ในรุ่งเช้าอีกวันธานต์เมธาตื่นมาทำงานปกติ วันนี้เขามั่นใจว่าแม่ตัวดีคงไม่กล้ามาสู่หน้าเขาเป็นแน่ แต่ผิดคาดเมื่อชายหนุ่มถึงห้องทำงานกลับเห็นหญิงสาวนั่งทำงานอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว ร่างสูงเดินไปนั่งที่โต๊ะแล้วเริ่มสงครามกับหญิงสาวทันที
“ยังกล้ามาทำงานอีกหรือ?”
หญิงสาวเงยหน้าจากคอมพิวเตอร์ตรงหน้า หันหน้ามองไปทางชายหนุ่ม
“คุณถามฉันเหรอคะ?”
“ในห้องมีเราแค่สองคน คุณจะให้ผมถามใคร!”
“ทำไมต้องใช้ความกล้าด้วยคะ ถ้าจะมาทำงาน!”หล่อนยอกย้อนเขากลับ
“เธอไม่ได้นึกถึงสิ่งที่เธอทำไว้เลยหรือไงพิมพ์วลัญช์!”
“สมควรที่คุณจะได้รับมันแล้ว”
สิ้นคำพูดของหญิงสาวธานต์เมธาตรงไปกระชากร่างบางทันที
“อย่าปากดีให้มากนักพิมพ์วลัญช์ ไอ้คำพูดที่ว่าจะไม่จับฉันเธอลืมมันไปหมดแล้วเหรอ ถึงได้กลืนคำพูดของตัวเองแบบนี้ ผู้หญิงแบบเธอเหมาะสมจะไปอยู่ตามซ่องมากกว่ามาอยู่ที่นี่เสียอีกพิมพ์วลัญช์!”
เพียะ!
ใบหน้าคมหันตามแรงฝ่ามือ
