน้มตัวลงเท้าศอกลงบนเข่ามือประสานกันและเหลือบตามองไอ้ไนท์ที่มีสีหน้าเป็นกังวลกับคำตอบที่ผมกำลังจะมอบให้มัน

"เม เป็น เมีย กู พอใจมึงรึยัง"

มันช็อกไปเลยว่ะ ผมมองท่าทีของไอ้ไนท์หลังได้ยินคำตอบชัดๆจากปากผม มันชะงักและนิ่งไป แต่สิ่งที่นอกเหนือจากนั้นคือสายตาวูบไหว ไม่ใช่ว่ามันจริงจังกับเมียผมหรอกนะเพราะที่ผ่านมาผมไม่คิดว่าคนอย่างมันจะจริงจังกับใครได้เหมือนๆกับผมที่ไม่เคยคิดจริงจังกับใครเช่นกัน

"เฮียกับเม..."

"เออ ตามนั้น"

ผมรู้ว่ามันคิดอะไรอยู่ คำว่าเมียคงใช้ไม่ได้กับผู้หญิงที่ผมไม่เคยแตะเนื้อต้องตัวหรอก

"เฮียทำแบบนี้ได้ไงวะ"

"กูจะไปรู้เหรอว่ามึงเคยเป็นแฟนเม"

ผมก็รู้เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมานี่แหละ รู้ก่อนที่ผมจะจับเมทำเมียซะอีก แต่จะว่าไปยัยนั่นจะเป็นไงบ้างก็ไม่รู้ ผมจำได้ว่าเห็นเธอร้องไห้ด้วยนี่หว่า

"มึงรู้จักบ้านเมมั๊ยวะ"

"เฮียไม่รู้รึไง"

"ถ้ากูรู้ กูจะถามมึงเหรอวะ"

มันหรี่ตามองผมท่าทางไม่เชื่อว่าผมไม่รู้จักบ้านเม ผมจะไปรู้ได้ยังไงล่ะก็เราสองคนแทบจะไม่รู้จักกันเลย ถึงเธอจะเป็นเมียผมไปแล้วแต่ผมก็ยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอนอกจากว่าเธอชื่อเม เป็นแฟนเก่าน้องชายตัวเองและที่สำคัญเธอสวย...สวยไปทั้งตัว

"ถ้าเฮียไม่จริงจังกับเม ก็อย่าไปยุ่งกับเธอเลย"

จริงจังหรือไม่จริงจังผมไม่รู้ รู้แค่ว่าผมสนใจเธอ สนใจแบบที่ไม่เคยสนใจใครมาก่อน เอาตรงๆผมไม่เคยเจอใครเป็นแบบเธอมาก่อน ผู้หญิงที่ผมพบเจอพร้อมที่จะเข้าหาผมอย่างบ้าคลั่งในขณะที่เมไม่เป็นแบบนั้น...เธอดูยากซะจนผมรู้สึกว่ามันท้าทาย

"แล้วถ้ากูจริงจังล่ะ มึงจะว่าไง"

"ผมเคยทำให้เมเสียใจ ผมนอกใจเมและถ้าเฮียคิดว่ายังหยุดสันดานเดิมๆไม่ได้ก็อย่ายุ่งกับเมดีกว่า"

มันเคยนอกใจเมก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะทำแบบมันสักหน่อย อีกอย่างที่ผมสามารถนอนกับผู้หญิงนไหนก็ได้เพราะว่าผมไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตน ผมไม่ได้คิดจะคบใครเพราะรู้สันดานตัวเองดี ส่วนคนที่ไม่รู้สันดานตัวเองน่าจะเป็นมันมากกว่า

"คนอย่างกูถ้าคิดจะจริงจังทำได้ไม่ยากหรอก มึงเอาเวลาที่สั่งสอนกูไปดูแลเมียมึงเหอะ"

แค่ทะเลาะกับเมียนิดหน่อยก็ถึงขั้นหนีไปหาแฟนเก่า ถ้าเมียมันรู้จะรู้สึกยังไงมันน่าจะรู้ดี ทั้งๆที่เคยทำผิดพลาดมาแล้วแต่ยังไม่คิดจะปรับตัว คนอย่างไอ้ไนท์ไม่สมควรมีใครมากกว่าผมซะอีก

"เฮียเองก็ดูแลเมดีๆก็แล้วกันเพราะถ้าเฮียเผลอเมื่อไหร่ ผมจะเอาเมคืน"

เห็นได้ชัดว่าเมอยากตัดขาดกับมันจะตายห่ายังมีหน้ามาบอกว่าจะเอาคืน มั่นใจเหลือเกินนะไอ้น้องชาย

ผมมองไอ้ไนท์ที่เดินออกไปจากห้องผมก่อนจะล้มตัวนอนและหลับตาลง กับผู้หญิงที่เจอแค่วันเดียวผมจะจริงจังกับเธอได้ยังไง ของแบบนี้มันต้องดูกันไปยาวๆ ว่าแต่พรุ่งนี้ผมน่าจะแวะไปหาเธอสักหน่อยน่าจะดี...

Melon Talk

ฉันพยายามข่มตานอนแต่มันก็นอนไม่หลับสักทีเพราะฉันเอาแต่คิดมากเรื่องกับเรื่องที่เกิดขึ้น อีกอย่างตอนที่ขับรถออกมาจากร้านก็ดึกมากแล้วไม่มีร้านขายยาเปิดเลยสักร้าน นี่อาจเป็นสาเหตุที่ฉันเป็นกังวลจนนอนไม่หลับล่ะมั้ง

"ไอ้บ้าเอ๊ย"

ฉันลุกขึ้นนั่งก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาเสิร์จดูข้อมูลเกี่ยวกับยาคุมฉุกเฉิน ดูไปดูมาก็เจอพวกกระทู้ต่างๆนาๆหลากหลายความเห็น แต่ความเห็นที่ทำฉันจิตตกที่สุดคงหนีไม่พ้นความเห็นที่ว่ายาคุมฉุกเฉินไม่สามารถยับยั้งการตั้งครรภ์ได้ร้อยเปอร์เซ็นต์นี่แหละ ยัยบ้า คนยิ่งเครียดๆทำไมต้องมาเจอควมเห็นเธอตอนนี้ด้วยวะ

ฉันปิดโทรศัพท์และโยนมันลงตะกร้าผ้าปลายเตียงก่อนพยายามข่มตานอนแต่ภาพที่เกิดขึ้นระหว่างฉันกับมิดเดย์มันผุดขึ้นมาวนเวียนหลอกหลอนจนฉันแทบบ้าอีกครั้ง

"ไอ้หน้าตัวเมีย ออกไปจากความคิดฉันสักทีสิวะ"

ฉันแทบจะทึ้งหัวตัวเองก่อนจะลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงและคว้าหนังสือบนโต๊ะมาเปิดอ่านเผื่อว่าจะช่วยให้รู้สึกง่วงได้บ้าง นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่ฉันจดจ่ออยู่กับเนื้อหาบนหน้ากระดาษจนกระทั่งรู้สึกว่าเปลือกตาหนักอึ้งและปิดลงในที่สุด...