บราเซียสีหวานถูกกระชากออก จนผิวเนื้อถูกเสียดสีเป็นรอยแดงหยาดน้ำตาไหลออกมาไม่ขาด มันน่าอดสู หล่อนเอาตัวมาเสี่ยงเพื่ออะไรกัน ใบหน้าคมโน้มลงมาฉกชิมดูดดื่มร่างบางสะท้านแม้พยายามขัดขืนแต่กายกลับตอบสนอง หัวสมองมึนเบลอไปเสียหมดหล่อนกำลังเป็นอะไรกันแน่
เสียงหอบหายใจของเขาดังไม่ขาด ใบหน้าเรียวกำลังแดงซ่านทั้งๆ ที่ปากปฏิเสธมาตลอดแต่ทำไมร่างกายกลับร้อนผ่าวยามเขาลูบไล้ จูบซับตามร่างกาย ซับในสีหวานตัวสุดท้ายถูกดึงรั้งอย่างไม่ทันตั้งตัว เมื่อได้สติหล่อนรีบยื้อไว้อย่างสุดกำลังแต่กลับถูกเขากระชากออก เรียวขาพยายามหนีบเข้าหากันรับรู้ได้ถึงอันตราย มือบางผลักไสอย่างน้อยนี่คือสติสัมปชัญญะสุดท้าย
แต่แล้วมันกลับไม่ได้ผลเมื่อสะโพกมนถูกจับกดไว้มั่น กายแกร่งแทรกผ่านเรียวขาสองข้างเข้ามา ดวงตาเรียวมองเห็นตัวตนผงาดขึ้นมา ความกลัวแผ่ซ่านล่ามทั่วร่างกายสั่นเทาจนอีกฝ่ายรับรู้ได้
“กลัวงั้นเหรอพิมพ์วลัญช์ เธอจะกลัวอะไร
