เด็กผมช่างร้าย ตอนที่ 18 สายชิวขี้อ่อย
ทุกๆ เย็นฉันยังคงมาซ้อมหลีดอย่างสม่ำเสมอ แม้ในใจอยากจะลาออกไปเลยด้วยซ้ำ แล้ววันนี้ก็เช่นกัน เลิกเรียนทีไรต้องรีบวิ่งหน้าตั้งไปซ้อมให้ทันเวลาทุกที เพราะถ้ายิ่งไปช้าพี่แมนนี่แกก็จะบวกเวลาซ้อมคูณสองซึ่งฉันมองแล้วมันไม่คุ้มเลย
“ตั้งใจซ้อมกันนะคะ”
“ครับ/ค่ะ”
เสียงตอบรับอย่างพร้อมเพียงกันดังก้องโดมนี่มันยิ่งกว่าฝึกรด.อีกนะเนี่ย
“หลีดพร้อม!!”
“พร้อม!!”
แกว่งแขนไปมาอยู่สองชั่วโมงจนกล้ามขึ้น พี่แกก็ปล่อยให้พัก 15 นาที ฉันเลยโทรไปหาพี่เขาว่าให้ออกมารับเลย เพราะเหลือซ้อมอีก 3 รอบก็กลับได้แล้ว ที่ไม่ยอมให้พี่เขามารอก็เพราะกลัวจะเบื่อเลยไว้ใกล้ๆ เลิกซ้อมค่อยโทรไปหา ฉันเป็นแฟนที่ดีใช่ไหมล่ะ5555
“อีกสักรอบนะคะ วันนี้เหมือนฝนจะตกพี่จะปล่อยกลับเร็วหน่อย”
“เย้!!”
“แหม๋...น้องสไมล์ไม่ต้องดีใจขนาดนั้นก็ได้ค่ะ”
พี่แกพูดยิ้มๆ เพราะว่าฉันออกอาการดีใจมากเกิ
