เด็กผมช่างร้าย

ตอนที่ 11 คนที่รัก

เด็กผมช่างร้าย ตอนที่ 11 คนที่รัก

ครืด....ครืด....ครืด....

“พี่คะมีคนโทรมา” ฉันตะโกนเรียกพี่เขาที่กำลังอาบน้ำอยู่

“เธอรับเลย” เสียงตะโกนบอกออกมา

“โอเคค่ะ”

ฉันกดรับเบอร์ที่ไม่ปรากฎชื่อบนหน้าจอโทรศัพท์

“ฮัลโหลค่ะ”

“เดย์เหรอ นี่ชมพูนะคะ”

เอาอีกแล้วววว....ยัยแชมพูนี่มันยังไงว่ะ รอบนี้จะมาป่วนอะไรอีกล่ะ

“พี่เดย์อาบน้ำอยู่ค่ะ”

“แล้วเธอเป็นใคร!! มารับโทรศัพท์เดย์ได้ไง !!”

แหม๋...ทีเมื่อกี้พูดซะเสียงหวานพอรู้ว่าไม่ใช่พี่เขานี่รีบเปลี่ยนน้ำเสียงเลยนะ ผู้หญิงอะไรหน้าไหว้หลังหลอก

“แล้วเธอเป็นใคร? โทรมาทำไม ?” ถามมาถามกลับค่ะสไมล์ไม่โกงอยู่แล้ว

“แกกล้าย้อนฉันเหรอห๊ะ!!”

“ถ้าใช่แล้วจะทำไมคะ?”

“แก!! กรี๊ดด !!”

โอ้ยยย....ยัยแชมพูเสียงนกหวีดดด....จะกรี๊ดหาพระแสงอะไรว่ะ หูจะแตกเว้ยยยยยย

“ใครโทรมา”

นั่นไอ้ตัวต้นเหตุออกมาจากห้องน้ำแล้ว แต่ทำไมพี่เขาไม่ไปแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนนน...มายืนซ้อนหลังฉันทั้งที่ตัวเองมีแค่ผ้าเช็ดตัวผูกเอวแบบนี้ไม่ได้ป่ะ!! แล้วไอ้เจ้ามือปลาหมึกของพี่เขาอีกจะมาลูบสะโพกฉันเพื่อ? เผลอเป็นไม่ได้เลยนะ!!

“พี่เดย์ ไปแต่งตัว”

“อยากกอดเธอก่อน ไม่ได้เหรอ”

แหนะ! พูดแบบนี้นี่อ้อนฉันเหรอไง ฉันรู้นะพี่คิดอะไรอยู่

“อย่าดื้อสิคะ ไหนวันนี้บอกว่าจะพาฉันไปเที่ยวไง”

“ไม่ไปแล้วได้ไหมอยาก กอด เธอมากกว่า”

เดี๋ยวๆ ไอ้กอดที่พี่เขาบอกนี่คือยังไงทำไมต้องเน้นเสียงขนาดนั้นนนน นี่พี่จะไม่หื่นสักวันไม่ได้เลยเหรออ

“คืนนี้นะคะ”

ฉันไม่ได้อ่อยน้าาา.....ก็แบบว่ายังมีคนถือสายคาโทรศัพท์อยู่อะนะ ในเมื่อเธออยากฟังมากนักงั้นฉันก็คงจะไม่ขัดศรัทธาหรอก แต่ไม่รู้ว่าตอนนี้จะกรี๊ดจนเสียงหายไปแล้วรึยังนะ ว่างๆ จะซื้อน้ำผึ้งมะนาวไปฝากนะ 55555

“พูดแล้วนะ คืนนี้ไม่ได้ลุกไปไหนแน่”

งานงอกแล้วสไมล์ จะแกล้งยัยแชมพูเสือกโดนเล่นเอง โอ๊ยยย....ไม่น่าไปรับปากพี่เขาเลยยย ฮือออ....พรุ่งนี้นอนซมแน่ๆ

ห้างสรรพสินค้า

“อยากได้เหรอ”

ฉันยืนมองนาฬิกา MAITRES DU TEMPS CHAPTER ONE ที่มีแค่ 11 เรือนบนโลก !! รุ่นนี้นี่ฉันอยากได้ตั้งนานแล้ว แต่เนื่องจากราคาที่แพง มากกต่อให้ฉันจะรวยแค่ไหน ถ้าเสียเงินไปกับนาฬิกาเรือนล่ะ 15 ล้านบาท ฉันก็คงสู้ไม่ไหวหรอก

“เปล่าค่ะ แต่รุ่นนี้มีแค่ 11 เรือนบนโลก ฉันเลยสงสัยว่ายังหลุดรอดเหลือมาได้ไง”

“คงมีคนจองไว้แล้วมั้ง”

“ฉันก็ว่าแบบนั้น งั้นเราไปกินข้าวกันเถอะ”

“เธอไปรอที่ร้านเลยฉันไปเข้าห้องน้ำก่อน”

“พี่รีบมานะคะ”

ฉันเดินเข้าไปรอพี่เขาในร้านอาหารแล้วสั่งอาหารที่พี่เขาชอบมาเผื่อ ฉันยังจำได้ดีว่าพี่เขาแพ้กุ้งถึงฉันจะเป็นคนที่ชอบกินกุ้งมาก ฉันก็คงจะไม่สั่งมาหรอก เกิดพี่เขาเผลอกินขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ

อาหารค่อยๆ ทยอยมาเสิร์ฟจนครบทุกเมนูแต่พี่เขาก็ยังไม่มาสักที 10 นาทีก็แล้ว 20 นาทีก็แล้ว หรือว่าพี่เขาจะเทฉันนะ! รอแล้วรออีกจนเริ่มทนไม่ไหวฉันเลยโทรตาม

“ฮัลโหลค่ะ พี่อยู่ไหน”

“อยู่กับฉันเองแหละ”

“คุณเป็นใคร”

“ถ้าอยากรู้ก็มาที่ร้าน G สิ”

ตอนนี้ไม่ฉันไม่มีอารมณ์มาสนใจอาหารตรงหน้า ที่ถึงแม้ว่ามันจะน่ากินมากแค่ไหนก็เถอะ!! ตอนนี้มีเรื่องที่สำคัญมากกว่านั้น ฉันเลยรีบเช็คบิลแล้วออกจากร้านตรงไปที่ร้านเป้าหมายทันที ฉันบอกกับตัวเองในใจว่าอย่าเชื่อในสิ่งที่เห็น ฉันต้องตั้งสติ อย่าวู่วาม อย่าโวยวายเด็ดขาด

ฉันยืนอยู่หน้าร้านนาฬิกา ภายในร้านฉันเห็นพี่เขากำลังยืนคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ เธอไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกก็ยัยแชมพูนั่นแหละ! พอเธอเห็นฉันก็มองฉันแบบเย้ยๆ แล้วใช้มือจับที่หน้าของพี่เขา

จะเล่นแบบนี้ใช่ไหม....ได้ !!

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดถ่ายไปที่คนสองคนในร้าน แล้วกดส่งเข้าไปในไลน์พี่เขา

S ' ไมล์ : ( ส่งรูปภาพถึงคุณ )

S ' ไมล์ : ถ้าพี่ยังไม่เดินออกมาหาฉันนะ เจอดีแน่ !!

S ' ไมล์ : ส่งสติ้กเกอร์ 😡

พี่เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วชะงักไปแป๊บหนึ่งก่อนจะหันมองออกมาตรงที่ฉันยืนอยู่

สักพักพี่เขาก็เดินออกมาจากร้านโดยมียัยแชมพูนั่นเดินตามมา ถามจริง..ชาติที่แล้วเกิดเป็นปลิงเหรอเกาะติดแน่นเชียว!!

“พี่ปล่อยฉันรอเกือบครึ่งชม.”

ฉันยืนกอดอกแล้วมองหน้าพี่เขาอย่างเคืองๆ ก่อนจะชายตาไปมองยัยแชมพูที่มองหน้าฉันแล้วเบะปากอยู่ก่อนแล้ว

“ฉันขอโทษที่ไม่ได้โทรบอก ชมพูเขาทำโทรศัพท์หายเลยยืมโทรศัพท์ฉันโทรหาเครื่องเขา”

พี่เขาพยายามพูดอธิบายให้ฉันเข้าใจ ฉันรู้ว่าพี่เขาคงไม่ได้ตั้งใจจะทิ้งฉันไว้คนเดียวหรอก

“แล้วตอนนี้เจอโทรศัพท์ยังคะ”

ฉันไม่ได้ตอบพี่เขาแต่หันไปถามยัยแชมพูที่ยืนกอดแขนพี่เขาอยู่ ชักจะมากเกินไปแล้วนะ!!

“ยังเลย ว่าจะชวนเดย์ไปซื้อใหม่พอดี เดย์ไปกับชมพูนะคะ”

ทุกคนเคยเห็นแผ่นคอนกรีตหนาๆ กันไหมคะ นั่นแหละค่ะหน้าเธอคนนี้หนากว่าแผ่นคอนกรีตอีก ผู้หญิงแบบนี้ก็มีด้วยเหรอ ?

“พี่จะไปกับเธอเลยก็ได้นะ ฉันจะไปกินข้าว”

ฉันเดินออกมาจากบริเวณนั้นทันทีที่พูดจบ เอาสิ!! เล่นแบบนี้ใช่ไหม งั้นเราลองมาวัดกันดูว่าพี่เขาจะเลือกใคร!

“ฉันจะไปกินข้าวกับเธอ”

พี่เขาเอามือที่ยัยชมพูกอดแขนไว้ออก แล้วเดินมาจับมือฉันแทน

ฉันหันหลังไปมองยัยชมพูแวบหนึ่งเห็นเธอทำท่าเหมือนจะกรี๊ดแต่ก็ไม่กล้าทำ ตลกดีว่ะ 55555

ร้านอาหาร

“พี่คะฉันยืมโทรศัพท์หน่อย”

“เอาไปทำไม”

ถึงพี่เขาจะพูดมาแบบนั้นแต่มือก็ล้วงหยิบโทรศัพท์มาให้ ฉันเลยจัดการบล็อกเบอร์ยัยแชมพู แล้วกดเข้าInstagram โพสรูปอาหารพร้อมกับแท็กชื่อฉันในรูป แล้วส่งโทรศัพท์คืนพี่เขาไป

“พี่กับคนที่ชื่อชมพูนั่นเป็นอะไรกันรึเปล่า”

ไม่รู้อะไรดลใจให้ฉันถามแบบนั้นออกไป แต่ดูสีหน้าพี่เขาดูจะไม่ได้ตกใจกับคำถามฉันเลย

“เพื่อน” พี่เขาพูดด้วยท่าทางสบายๆ เหมือนตอบคำถามดินฟ้าอากาศทั่วไป

“แล้วพี่ปล่อยเขาทิ้งไว้คนเดียวได้เหรอ”

“ฉันไม่ได้ทิ้ง เขามาเองก็ต้องกลับเองได้”

“แต่เขาชอบพี่นะ”

“แต่ฉันรักเธอ”

“......”

ใบ้แดกไปตามระเบียบ คือบางทีพี่มึงก็ควรตอบอ้อมๆ บ้างไม่ได้เหรอไง แล้วทำไมฉันต้องหน้าร้อนด้วยว่ะ!! ไอ้พี่บ้า!! ชอบทำให้คนอื่นเขินส่วนตัวเองก็นั่งยิ้มอยู่นั่นแหละ มีความสุขมากเหรอไง!!

“กลับกันเลยนะคะ”

ตอนนี้ก็เกือบ 4 ทุ่มแล้ว ฉันเดินจนขาลากไปหมด แวะร้านนู้นร้านนี้จนไม่มีมือเหลือที่จะถือของแล้ววว...ส่วนใหญ่ที่ซื้อมาจะเน้นไปทางพวกขนมของหวานมากกว่าเสื้อผ้า เนื่องจากของหวานคือสิ่งที่ฉันโปรดปรานมากที่สุด

“ส่งถุงมาฉันถือเอง” พี่เขาแย่งถุงจากมือฉันไปถือเองทั้งๆ ที่ในมือของพี่เขาถือของเต็มไปหมด

“พี่ไม่หนักเหรอ” ฉันพยายามแย่งถุงกลับมาถือแต่พี่เขาไม่ยอมแล้วบอกให้ฉันไปประตูรถข้างหลังให้แทน

“สไมล์”

“พี่มีอะไรค่ะ”

“หยิบกล่องสีน้ำเงินในถุงเบาะหลังรถให้หน่อย”

มาใช้อะไรตอนนี้.....พี่จะรอให้ถึงคอนโดแล้วค่อยไปรื้อดูของบนห้องไม่ได้เหรอ”พี่ไม่รอให้ถึงห้องก่อนเหรอ”

“หยิบมาเถอะ”

พี่เขาพูดขึ้นมาแต่สายตายังคงมองไปที่ถนนข้างหน้า ตอนนี้ก็ใกล้จะ 4 ทุ่มแล้ว การจราจรเลยเบาบางลงกว่าตอนเช้า

ฉันเอี้ยวตัวไปที่เบาะหลังแล้วลื้อหากล่องสีน้ำเงินที่ว่านั่น พี่เขาวางไว้ตรงไหนว่ะเนี่ยยย

“พี่ ฉันหาไม่เจออะ”

“งั้นเหรอ” พี่เขาตบไฟเลี้ยวแล้วจอดรถไว้ข้างๆ ทาง

“พี่จอดทำไมเนี่ย”

อะไรของพี่เขาว่ะคิดจะจอดก็จอด บ้ารึเปล่า

“หลับตา”

“ห๊ะ พี่พูดอะไรนะ”

“หลับตาแล้วยื่นมือมาเร็ว”

เอ้า! อะไรของเขา นี่พี่จะทำตามใจตัวเองมากไปแล้วนะ แต่สุดท้ายฉันก็ยอมหลับตาแล้วยื่นมือไปหาพี่เขาอยู่ดี ฉันเปล่ากลัวนะ แค่เกรงใจเฉยๆ

สัมผัสเย็นๆ ถูกสวมเข้าที่ข้อมือฉัน นาฬิกาเหรอ ?

“ลืมตาได้แล้ว”

“เชี่ยยย!!” ฉันร้องออกมาเสียงดังเพราะความตกใจ

แป๊ะ!!

“พูดไม่เพราะอีกแล้วนะ”

มือหนาตบมาที่ปากฉันเบาๆ แล้วพี่เขาก็ยิ้มขำฉันในลำคอ

“พี่ซื้อให้ฉันเหรอ”

นาฬิกา MAITRES DU TEMPS CHAPTER ONE เรือนหรูถูกสวมใส่อยู่ที่ข้อมือของฉันโดยฝีมือของพี่เขา

“ชอบไหมล่ะ”

“มันมากเกินไปสำหรับฉัน”

มันมากเกินไปจริงๆ พี่เขาไม่จำเป็นต้องทำเพื่อฉันขนาดนี้ ทุกวันนี้ที่ฉันอยู่กับพี่เขาไม่ใช่เพราะเงินทองหรือของมีค่าพวกนั้น ฉันอยู่กับพี่เขาเพราะอยากอยู่ แล้วก็เต็มใจที่จะอยู่แบบนี้ตลอดไปเท่าที่พี่เขาต้องการ

“ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้หวังอะไรจากฉัน แต่ที่ฉันซื้อให้เพราะอยากให้ ไม่มีคำว่ามากไปสำหรับคนที่ฉันรักหรอก รักษาไว้ดีๆ นะ”

“ขอบคุณนะคะ”

ฉันถลาเข้ากอดพี่เขา ไม่รู้ว่าจะมีอะไรที่ฉันสามารถตอบแทนพี่เขาได้ไหม แต่ฉันสัญญาว่าจะซื่อสัตย์กับพี่เขาคนเดียว ขอบคุณนะคะ

“ขี้แยจริงๆ เลยนะ”

มือหนาเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาตรงแก้มฉันอย่างอ่อนโยนพร้อมกับอมยิ้มที่มุมปาก

ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่พี่ทำให้ฉันนะคะ

_________________________________