และคนที่ทนต่อสงครามเย็นไม่ไหวก็คือตัวนายหัวโมกข์ ที่เค้นถามติดเสียงห้วน เมื่อเรือเร็วแล่นมาเกือบถึงท่าเรือบนเกาะโกลด์ ออฟ เดอะ ซี
“มีความสุขมากไหมน้ำขิง ที่ได้กลับมาเกาะโกลด์ ออฟ เดอะ ซี”
“มากค่ะ” รินรดาสวนกลับในทันควัน จากนั้นก็เหน็บแนมให้นายหัวโมกข์ต้องกัดฟันดังกรอด “อากาศที่นี่บริสุทธิ์กว่าบนเกาะของนายหัว และที่สำคัญไม่มีคนปลิ้นปล้อนเหมือนนายหัวโมกข์!”
ได้รับคำตอบที่ทำให้ปวดใจ นายหัวโมกข์ก็ขบกรามแน่น ละสายตาจากท้องทะเลชั่วขณะเพียงเพื่อหันมามองรินรดาซึ่งนั่งเชิดหน้าเบือนหนีเขาในตลอดเวลา และหัวสมองก็สั่งการให้เอ่ยถามเป็นการปูทางว่า
“ถ้าหากมีผู้ชายคนหนึ่ง เขาบอกว่าหลงรักคุณมานานแล้ว คุณจะเชื่อไหม!”
“ไม่ค่ะ”
รินรดาตอบกลับทันที ใบหน้างามยังคงเบือนหนีจากดวงตาคมกริบขณะเอ่ยตอบต่อ
“ฉันไม่เชื่อว่าจะมีคนหลงรักฉัน ไม่เชื่อว่าจะมีผู้ชายคนนั้นอยู่ในโลก และไม่คิดว่าจะมีใครรักฉันได้ เพราะฉ
