เมื่อเพื่อนเมา
824 Words
คอนโดของแป้ง
อั๋นขับรถมาส่งแป้งที่คอนโดเพราะเห็นว่าเธอเริ่มเมามากแล้ว และก็ไม่อยากให้เธอขับรถกลับบ้านคนเดียว เมื่อเขามาจอดที่หน้าคอนโดก็หันมาปลุกเธอ
"แป้ง..ถึงแล้ว"
"..."
เธอยังคงหลับสนิทเพราะความเมา
"ไหนบอกว่าไม่เมาไง นี่ปลุกยังไม่ตื่นเลย"
เขาตัดสินใจเปิดประตูแล้วก็ลงจากรั่งคนขับเพื่อเดินไปเปิดประตูฝั่งที่เธอนั่ง
"แป้ง..แป้ง.."
เขาเรียกเธอเท่าไหร่เธอก็ไม่ตื่น จึงตัดสินใจยื่นมือไปปลดเข็มขัดนิรภัยให้เธอแล้วอุ้มช้อนตัวเธอลงมาจากรถ พร้อมกับกระเป๋าถือของเธอด้วย
"หนักชะมัดเลย.."
เขาปิดประตูรถด้วยความทุลักทุเลแล้วรีบอุ้มพาเธอเข้ามาในคอนโด จนรปภ.ในคอนโดเห็นและจำหน้าเขาได้
"สวัสดีครับคุณอั๋น นี่คุณแป้งเป็นอะไรครับเนี่ย.?"
"เมาครับ..พี่ช่วยหิ้วกระเป๋ากับช่วยเปิดห้องของแป้งให้หน่อยได้ไหมครับ นี่คีย์การ์ดกับกุญแจห้องครับ"
"ได้ครับ.."
รปภ.คอนโดรับกุญแจและคีย์การ์ดห้องของเธอจากเขา และรีบวิ่งนำเขาไปทันทีเพื่อไปคอยช่วยเปิดลิฟต์และเปิดประตูห้องให้
"ไหวไหมครับเนี่ยคุณอั๋น..?"
"ไหวครับ.."
ถึงปากเขาจะบอกว่าไหว แต่สีหน้าเขาตอนนี้ไม่ได้บอกแบบนั้นเลย
"ถึงห้องแล้วครับ เชิญครับ.."
อั๋นรีบอุ้มพาแป้งไปวางลงบนโซฟาอย่างไว แล้วนั่งลงที่พื้นหอบอย่างแรงก้วยความเหนื่อยและเมื่อยแขน
"ให้ผมช่วยอะไรอีกไหมครับ..?"
"ไม่เป็นไรแล้วครับ ขอบคุณพี่มากครับ"
"ครับ..งั้นผมลงไปข้างล่างก่อนนะครับ"
"ครับ.."
เมื่อ รปภ. เดินออกจากห้องไปแล้วเขาจึงหันมาหาคนที่นอนหลับสนิทอยู่บนโซฟาโดยที่ไม่รู้เรื่องอะไร
"แล้วยังมีหน้ามาบอกว่าตัวเองไม่เมาอีก.."
"..."
เขานั่งจ้องหน้าเธอนิ่งๆที่กำลังนอนหลับสนิทอยู่ แล้วก็อมยิ้มขึ้นมาพอนึกถึงเรื่องที่ทุกคนเข้าใจผิดเรื่องที่พวกเขา 2 คนคบกัน
"คิดกันไปได้ยังไงว่าเรา 2 คนคบกัน ตลกชะมัด"
เขาพูดไปก็นึกขำไป เพราะเขาไม่เคยมองเธอมากกว่าความเป็นเพื่อนเลย ที่ผ่านมาสำหรับเขาเธอคือเพื่อนที่ดีที่สุด
"หิวน้ำ.."
"อะไรนะแป้ง..?"
จู่ๆเธอก็สะลึมสะลือลืมตาขึ้นมาและก็พูดว่า
"ฉันหิวน้ำ.."
"อ่อ..! รอแปบนะเดี๋ยวเราไปหยิบให้"
อั๋นรีบลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบน้ำจากตู้เย็นมารินใส่แก้วเพื่อที่จะนำมายื่นให้เธอ
"เห่ย.! เดี๋ยวก็ล้มหรอก"
จู่ๆแป้งก็ลุกขึ้นเดินจากโซฟาเพื่อไปที่ห้องนอนตัวเองแต่เพราะความเมาทำให้เธอเดินเซไปเซมา จนอั๋นที่รินน้ำใส่แก้วเสร็จแล้วเดินมาเห็นจึงรีบวิ่งเข้ามาช่วยประคองเธอไว้
"เดินดีๆเดี๋ยวก็ล้มหรอก.."
เขาพยายามช่วยประคองพาเธอ โดยอีกมือนึงยังถือแก้วน้ำอยู่
"น้ำอะ..?"
"อะน้ำ.."
เขาประคองเอวเธอไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว แล้วเอาแก้วน้ำในมืออีกข้างป้อนใส่ปากเธออย่างระมัดระวัง แต่เพราะเธอเมามากจนทำให้น้ำในมือเขาหกใส่บนเสื้อเธอ
"เห่ย ! หกจนได้"
"ถือยังไงเนี่ย เสื้อฉันเปียกหมดแล้ว.."
เขาพาตัวเธอไปนอนลงบนเตียง และเอาแก้วน้ำไปวางที่หัวเตียงทันที
"ยังจะมาโทษกันอีก ทำตัวเองทั้งนั้น."
เขามองซ้ายมองขวาหาดูผ้าเช็ดตัวของเธอ เห็นมันพาดอยู่ที่ราวจึงเดินไปหยิบ แต่พอหันกลับมา
"แป้ง..ถอดเสื้อทำไม..?"
"ก็มันเปียกนี่"
"เรากำลังเอาผ้าเช็ดตัวมาให้นี่ไง"
เขารีบหันหน้าหนีทันทีเมื่อเธอถอดเสื้อออกจากตัวแล้วเขวี้ยงมันทิ้งจนเห็นบราสีดำ
"ไม่ต้อง..ขอบใจ"
เธอไม่ยอมรับผ้าเช็ดตัวจากเขา แต่ตัดสินใจนอนลงไปที่เตียงตามเดิม จนเขาต้องหันกลับมามอง
"จะนอนแบบนี้หรอ..?"
"แบบนี้แหละ.."
"ตัวเธอยังเปียกอยู่เลยนะ."
"งั้นนายก็เอาผ้ามาเช็ดให้ฉันซิ.."
"ว่าไงนะ..?"
"เราเป็นเพื่อนกันนะจะอายทำไม.."
"เอ่อ.."
เขายืนอึ้งกับคำพูดของเธอ มันก็จริงที่เขากับเธอเป็นเพื่อนกันแต่เธอคือผู้หญิงไง มีผู้หญิงมาถอดเสื้อตรงหน้าแบบนี้มันก็ดูแปลกๆนะ
"ไม่เช็ดก็ออกไปฉันจะนอนแล้ว ล้อกห้องให้ด้วยนะของใจมากที่มาส่ง.."
"งั้นเราวางผ้าไว้ตรงนี้นะ.."
เขาพยายามหันหน้าไปอีกทางแล้วเดินเข้าไปหาเธอช้าๆเพื่อเอาผ้าเช็ดตัววางไว้ให้เธอใกล้ๆ
"อืม.."
....
จะอายทำไม เพื่อนกัน
- Writer
