“จะสายหนึ่งนาทีหรือหนึ่งชั่วโมงก็มีค่าเท่ากัน ผมไม่ชอบคนที่ไม่ตรงต่อเวลา”
“ถ้ายังงั้นก็หยุดต่อว่าดิฉันและไปที่ฟาร์มดีไหมคะ จะได้ไม่เสียเวลาไปมากกว่านี้ เพราะนายหัวโมกข์มัวแต่พล่ามไม่หยุด”
นายหัวโมกข์สะอึกไปชั่วขณะเมื่อถูกรินรดาตอกกลับเข้าให้อย่างแสบๆ คันๆ และก็กระตุกยิ้มมุมกับความคิดที่แล่นเข้ามาในหัว หลังจากเฝ้ามองอยู่ห่างๆ นานถึงสิบปี วันนี้เป็นครั้งแรกที่เขาได้พูดคุยกับ รินรดา และทำให้เริ่มรับรู้ได้ว่าหญิงสาวที่ยืนเชิดหน้าอยู่ตรงหน้าเขานั้น พยศเอาการ! ซึ่งถูกใจเขายิ่งนัก และนายหัวโมกข์นี่แหละจะปราบพยศให้อยู่หมัด!
“โอเค หยุดพล่าม! ถ้ายังงั้นก็เชิญที่รถ ต้องขับรถอีกหลายชั่วโมง กว่าจะถึงฟาร์มเลี้ยงหอยมุกของผม”
เอ่ยบอกพร้อมกับผายมือเชิญ แต่หาได้ให้รินรดาเป็นฝ่ายก้าวเดินก่อนไม่! เพราะนายหัวโมกข์ได้ย้ำเท้ายาวๆ ตรงไปยังรถปาเจโร่สปอร์ตของตนเองโดยไม่รอรินรดาแม้นาทีเดียว
รินรดาตีหน้าหงิ
