ปล่อยเฮียไป

โลกส่วนตัว…6/3

หลังจากวันที่เห็นชายหนุ่มรับโทรศัพท์ช่วงเวลาประมาณสองทุ่ม วันต่อมาก็มีโทรศัพท์โทร. เข้ามาหาเขาในเวลาเดียวกัน และชายหนุ่มก็เดินออกจากจุดที่เธอจะได้ยินบทสนทนาไปหาที่คุยส่วนตัว เป็นแบบนี้มาราวหนึ่งเดือน จนกระทั่งวันหนึ่ง คีติกาทำอาหารเย็นรอเขากลับมากินพร้อมกัน หญิงสาวนั่งรอเขาตั้งแต่หกโมงเย็นจนถึงห้าทุ่ม อาหารที่ทำไว้เย็นชืดหมดก็ไม่มีวี่แววว่าอีกฝ่ายจะกลับมา ปกติถ้าเขาไม่กลับมากินอาหารเย็นเขาจะโทร. มาหรือไม่ก็ส่งข้อความมาบอก เธอมองโทรศัพท์ชั่งใจอยู่ว่าจะโทร. ถามเขาดีหรือไม่ แต่เมื่อคิดทบทวนอย่างถี่ถ้วนก็บอกกับตัวเองว่าอย่าโทร. จะดีกว่า เพราะหากเขาไม่พอใจขึ้นมาหาว่าเธอตามจิกทั้งที่ไม่ใช่หน้าที่ พายุอาจถล่มเหมือนวันนั้น เธอไม่อยากเสี่ยงให้เขาโกรธเพราะมันไม่ใช่เรื่องสนุก ดึกป่านนี้คงไม่ต้องรอแล้ว คีติกาไม่ได้รู้สึกหิวหรืออยากอาหารจึงไม่ได้กินอาหารเย็นที่ทำรอเขาตั้งแต่หัวค่ำ เธอนำอาหารที่ทำอย่างใส่ใจปรุงตามรสที่เขาชอบเก็บใส่กล่องถนอมอาหารแล้วใส่ตู้เย็นไว้ ส่วนตัวเธอกลับเข้าไปในห้อง อาบน้ำสวมชุดนอนและคลานขึ้นเตียง ซุกหน้ากับหมอน ในใจรู้สึกเคว้งคว้างอ้างว้าง เธอควรจะทำอย่างไร หากปกเกศออกปากบอกให้เธอไปจากเขา สมองเริ่มคิดถึงอนาคตที่ไม่ได้สวยหรูของตัวเอง

“อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด สิ่งที่ทำได้คือรับมือกับมันอย่างมีสติ” หญิงสาวพูดกับตัวเอง ยกมือสองข้างตบแก้มตัวเองเรียกกำลังใจ

“อยู่มาได้จนถึงเดี๋ยวนี้ ต่อจากนี้ไปก็ต้องอยู่ได้สิ ไอ้ไผ่หลิว ชีวิตจะรันทดถึงไหนมาลองดูกันสักตั้ง”

น่าเสียดายแต่ชื่อคีติกา ที่แปลว่าผู้ได้รับความสุขเสมอ ไม่ได้เป็นอย่างชื่อเลย บิดามารดาของเธอผิดหวังที่ลูกคนที่สองเป็นผู้หญิง ตอนที่อัลตราซาวนด์ดูเพศลูกนั้นอายุครรภ์เกือบยี่สิบสัปดาห์แล้ว การยุติการตั้งครรภ์ยุ่งยากเกินไป ทั้งสองจึงปล่อยผ่าน และเมื่อคีติกาเกิดสมชัยและมยุรีก็ไม่ได้ใส่ใจแม้แต่จะตั้งชื่อให้ลูกสาว มารดาของเธอบอกให้พยาบาลที่เข้ามาดูแลช่วยตั้งลูกให้ด้วย คุณพยาบาลคนนั้นคงไม่รู้ว่าชื่ออันไพเราะและความหมายดีที่อุตส่าห์สรรหาให้เด็กหญิงนั้นไม่ได้ช่วยให้ชะตาชีวิตอันแสนอาภัพของเธอดีขึ้นแต่อย่างใด นึกถึงเรื่องนี้ทีไรคีติกาก็ได้แต่ทอดถอนใจ

ในขณะที่คีติกาพยายามทำจิตใจให้สงบและข่มตาให้หลับเป็นเวลาเดียวกับที่ปกเกศนั่งอยู่ในร้านอาหารแห่งเดิมกับผู้หญิงคนเดิมที่เพิ่งกลับมาจากอเมริกาแล้วนัดเจอกับเขาในวันนี้

“เฮีย ไม่ได้รีบกลับใช่มั้ยคะ งั้นเรานั่งฟังเพลงชิลเอาต์กันอีกสักเพลงสองเพลงนะคะ วาคิดถึงบรรยากาศที่นี่ และคิดถึงเฮียด้วย”

น้ำเสียงหวานเอ่ยเป็นเชิงอ้อนขอ ดวงตาที่มองเขาในตอนนี้ไม่เหมือนกับในวันนั้น มันมีประกายความหวานซึ้งแสดงออกให้เห็นชัดเจนจากความรู้สึกที่เปลี่ยนไป

“วาขอถามตรง ๆ นะคะ เฮียมีใครรึยัง”

เป็นคำถามที่ปกเกศใช้เวลาคิดอยู่ครู่หนึ่ง ภาพของคีติกาแวบเข้ามาในสมอง ครึ่งปีแล้วสินะที่เธอมาอยู่กับเขา ถ้าจะถามว่าเขารู้สึกอะไรกับเธอหรือไม่ ตอนนี้บอกได้แต่เพียงว่าไม่ได้รู้สึกอะไรเป็นพิเศษ เพียงแต่การที่มีเธออยู่ด้วยไม่ได้น่ารำคาญอย่างที่เคยคิดก็เท่านั้น จะมีเธอหรือไม่มีก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกแตกต่างอะไรจากที่เคย ปกเกศสบตาหญิงสาวตรงหน้าก่อนจะตอบว่า

“ยังเหมือนเดิม”

คำตอบนั้นทำให้วลิตายิ้ม...