บทที่ 12
ใครคือฆาตกร
จากที่อยากแกล้งคนดื้อให้หล่อนได้รู้สำนึก กลับเป็นว่าต้องมาช่วยพยาบาล เขาอุ้มพริ้มเพราออกมาข้างนอก วางหล่อนบนโซฟา หน้าหล่อนยังซีดเซียวนัก
“คิ้วจะผูกโบแล้ว ฉันไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่พะอืดพะอมน่ะ เป็นตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ยังไม่หายเลย”
มาร์คินนิ่งนึก “แล้วกินอะไรหรือยัง มื้อเช้าน่ะ”
“กินแล้ว อ้วกแล้ว” ตอบตามตรงแล้วนั่งคลึงขมับ
“เป็นอะไรไปนะ เมื่อก่อนเห็นถึกจะตาย”
“นั่นสิ ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน บอสคะ คือว่า...”
ก๊อกๆๆ
ประตูถูกเคาะแล้วผลักเข้ามาอีกหน มณีนุชมุ่นคิ้วเมื่อเห็นพริ้มเพรา
“มีอะไรครับอานุช”
“มีเรื่องยุ่งยากน่ะ ว่าแต่...พริ้มเพราเป็นอะไร” ถามแล้วเดินเข้ามานั่งข้างๆ มองสีหน้าสาวเจ้าแล้วให้กังวล
“ปะ...เปล่า เปล่าค่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไร เอ่อ...ฉันไปทำงานก่อนนะคะ ขอตัวค่ะ”
พริ้มเพราลากสังขารออกมาจากห้องบอส เจอคชาที่หน้าประตูอีกรอบหนึ่ง การ์ดหนุ่มช่วยพยุงสาวเจ้าไป
