เด็กผมช่างร้าย

ตอนที่ 3 โลกกลม

ตอนที่ 3 โลกกลม

“หลังจากเลิกเรียนคลาสสุดท้าย พี่ขอเชิญน้องทุกคนไปรวมกันที่ห้องซ้อมเชียร์ด้วยนะครับ”

เสียงพี่ว้ากปี 3 ดังขึ้นมาจากหน้าชั้นเรียน วันนี้เป็นวันแรกที่เด็ก วิศวะอย่างพวกฉันจะได้เข้าเชียร์ หรือ กิจกรรมรับน้องนั่นแหละค่ะ คณะฉันขึ้นชื่อเรื่องการรับน้องโหดอยู่แล้วด้วยสิ

“กลุ่มพี่ปี 3 แม่งหน้าโหดชิบ” ไอ้ปังมันกระซิบเบาๆ ให้ฉันกับ ไอ้นายได้ยิน

“เออฉันก็คิดแบบแก” ฉันตอบมันไปแล้วหันไปจ้องทางกลุ่มรุ่นพี่ ปี 3 ต่อ

“ไอ้นาย พี่ที่ยืนหน้าประตูเขามองแกอะ” ไอ้ปังมันพูดขึ้นแล้วชี้ไปทางพี่ปี 3 คนหนึ่งที่ยืนพิงประตูอยู่

“ไอ้เชี่ยปัง แกจะชี้หาพ่อแกเหรอ” ไอ้นายตีไปที่มือไอ้ปังแล้วมองไปทางพี่ปี 3 คนนั้น

“หวังว่าน้อง ๆ คงให้ความร่วมมือกับพี่นะครับ แล้วเจอกันที่ห้องเชียร์ ห้ามขาด ห้ามสาย”

เมื่อพูดจบพวกปี 3 ก็พากันเดินออกไปทันที

“แก ฉันอยากโดดเชียร์ว่ะ”

ฉันพูดขึ้นหลังจากที่พวกปี 3 ออกไป รับน้องอะไรน่าเบื่อจะตาย โดดไปห้างตากแอร์เย็นๆ ไม่ดีกว่าเหรอ

“โดดพ่องงงง !!”

มันสองตัวพูดขึ้นมาพร้อมกัน แล้วตบไปที่หน้าผากฉันคนล่ะที สัส!!ฉันเจ็บ

“แกไม่ได้ยินที่พวกพี่เขาบอกเหรอว่าห้ามขาด ห้ามสาย”

ไอ้นายพูดขึ้นมาแล้วทำหน้านิ่งใส่ฉัน แกคิดว่าแกทำหน้าแบบนี้แล้วดูดีเหรอเพื่อน

“เออไมล์ แกนี่แม่งชอบหาเรื่องใส่ตัว”

“ฉันว่านะต้องหาคนมาคุมความประพฤติมึงแล้วล่ะ”

หน้าแกตอนพูดนี่เจ้าเล่ห์มากนะ ไอ้ปัง!

“คุมพ่อแกสิ ฉันไม่ใช่เด็กแล้วไหม” ฉันโวยขึ้นมาแล้วหันไปจดงานตามที่อาจารย์สอนต่อ

“ตั้งใจเรียนตายแหละแกน่ะ” เสียงไอ้ปังตัวเดิม

คือแก..ฉันก็อยากมีโมเม้นตั้งใจเรียนบ้างไม่ได้เหรอไง หน้าฉันออกจะเหมือนคนชอบใฝ่หาความรู้ สวยแล้วฉลาด มีครบในตัวสไมล์ผู้นี้ 5555

ห้องเชียร์คณะวิศวะ

“สวัสดีปี 1 พี่ชื่ออัศวิน เป็นรุ่นพี่ปี 3 การรับน้องครั้งนี้ พี่หวังว่า พวกน้องจะให้ความร่วมมือกันอย่างเต็มที่นะครับ”

หลังจากที่เข้ามาในห้องเชียร์ พวกฉันก็นั่งฟังพวกพี่ว้ากบอกถึงกฎเกณฑ์ต่างๆ

“ไอ้นาย พี่อัศวินนั่นไงคนที่มองแก” ไอ้ปังพูดขึ้นมา

“เขาก็มองทุกคนไหมแก” ไอ้นายพูดขึ้นมาแล้วทำหน้าเบื่อโลกแบบสุดๆ

“แต่เขามองแกโคตรบ่อยเลยนะไอ้นาย”

นี่เสียงฉันเองค่ะ ฉันคิดเหมือนไอ้ปังนะ ที่พี่ปี 3 คนนั้นแม่งชอบมองไอ้นาย แม่งต้องมีซัมติงอะไรแน่ ๆ สไมล์สัมผัสได้

“ตรงนั้นคุยอะไรกันครับ !!”

“เชี่ย!! / เวรล่ะ/ ตายแน่ ๆ ฉัน”

เสียงฉันอุทานขึ้นมาตามมาด้วยไอ้ปังแล้วก็ไอ้นาย

พี่ปี 3 ที่ชื่ออัศวินนั่นเดินมาทางพวกฉันแล้ว หน้าพี่แม่งอย่างโหดอะ

“พี่ถามว่าพวกน้องคุยอะไรกัน”

“.....”

พวกฉันใบ้แดกเลยค่ะจังหวะนี้ โดยเฉพาะไอ้ปังนี่เหงื่อแตกไปหมด ไอ้นายมันก็มองหน้าพี่เขานิ่งๆ ส่วนฉันมองหน้าพี่เขาสลับกับหน้าไอ้นาย

“ปี 1 ทั้งหมดยืนขึ้น ในเมื่อเพื่อนน้องไม่ตอบพี่ งั้นก็รับผิดชอบร่วมกันให้หมด”

“฿#@@&&€” เสียงปี 1 หลายๆ คนโวยวายขึ้นมาที่ต้องโดนทำโทษ ทั้งที่ตัวเองไม่มีความผิด

“เดี๋ยวก่อนค่ะ เรื่องนี้ฉันเป็นคนผิด ฉันจะโดนลงโทษคนเดียว” เสียงไอ้นายดังขึ้นแล้วมองสอบตากับพี่อัศวิน

“ฉันก็ผิดค่ะ!!” ฉันกับไอ้ปังพูดขึ้นมาพร้อมกัน

ผิดก็ผิดด้วยกันจะให้มันโดนทำโทษคนเดียวได้ไง

“รักเพื่อนกันดีนิ งั้นพี่จะให้พวกน้องไปวิ่งออกกำลังกายสักหน่อย 3 รอบสนามเป็นไง”

เชี่ยยย!!

ตอนนี้พวกฉัน 3 คนกำลังวิ่งอยู่ตรงสนามบอล

ใครแม่งให้สร้างสนามใหญ่ขนาดนี้ว่ะ!!

“ฉันเหนื่อยว่ะ!!” ไอ้ปังแม่งบ่นตลอดทางคือแกยังวิ่งไม่ถึง 1 รอบเลย!

“ไอ้นาย มึงไหวไหม หน้ามึงซีด ๆ นะ”

ฉันหันไปหาไอ้นายเห็นมันหน้าซีด ๆ เหมือนคนจะเป็นลม

“ไอ้นาย!!”

หลังจากวิ่งไปสองรอบสนาม ไอ้นายมันก็ทรุดลงฉันกับไอ้ปังเลยช่วยกันประคองมันออกจะลำบากหน่อยๆ ด้วยความที่ฉันกับไอ้ปังตัวเล็ก จนพี่อัศวินวิ่งเข้ามาแล้วอุ้มไอ้นายไปห้องพยาบาล

ผ่านไปสักพักไอ้นายมันก็ฟื้นขึ้นมาสีหน้ามันดูดีกว่าเมื่อกี้เยอะเลย

“เป็นไงมั่งมึงดีขึ้นไหม” ฉันถามไอ้นายมันหลังจากที่มันลืมตาขึ้นมา

“พวกฉันตกใจหมดตอนแกเป็นลม”

หน้าไอ้ปังตอนตกใจนี่แม่งโคตรตลกอะ ฉันเห็นแล้วอยากถ่ายเก็บไว้ 5555

ครืด....ครืด....ครืด....

“โหล”

“ปังอยู่กับเพื่อน”

“ไอ้นายกับไอ้ไมล์”

“โอเคๆ”

หลังจากไอ้ปังคุยโทรศัพท์ได้สักพักก็กดตัดสาย

“พี่เปอร์โทรมาเหรอว่ะ”

“เออ พี่ฉันชวนกินเหล้าวันนี้วันเกิดมัน”

ไอ้ปังกับไอ้นายคุยกันเรื่องงานวันเกิดพี่ชายของไอ้ปัง พี่เขาชื่อ เปเปอร์ ฉันเคยเจอพี่แกแค่ 2-3 ครั้งตอนม.ปลาย

“มึงไปกับฉันนะไมล์ ผับเดิม”

“เออ ๆ สัก สองทุ่มเจอกัน”

“นาย แกไปไหวไหม” ฉันหันไปถามไอ้นาย

“วันนี้ฉันขอบายว่ะ ฝากขอโทษพี่เปอร์ด้วย”

“เออ ๆ หายไว ๆ มึง” ฉันตบบ่ามันเบา ๆ

หลังจากที่ตกลงกันเสร็จก็พากันแยกย้ายกลับ ตอนแรกฉันจะขับรถไปส่งไอ้นายก่อน แต่มันห้ามฉันไว้ ส่วนไอ้ปัง พี่ชายมันมารับ

หลังจากกลับมาถึงคอนโด ฉันก็รีบอาบน้ำแต่งตัวทันที

******

ฉันก้าวเข้ามาในผับแสงสีเสียง ที่ต่างทำให้หลงมัวเมาไปกับภาพมายาทั้งหลาย ผู้คนมากมายต่างโยกย้ายกันไปตามเสียงเพลง ฉันมองซ้ายขวาเพื่อหาไอ้ปัง แต่เนื่องจากที่ตรงนี้คนเยอะมาก เลยทำให้มองหามัน ไม่เจอสักที

“ใช่คุณสไมล์รึเปล่าครับ” บริกรคนหนึ่งเดินเข้ามาหาฉัน

“ใช่ค่ะ”

“คุณขนมปังอยู่ชั้น 3 ครับ”

ฉันพยักหน้ารับก่อนจะเดินขึ้นไปชั้น 3

โห้....โคตร VIP เลยอ่ะ รอบที่แล้วตอนฉันมาอยู่แค่ชั้นสองเอง ชั้นแรกจะเป็นฟอร์มเต้นกับพวกนั่งดื่ม ชั้นสองจะมีความเป็นส่วนตัวขึ้นมาหน่อย แต่ชั้น 3 นี่แม่งโคตรหรูเลย

“ไอ้ไมล์” ไอ้ปังโบกมือเรียกฉันให้เดินไปหา

ฉันเดินไปนั่งลงตรงข้าง ๆ มันพร้อมกับยกมือไหว้พวกพี่ ๆ มัน แต่ละคนนี่กำลังนัวสาวเต็มที่ มีแค่พี่เปอร์นี่แหละที่หันมารับไหว้ฉัน

“ตามสบายนะไมล์ คืนนี้สั่งได้ไม่อั้น5555”

“ขอบคุณค่ะ พี่เปอร์” ฉันพูดตอบพี่เปอร์ไป

“เห้ย ๆ พวกมึงอะเบา ๆ หน่อย”

“เชี่ยไรว่ะสัส เปอร์คนกำลังได้ที่”

“ไอ้เชี่ยฟิวส์ มึงหันมาสนใจน้อง ๆ มั่ง มัวแต่สนใจนม”

พี่เปอร์หันไปคุยกับพี่ฟิวส์ หน้าพี่ฟิวส์นี่แม่งเหมือนเด็กโดนขัดใจสุดๆ

“แล้วไอ้เดย์ไปไหนว่ะไอ้พล”

“กกเด็กอยู่มั้ง”

พี่ฟิวส์หันไปคุยกับพี่พลถึงบุคคลที่ 3 ที่ฉันฟังแล้วรู้สึกแปลกๆ คงไม่ใช่เดย์คนเดียวกันหรอกมั้ง

“ไอ้ฟิวส์ มึงขึ้นไปตามมันลงมาดิสัส” พี่เปอร์พูดสั่งพี่ฟิวส์

“ทำไมต้องฉันอะ มึงก็ให้น้องสไมล์ไปตามมันสิว่ะ”

อ้าววว....ทำไมต้องฉันว่ะ ฉันมองพี่ฟิวส์แบบงงๆ

“ไอ้ไมล์ มึงไปตามให้พี่เขาเถอะ สงสัยพี่แม่งหิวนมเลยขี้เกียจไปกัน”

ไอ้ปังกระซิบข้างหูฉันเบา ๆ ให้ได้ยินกันแค่สองคน

“งั้นเดี๋ยวฉันไปตามให้”

“ขึ้นไปชั้น 4 นะ มีอยู่ห้องเดียวอะที่เป็นประตูกระจกสีดำ” พี่พลพูดขึ้นแล้วหันไปซุกนมต่อ

“พี่ฝากด้วยนะไมล์”

เมื่อกี้ฉันเหมือนเห็นพี่เปอร์ยิ้มมุมปาก ก่อนที่พี่แกจะเปลี่ยนเป็น ทำหน้านิ่ง ๆ

ก๊อก ๆ

ฉันเดินมาหยุดหน้าประตูกระจกสีดำแล้วเคาะเบาๆ

“ใคร” เสียงคนในห้องดังขึ้น

“เอ่อ...พี่เปอร์ให้มาตามค่ะ”

“เข้ามาก่อนสิ”

ฉันเดินเข้าไปในห้อง เห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังคร่อมตักผู้ชายอยู่เสื้อผ้าจะหลุดอยู่ล่ะ !! คือถ้าจะเอากัน แล้วให้ฉันเข้ามาทำไมเนี่ย!!

“พอ ออกไปได้แล้ว”

ผู้หญิงคนนั้นลุกออกจากตักทันทีหลังจากผู้ชายคนนั้นพูดขึ้นมา

“ถ้าเดย์อยากตอนไหน โทรหารินได้ตลอดเลยนะคะ” หลังจากพูดจบเธอก็เดินผ่านฉันออกไปทันที

“ไง มาใกล้ ๆ ฉันสิ”

ฉันเดินเข้าไปใกล้พี่เขา ตกลงคือคนเดียวกัน

จริงๆ สินะ ฉันหน้าร้อนขึ้นมาหลังจากสมองฉันคิดไปถึงตอนเจอ พี่เขาครั้งล่าสุด ฝันดีนะ คำนี้มันยังดังวนเวียนอยู่ในหัวฉัน

“เอ่อ....” พูดไรไม่ออกเลยตอนนี้

พี่เขาฉุดฉันลงนั่งที่ตัก มันแล้วกดจมูกลงที่ซอกคอฉัน

“พะ...พี่ทำอะไร!!”

ฉันตกใจแล้วลุกออกจากตักพี่เขา เกิดมาไม่เคยรู้สึกว่าหน้าร้อนจนจะระเบิดขนาดนี้มาก่อนเลย ตั้งแต่ได้รู้จักพี่เขา ดูเหมือนสมองฉันจะประมวลผลช้าเหลือเกิน

พี่เขาฉุดฉันนั่งลงบนตักอีกครั้ง แล้วกอดฉันล็อคไว้

“คิดถึง” พี่เขาพูดเบาๆ แล้วหายใจลดต้นคอฉัน

“พี่เดย์ ปล่อยไมล์ก่อน”

“หื้มม...น่ารัก”

“ใครน่ารักอ่ะพี่”

“ฉันชอบที่่เธอแทนด้วยเองว่าไมล์”

พี่เขาพูดจบก็ลุกขึึ้นจับมือฉันเดินออกจากห้องไปที่โต๊ะพี่เปอร์

“ไอ้เดย์ กว่าจะลงมานะมึง ช้าชิบ..”

“เออ ไอ้พลพูดถูกว่ะ ถ้าฉันไม่ให้น้องสไมล์ไปตาม มึงจะลงมาไหม” พี่ฟิวส์พูดต่อพี่่พล

“หมดไปกี่น้ำแล้วล่ะสัส”

ป้าบ!!

“สัส ปังกูพี่มึงนะ”

พี่เปอร์พูดขึ้นมาแล้วโดนไอ้ปังตีเข้าที่หัวเน้นๆ

“พี่แซวเพื่อนฉันก่อนนะพี่เปอร์”

ไอ้ปังพูดจบก็หันมาชงเหล้าให้ฉัน โดยไม่สนใจเลยว่าพี่เปอร์เตรียมจะโดดงับหัวมันแล้ว 55555

หลังจากกินไปได้พักใหญ่ ฉันก็เริ่มมึน ๆ แต่พวกพี่ ๆ แม่งคอแข็งกันฉิบหาย ส่วนไอ้ปังนั่นเหรอ เมาเลื้อนเป็นหมาไปแล้ว

“ไอ้เปอร์ มึงพาน้องมึงกลับไปนอนเถอะ”

“เออ ๆ งั้นฉันกลับก่อนนะไอ้เดย์ พวกมึง ด้วยแล้วเจอกัน”

“ไอ้เดย์ ฉันกับไอ้พลก็ว่าจะกลับแล้วเหมือนกัน”

“เออๆ กลับดีๆ นะพวกมึง”

จะว่าไปนี่ก็ดึกมากแล้ว ฉันเองก็ควรกลับเหมือนกัน

“งั้นฉันกลับแล้วนะ หวัดดีค่ะ”

ฉันเดินมาถึงชั้นสองก็ชนเข้ากับบริกรจนถาดแก้วเหล้าที่เขาถือมาหกใส่ฉัน

“ขะ...ขอโทษครับ”

“ไม่เป็นไร ฉันเดินไม่ระวังเอง”

ฉันตอบปัด ๆ ไปเพราะไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่

“เกิดอะไรขึ้น” เสียงไอ้พี่เดย์ดังมาจากข้างหลังฉัน

“ผมขอโทษครับบอส” เสียงบริกรตอบขึ้นมาแล้วยกมือไหว้พี่เขา

“มีอะไรก็ไปทำไป” พี่เขาไล่บริกรแล้วหันมามองหน้าฉันสลับกับ เสื้อที่เปียกจนมันแนบชิดไปกับอก ด้วยความที่เป็นเสื้อขาวด้วยไง

“ไปเปลี่ยนเสื้อกับฉันข้างบนก่อน”

“เดี๋ยวฉันกลับไปเปลี่ยนที่คอนโดดีกว่า”

พี่เขามองฉันดุ ๆ ฉันเลยต้องเดินตามขึ้นไป

______________________________________