“รีบถอดแหวนของนายหัวออกไปเลยค่ะ นายหัวสวมให้ฉันทำไม ฉันบอกแล้วว่ากลัวจะทำมุกและเพชรหลุดหาย อย่าหาเรื่องให้ฉันสิคะ นายหัวโมกข์”
รินรดาต่อว่าเสียงขุ่น ดึงแหวนออกจากนิ้วได้แล้วก็รีบยัดใส่ฝ่ามือของนายหัวโมกข์พร้อมกับหมุนตัวทำท่าจะเดินออกจากห้องนอนของอีกฝ่าย แต่ก็ต้องชะงักฝีเท้ากับคำพูดของนายหัวที่เอ่ยตามหลังว่า
“ฉันจะเก็บแหวนไว้ในตู้เซฟ เธอน่าจะรู้รหัสดี เพราะมันเป็นเลขเดือนและปีเกิดของเธอ”
รินรดาหันขวับมามองนายหัวโมกข์และเกิดคำถามขึ้นมาทันที “ทำไม...ทำไมต้องเป็นเดือนปีเกิดของฉัน และทำไมนายหัวต้องบอกฉันด้วย นายหัวไม่กลัวฉันขโมยแหวนราคาสิบห้าล้านของนายหัวหรือคะ”
“ไม่! ไม่เคยกลัว” นายหัวโมกข์เอ่ยตอบเพียงสั้นๆ ส่วนคำตอบที่เหลือกลับตอบในใจว่า
‘เพราะแหวนวงนี้ฉันเตรียมไว้ให้เธอตั้งแต่สิบปีที่แล้ว’
นายหัวโมกข์ทอดสายตาจ้องมองรินรดาอีกชั่วครู่ ก่อนจะหมุนตัวเอาแหวนวงงามไปเก็บไว้ในตู้เซฟ และเอ
