“ก็นี่ไง ผีทะเล แก้ผ้าล่อนจ้อนทั้งกลางวันแสกๆ ไม่อายหรือยังไง นายหัวโมกข์!”
รินรดาเถียงกลับ ร่างบางดิ้นรนอย่างหนักให้พ้นจากอ้อมแขนแข็งแกร่งของนายหัว
นายหัวโมกข์เลื่อนต้นแขนทั้งสองมายึดแน่นตรงหน้าท้องแบนราบ ก่อนจะออกแรงให้รินรดาหันหน้ามามองสบตากัน และก็นึกชอบใจเป็นที่สุดเมื่อเห็นใบหน้างามแดงซ่านด้วยเลือดที่สูบฉีดทั่วทั้งดวงหน้า
“ทำไมต้องอายด้วย ผมแก้ผ้าอยู่ในห้องนอน ไม่ได้แก้ผ้าให้ใครดู หรือถึงแม้คุณจะแอบดูซิกแพคของผม...ผมก็ไม่อาย และอนุญาตให้แตะต้องด้วย”
“โอ๊ยย...ไม่เอา ปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้”
รินรดาร้องเสียงหลงหนักกว่าเดิม เพราะไม่ได้อนุญาตแค่ปากเท่านั้น แต่นายหัวโมกข์จับยึดมือเล็กทั้งสองของเธอไปวางแหมะบนซิกแพคล่ำๆ ทั่วแผงอกกว้างของเขา ทำเอาเธอต้องรีบชักมือหนีราวกับแตะต้องเปลวไฟร้อนก็ไม่ปาน
และยิ่งรินรดาดิ้นหนีและต่อต้านมากเท่าไร นายหัวโมกข์ก็นึกสนุกมากเท่านั้นที่ได้แกล้งให้รินรด
