ตอนที่ 5 หวง
1967 Words
เด็กผมช่างร้าย ตอนที่ 5 หวง
“อื้อออ....”
ฉันขยับเข้าซุกไอ้อุ่นจากหมอนข้างจะว่าไปวันนี้หมอนข้างมันแข็งๆ นะแต่ไม่เป็นไรอุ่นดีสไมล์ให้อภัยได้
“อื้มม...หมอนข้างอย่ากวนไมล์จะนอน”
ฉันพูดกับหมอนข้างเสียงงัวเงียเนื่องจากหมอนข้างมันเอามือมาลูบแถวๆ บั้นท้ายฉัน
“โอ๊ยย...เจ็บนะ”
หมอนข้างกัดปากสไมล์ทำไม
เดี๋ยวนะ!! หมอนข้างอะไรแม่งมีมือมีปากว่ะ
“ไอ้เชี่ยย พี่เดย์!!”
“ถ้าจะด่าฉันขนาดนี้ไม่ต้องเรียกฉันพี่ก็ได้มั้ง”
“ได้เหรอเดย์”
โอ้ยยยย!!
“พี่กัดปากฉันอีกแล้วนะ”
“ก็อยากปากดีทำไมล่ะ”
“ไอ้โรคจิต”
ฉันพูดเบาๆ แล้วเอามือลูบปากตัวเองแม่งงง กัดมาได้ไงว่ะเจ็บฉิบหายถ้าปากฉันเจ่อนะมึงโดนแน่
“ฉันได้ยินนะ”
เชี่ยยย คนไรว่ะหูดีเหมือนหมาเลย
“ด่าอะไรฉันในใจอีกล่ะ”
เอ้านั่น แสนรู้ไปอีกสนใจไปเฝ้าบ้านให้สไมล์ไหมค่าาาา
“ฉันเปล่าด่านะ”
เพี้ยะ!!
“พี่ตบหน้าผากฉันทำไมเนี่ย”
“หมั่นไส้ มีไรไหม ?”
อ้าวๆ พูดงี้ก็สวยสิคะ เดี๋ยวเจอของจริงแล้วจะหาว่าสไมล์คนนี้ไม่เตือน
“ลุกไปอาบน้ำได้แล้ว ไม่มีเรียนเหรอไง”
“ค่าๆ ไปแล้ว สั่งเหมือนพ่อเลยนะ”
“เป็นแค่พ่อเองเหรอ เป็นผัวได้ไหม”
ฟุ้บ!!
ฉันปาหมอนอัดหน้าพี่เขาแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำ โดยไม่ลืมหยิบผ้าเช็คตัวติดมือมา อย่าให้ถึงทีสไมล์บ้างล่ะกัน
หลังจากอาบน้ำเสร็จก็เดินออกมาเห็นถุงเสื้อผ้าวางอยู่บนโซฟา คิดว่าพี่เขาน่าจะหามาให้ฉันนะ เพราะไซส์มันเท่ากับตัวฉันพอดี ฉันแต่งตัวไปอมยิ้มไป พี่เขานี่ก็มีมุมน่ารักเหมือนกันนะ
หลังจากแต่งตัวเสร็จก็เดินออกมาจากห้อง เห็นพี่เขาก้มหน้าก้มตาเขียนเอกสารอะไรไม่รู้บนโต๊ะ
“รอฉันแป๊บเดี๋ยวพาออกไปกินข้าว” พี่เขาพูดออกมาโดยที่ไม่เงยหน้ามองฉัน
“เลี้ยงเหรอ” แกล้งถามไปงั้นแหละรู้อยู่แล้วว่ายังไงมันต้องเลี้ยง
“อืม เลี้ยงได้ทั้งชีวิต”
ที่บ้านพี่มึงขายขนมครกป่ะเนี่่ยยย หยอดเก่งชิบ!
*****
ร้านอาหาร
ตอนนี้ฉันกับพี่เขาอยู่ที่ร้านอาหารกันค่ะ เป็นร้านอาหารยุโรปขนาดกลาง การตกแต่งก็ออกจะเรียบง่าย และที่สำคัญแม่งมีเค้กขายด้วย!! เสร็จ สไมล์สิคะแบบนี้
ฉันกับพี่เขาเลือกนั่งโต๊ะในซึ่งเป็นมุมส่วนตัว ขนาดฉันเลือกมุมส่วนตัวแล้วนะ สาวๆ แม่งยังหันมองตามพี่แม่งอะ เห๊ยยย!! คอเคล็ดแล้วเว้ยยย
“คุณลูกค้ารับอะไรดีคะ”
หลังจากเลือกดูเมนูได้สักพัก ก็มีพนักงานผู้หญิงคนหนึ่งถามขึ้น
“ฉันเอาสเต๊กปลาดอลลี่ค่ะ แล้วก็ขอเป็นน้ำเปล่า”
ฉันสั่งพนักงานไป แต่แม่งงงง!! ไม่สนใจฉันเลย มัวแต่มองหน้าพี่เขาอยู่นั่นแหละ สไมล์จะไม่ทนแล้วนะ !!
“คุณคะ”
“คุณ !! ตกลงจะให้สั่งไหมอาหารอะ”
เนื่องจากคุณเธอยังไม่สนใจ ฉันเลยกระชากเสียงใส่เธอไปจนเธอลนลานถามฉันอีกครั้งว่าจะรับอะไร
“ของคุณลูกค้ามีสเต๊กปลาดอลลี่กับน้ำเปล่านะคะ”
“แล้วอีกท่านจะรับเป็นอะไรดีคะ”
เธอทวนเมนูจบก็หันไปยิ้มหวานถามไอ้เดย์ ฉันไม่เรียกมึงว่าพี่แล้ว หงุดหงิด!!
“เหมือนกับแฟนผมเลยครับ”
ไอ้เดย์พูดจบก็หันมามองหน้าฉัน ส่วนพนักงานนั่นเหรอ หน้านี่เอ๋อแดกเดินไปไหนแล้วไม่รู้
“ใครแฟนพี่”
ด้วยความที่อารมณ์หงุดหงิดยังไม่หายบวกกับความโมโหหิวด้วยมั้งเลยทำให้ฉันถามไปเสียงแข็งๆ
“หึ”
แม่งตอบกลับมาแค่ หึ ไอ้พี่เวรร คือฉันหงุดหงิดจะตายห่า พี่มึงจะไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลยไง
นั่งทานอาหารกันไปได้สักพัก ก็เหมือนจะมีแขกไม่ได้รับเชิญโผล่มา
“อ้าวเดย์ บังเอิญจังเลยนะคะ”
เธอเดินเข้ามาแล้วนั่งลงแทบจะบนตักไอ้เดย์ พร้อมกับพูดเสียงออดอ้อน ส่วนไอ้เดย์แม่งก็นั่งนิ่งให้ผู้หญิงแม่งซบอยู่นั่นแหละ ทำไม? เรียกไอ้เดย์แล้วมันจะทำไม มึงไม่เห็นเหรอ ว่าฉันนั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้
“ขอปัดนั่งด้วยคนนะคะ”
เธอหันมาพูดกับฉัน แล้วคิดว่าฉันจะทำยังไงล่ะคะ รู้จักสไมล์น้อยไปแล้ว ขอจัดการอีตัวผู้หญิงก่อน ส่วนไอ้เดย์ค่อยเคลียร์
“ถ้าไม่คิดว่าจะมารบกวนเวลาแฟนเขาทานข้าวกันก็เชิญค่ะ”
ฉันมองเธอแล้วยิ้มหวานแบบผู้ชนะ
“อุ้ยตายแล้ว !! นี่เดย์คบเด็กทอมเหรอคะ ปัดไม่เห็นรู้เลย”
เธอแสร้งพูดขึ้นมาแล้วทำหน้าตกใจ
“ทำไมคะคบกับทอมแล้วมันผิดตรงไหน”
จะทนไม่ไหวแล้วนะเว้ยยย ไอ้บ้าเดย์ แม่งก็ไม่คิดจะพูดห่าไรเลยไง แม่งไม่ผลักผู้หญิงออกจากตักด้วย !
“ผิดสิจ๊ะ ผิดเพศอะรู้จักไหม”
ป้าบ!!
“ออกไปได้แล้ว!!”
ไอ้เดย์ตบโต๊ะเสียงดังจนเธอสะดุ้ง ลุกออกจากตักมันแล้วมันก็พูดด้วยน้ำเสียงน่ากลัวสุดๆ
“ดะ...เดย์คะ ปัดไม่ได้ตั้งใจจะว่าเดย์นะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ บอกไอ้เดย์
“บอกให้ออกไป”
“ค...คะๆ ปัดไปแล้ว”
หลังจากที่เธอออกไปแล้วฉันก็เมินหน้าหนีมัน
ยังไงดีล่ะ ผิดเพศเหรอ รู้สึกแย่เหมือนกันนะ
“กินเค้กไหม”
ฉันหันกลับมามองหน้าพี่มันอีกครั้ง นี่เรียกว่าง้อรึเปล่านะ เอาเถอะ จะยังไงก็ช่าง แต่มันทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นจริงๆ
หลังจากที่ทานอาหารเสร็จมันก็ขับรถมาส่งฉันที่หน้ามหาลัย แค่ก้าวลงจากรถมันนี่ก็โคตรเด่นแล้ว
“มานี่ก่อน”
มันเปิดกระจกรถแล้วกวักมือเรียกฉันไปใกล้ๆ ฉันเดินเข้าไปหามันแล้วชะโงหน้าเข้าไปในกระจกรถ
“ตั้งใจเรียนนะ”
พี่เขาจุ๊บเข้าที่หน้าผากฉันแล้วบอกให้ฉันตั้งใจเรียน คือมึงจะทำแบบนี้แล้วมาพูดให้ฉันตั้งใจเรียนไม่ได้เว้ยยยย ทำแบบนี้ฉันจะมีอารมณ์เรียนไหมล่ะ
แล้วก็เป็นไปตามคาด ทั้งวันฉันแทบไม่มีอารมณ์ที่จะเรียนเลย มัวแต่คิดถึงแต่พี่เขา นี่มึงเล่นของใส่ฉันใช่ไหมเนี่ยยยย
“ไอ้ไมล์ มึงเป็นไรของมึงว่ะ” ไอ้ปังถามขึ้นมาหลังจากฉันเอาแต่นั่งตบหน้าตัวเอง
“เออแล้ววันนี้ใครมาส่งมึงว่ะ”
เชี่ยแล้ว!! ไอ้นายแม่งเห็นด้วยเหรอว่ะ
“พี่ฉันมาส่ง” ฉันตอบมันไปส่งๆ
“ไอ้ไมล์ มึงเป็นลูกคนเดียว”
ไอ้นายพูดขึ้นมาแล้วทำหน้าคาดคั้นฉันแบบสุดๆ
“เอ่ออ...”
เอาไงดีว่ะ ถ้าจะบอกว่าพี่เดย์แม่งมาส่ง เดี๋ยวมันก็ถามฉันอีกว่าทำไมต้องมาส่ง จะให้ฉันบอกว่าเมื่อคืนนอนด้วยกันก็ไม่ได้ไง
“เอ่อไรของมึง อย่าคิดตอแหลพวกฉันนะ”
ไอ้นายยังไม่หยุดคาดคั้นฉัน จนไอ้ปังมันพูดขึ้นมา
“ไอ้ไมล์ มึงก็บอกไปสิว่าผัวมาส่ง”
“ผัวแม่มึงสิ!!”
“พี่เดย์ผัวมึง ไม่ใช่ผัวแม่ฉัน”
“ไอ้เชี่ยปัง!!”
ตอนนี้อยากถีบแม่งตกเก้าอี้มาก หน้าตามึงกวนตีนฉิบหาย
“เดี๋ยวๆ ไอ้ปัง ไอ้ไมล์มึงพูดอะไรกันว่ะ”
เกือบลืมว่ามีไอ้นายอีกตัวที่ยังไม่รู้เรื่องพี่เขา
แต่ฉันว่าฉันก็ยังไม่ได้บอกไอ้ปังมันเหมือนกันนะ แล้วแม่งรู้ได้ไงว่ะว่าฉันกับพี่เขามีซัมติงกัน ถึงจะยังไม่ได้กันก็เถอะ
“เดี๋ยวฉันเหลาให้ฟัง”
“เล่า!!”
ฉันกับไอ้นายพูดขัดไอ้ปังขึ้นมา คือมึงจะบันเทิงกันไปไหน แล้วเรื่องที่มึงจะเล่าอะเรื่องของฉันนะเพื่อน!!
“ไอ้เชี่ยปัง มึงไปรู้มาจากไหนว่ะ”
ฉันถามแม่งไปหลังจากที่มันเล่าจบ คือมันเสือกรู้ด้วยไงว่าเมื่อคืนฉันนอนกับพี่เดย์ที่ผับ
“ไอ้พี่เปอร์เล่าให้ฉันฟัง”
โอเค เป็นอันว่าจบ
“พักสักทีเว้ยยยย”
“เออ โคตรหิวเลยว่ะ”
“ไปแดกข้าวที่ไหนดีว่ะ”
เสียงแรกคือไอ้ปังตามมาด้วยฉันแล้วก็ไอ้นาย
“แดกโรงอาหารนี่แหละ ฉันขี้เกียจไปไกล”
ฉันพูดขึ้นมาแล้วเดินนำพวกมันไปทางโรงอาหารของคณะวิศวะ
“เชี่ยยย คนเยอะสัสๆ เลยว่ะ” ไอ้นายบ่นอุบอิบแล้วมองซ้ายขวาหาโต๊ะว่าง
“มึงๆ ทางนั้น”
ไอ้ปังชี้ไปที่โต๊ะหนึ่งที่มีเด็กวิศวะ คาดว่าน่าจะเป็นปี 2 กำลังลุกพอดี พวกฉันเลยเดินไปนั่งแทน
“ไอ้ไมล์ มึงเฝ้าโต๊ะนะ ฉันกับไอ้ปังจะไปซื้อข้าว”
“เออๆ รีบมานะมึง ฉันเหงา 5555”
พูดจบไอ้นายกับไปปังก็เดินไปซื้อข้าว ฉันเลยนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ที่โต๊ะรอพวกมัน
“ขอโทษนะคะ ผมขอนั่งด้วยคนได้ไหม”
ฉันมองหน้าบุคคลที่มาใหม่
“เอ่ออ...นั่งสิ”
ด้วยความที่ฉันเป็นคนดีไง แถวนี้แม่งก็ไม่มีโต๊ะว่างแล้วด้วยท่าทางน่าจะเป็นเด็กปี 1 เหมือนกัน ฉันเลยให้มานั่งด้วยกัน
“เราชื่อทิวนะ เธอชื่อไร”
ขณะที่ฉันกำลังเอ่ยปากตอบก็มีเสียงหนึ่งแทรกขึ้นมา
“เดย์”
พี่แม่งมาตอนไหนว่ะ
“ฉันนั่งด้วยคนนะ หวังว่ามึงคงไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม”
ประโยคแรกพี่เขาหันมาหาฉัน ประโยคถัดมาเสือกหันไปจ้องหน้าทิว ทำไมฉันรู้สึกเหมือนบรรยากาศมันน่ากลัวแปลกๆ พายุจะเข้าป่ะว่ะ
“ไอ้ไมล์พวกฉันมาแล้วววว” เสียงไอ้ปังตะโกนดังมาแต่ไกล มีไอ้นายที่เดินตามมา
“อะ...อ้าวพี่เดย์ แล้วนี่ใครว่ะ”
ไอ้ปังถามขึ้นมาฉันเลยจัดการแนะนำตัวไปแบบคร่าวๆ
“เชี่ยไมล์ ผัวมานั่งเฝ้าเลยเหรอว่ะ”
“ไอ้ไมล์ มึงแอบมีชู้ใช่ไหม”
ไอ้ปังมันกระซิบข้างหูฉัน ตามด้วยเสียงไอ้นาย พวกเวรนี่แม่งน่าเอาตีนตบปาก ฉันกับพี่เขายังไม่ได้เป็นอะไรกันเว้ยยยย
“สไมล์ เย็นนี้ว่างไหมครับ”
ทิวถามขึ้นมาท่ามกลางสายตาทุกคนบนโต๊ะที่จ้องมองมาที่ฉัน
“เอ่อ...”
ไอ้พี่แม่งงง มึงจะมองจ้องฉันอะไรขนาดนั้นนน....ถ้าเป็นปลากัดนี่ฉันคงท้องไปแล้วนะ
“ไม่ว่างอะ วันนี้เรามีนัด”
ฉันตอบทิวแล้วหันไปมองหน้าพี่เขา ฉันเห็นนะมึงแอบยิ้ม ดีใจล่ะสิที่ฉันไม่ไปกับคนอื่น
“ไอ้ไมล์มึงนัดใครไว้ว่ะ”
ป้าบ!! ไอ้ปังตบเข้าที่หัวไอ้นายหลังจากที่มันพูดขึ้น
“ไอ้ควายยยนาย มึงแดกข้าวไปเลยอย่าพูดมาก”
“เอ้า!! เชี่ยปังก็ฉันสงสัยอะ”
“ไอ้ไมล์มันก็มีนัดกับผัวไง มึงอย่าโง่”
“สัสปัง !!”
เสียงฉันเอง!
“หึ”
อันนี้คงไม่ต้องบอกใช่ไหมว่าเสียงใคร เพราะแม่งมีอยู่คนเดียวนี่แหละ!!
ไอ้เชี่ยปังงง ไอ้เพื่อนชั่ว ใครสั่งใครสอนให้มึงพูดแบบนี้ต่อหน้าคนอื่นว่ะ มึงดูหน้าพี่เขาก่อนน ยิ้มล้อเลียนฉันฉิบหายยยย
- Writer
