ตั้งแต่วันที่ไข่มุกโดนวางยา ผมก็ไม่ได้ใจร้ายกับเธอเหมือนเมื่อก่อน เธอเองก็ดูเหมือนจะผ่อนคลายมากขึ้น ไม่ใช่ว่าหายโกรธหรือไม่แค้นเธอแล้ว แต่เวลาเห็นเธอยิ้มมันก็เหมือนจะทำให้หัวใจของผมมันลืมความเจ็บปวดที่ผ่านมาอย่างช้า ๆ วันนี้ผมมารับเธอด้วยตัวเอง กะว่าจะพาเธอไปหาอะไรกินก่อนที่จะกลับคอนโด แต่พอมาถึงก็มีสิ่งที่ทำให้ผมโมโห ไข่มุกนั่งคุยอยู่กับผู้ชายหลายคนอยู่ที่ม้านั่งหน้าตึกคณะ
"หึ นิสัยอ่อยไปทั่วมันคงแก้ไม่หายสินะ"
ผมพึมพำกับตัวเองที่นั่งอยู่ในรถ ไม่รอช้าผมยกโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเธอทันที
.....
ช่วงนี้เฮียไม่ค่อยเป็นบ้าเหมือนเมื่อก่อน อาการป่วยของฉันเลยดีขึ้นมานิดหน่อย ระหว่างที่นั่งคุยกับเพื่อนที่หน้าตึกคณะ ก็มีสายเข้า ขึ้นโชว์เบอร์ปลายสายเป็นเบอร์ของเฮีย ฉันเลยรีบกดรับสายทันที
"เฮีย.."
"รีบ ๆ มาที่รถ ถ้าเธอไม่อยากให้ฉันลงไปกระทืบไอ้ผู้ชายพวกนั้น"
ยังไม่ทันนที่ฉันจะได้พูดอะไร เฮียเดวิดก
