EP 2/3 อยู่ในความสัมพันธ์ที่ยากจะอธิบาย
1068 Words
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนที่ประตูบานหนาจะถูกผลักเข้ามา มณีนุชอ้าปากค้าง ตาเบิกโตเมื่อเห็นท่าทีของบอสใหญ่และผู้ช่วยเลขา พริ้มเพราถูกกอดอยู่ หันหลังให้ประตู มณีนุชเลยได้เผชิญหน้ากับหลานชายของตัวเอง เขาโบกมือส่งสัญญาณมิให้ส่งเสียง แล้วไล่ให้ออกไปก่อน
เสียงสะอื้นผะแผ่วผ่อนแรงลงเรื่อยๆ พริ้มเพราผละออกจากอกอุ่น ปาดน้ำตาแรงๆ เธอบ้ามากที่มาร้องไห้กับแผ่นอกของเจ้านาย
“ขอโทษค่ะ ฉัน...เอ่อ...อ่อนแอไปหน่อย”
“คนเรามีมุมอ่อนแอเสมอ ว่าแต่...คุณมาทำอะไรที่นี่”
“มาทำงานสิ” บอกแล้วขยับออกห่าง พวงแก้มขึ้นสีแดงระเรื่อ เมื่อความเศร้าเริ่มเจือจาง ความขัดเขินก็วิ่งพล่านไปทั่วกายสาว
“ป่วยอยู่เนี่ยนะ” เขาแย้ง
“ฉันดีขึ้นมากแล้วค่ะ หยุดโดยไม่ได้ลาด้วย ฉันกลัวโดนไล่ออก”
“มีตำแหน่งว่างบนเตียงผม ถ้าคุณต้องการ” เขาเย้าแล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม
พริ้มเพราเลยค้อนเข้าให้ สุดท้ายก็วกมาเรื่องเดิมๆ เธอกับเขาเหมือนขั้วบวกขั้วลบ วางไว้ใกล้กันไม่ได้หรอก มันต้องมีการ ดูด เกิดขึ้นแน่ๆ
“อย่าทำแบบนี้อีกเลย เรื่องของเรามันจบแล้วนะคะบอส”
“ถ้าอยากให้ผมหยุด คราวหน้า...อย่าจูบตอบ”
พริ้มเพราหน้าขึ้นสี กะพริบตาปริบๆ แก้เก้อ กลืนน้ำลายหนืดๆ ลงคอ รสหวานจากปากเขายังติดลิ้นอยู่เลย
“มันจบแค่นั้นค่ะบอส จะไม่มีวันเกิดขึ้นอีก ฉัน...เอ่อ...ไปทำงานดีกว่า” ว่าแล้วจะเดินหนี ไม่อยากอยู่ในห้องสองต่อสองกับเขา ยิ่งเขาเอาแต่พูดถึงเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างกัน เธอก็ยิ่งไม่สบายใจ ไม่อยากเลื่อนฐานะจากผู้ช่วยเลขาไปเป็นนางบำเรอหรอกนะ
มาร์คินหน้าสลดเมื่อถูกเอ่ยตัดความสัมพันธ์ หล่อนคงยังไม่ลืมคนรักเก่า และเรื่องเมื่อคืนก่อน ก็คงเป็นเพียงแค่อุบัติเหตุที่หล่อนไม่อยากนึกนึก มันดีแล้ว เป็นอย่างนี้ก็ดี เขาพยายามบอกตัวเองเช่นนั้น แต่ในใจลึกๆ กลับรู้สึกไม่พอใจ
“ออกไปเถอะ ขอกาแฟเข้มๆ สักแก้วแล้วกัน แล้วก็เรียกผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อมาหาผมที อ้อ...สั่งกุหลาบช่อใหญ่ๆ ไปให้เฌอริณด้วยนะ”
“คะ?” พริ้มเพรามึนงง รีบจูนสมองมาที่เรื่องงาน ใครคือเฌอริณ? เฌอริณไหนกันล่ะ แล้วเธอรู้จักคนที่ชื่อเฌอริณด้วยหรือ อย่าบอกนะว่าเฌอริณเดียวกับ...
“เฌอริณ รัชพงษ์ ดาราน่ะ รู้จักไหม มีเบอร์ติดต่อของผู้จัดการอยู่ที่อานุช คุณโทรไปหาเจ้าหล่อน ถามว่าเฌอริณอยู่ที่ไหนแล้วให้ดอกไม้ไปส่งที่นั่น อย่าช้าล่ะ ผมควรได้รับโทรศัพท์จากริณก่อนหนึ่งทุ่ม”
“แล้วถ้าคุณเฌอริณไม่โทรมาล่ะ”
มาร์คินยืนนิ่งเหมือนนึก แต่พริ้มเพราไม่อาจรู้ว่าเขากำลังนึกอยู่หรือเปล่า
“แสดงว่าคุณจัดการสิ่งที่ผมสั่งไม่เรียบร้อย ผมจะพิจารณาเรื่องการหักเงินเดือน” นี่ก็เป็นเรื่องสนุกอีกอย่างของมาร์คิน หน้าเหวอๆ ของหล่อนตอนกลัวถูกหักเงินเดือนนี่น่าเอ็นดูดีแท้
“หา! อะไรนะ!”
“คุณได้ยินชัดแล้ว ออกไป”
เขาสั่งอีก สีหน้าไร้รอยยิ้ม มีเพียงความเรียบเฉย แต่พริ้มเพรายังเห็นความหล่อเหลาปานพระเอกหนังฮอลลีวูดของเขาอยู่
หญิงสาวเดินหน้าตูมออกมาจากห้องทำงานของบอสใหญ่ งานอะไรเธอก็ทำได้หมดนั่นล่ะ แต่งานที่อยู่นอกเหนือการควบคุมของเธอนี่มันชักจะมากไปแล้วนะ เธอจะไปรู้ได้อย่างไรว่าแม่เฌอริณจะโทรหาเขาหรือไม่โทร แล้วถ้าเจ้าหล่อนไม่โทรล่ะ เธอมิต้องถูกหักเงินเดือนหรือ ถึงเงินเดือนจะมาก แต่ถ้ามีเจ้านายนิสัยบ้าๆ รอแต่จะหักเงินกันอย่างนี้ สิ้นเดือนมันจะไปเหลืออะไรวะ!
“โธ่เว้ย! ประสาทจะกิน!”
พริ้มเพราบ่นเสียงดังจนมณีนุชที่กำลังพิมพ์งานอยู่เบี่ยงหน้าออกจากจอคอมพิวเตอร์ “มีเรื่องอะไรให้ช่วยไหมพริ้มเพรา”
“มีค่ะอานุช แหะๆ” แล้วพริ้มเพราก็ร้องขอเบอร์โทรผู้จัดการของเฌอริณจากมณีนุช เธอได้มันมาไว้ในรายนามผู้ติดต่อของมาร์คิน บันทึกไว้ในสมาร์ตโฟนตรงตำแหน่งของโน้ตข้อความที่ทำขึ้นเพื่อเขาโดยเฉพาะ และอีกไม่นานโน้ตดังกล่าวคงเต็มไปด้วยเบอร์โทรของคนที่เธอไม่รู้จัก
พริ้มเพราทำงานตามที่ได้รับมอบหมายเสร็จลุล่วงด้วยดี หญิงสาวกลับมานั่งยังตำแหน่งผู้ช่วยเลขา หลังจากเสิร์ฟกาแฟร้อนๆ ให้เจ้านาย เขาไม่ได้คุยกับเธอสักคำตอนที่เธอเอากาแฟเข้าไปให้ เขาทำเป็นยุ่ง แต่เธอเห็นว่าเขายุ่งจริงๆ มีงานเอกสารที่เธอต้องพิมพ์อีกปึกหนึ่งในแฟ้มที่มณีนุชเอามาวางไว้รอท่า เธอพิมพ์ไปเรื่อยๆ ใจก็ลุ้นว่าป่านนี้ดอกไม้ที่สั่งไว้จะถึงมือเฌอริณหรือยัง และถ้าถึงแล้ว เจ้าหล่อนจะมีเวลาโทรหามาร์คินบ้างไหม ให้ตายเถอะ โทรเถอะนะ ได้โปรด เธอยังไม่อยากถูกหักเงินเดือน บ้านยังต้องเช่า รถยังต้องผ่อน ขอร้องล่ะเฌอริณ
ตู๊ด...
เสียงอินเตอร์คอมดังขึ้น
พริ้มเพรากดปุ่มแล้วกรอกเสียงลงไป “ค่ะบอส”
“แฟ้มสีขาวบนโต๊ะเป็นสัญญาจ้างงาน อ่านทุกบรรทัดแล้วค่อยเซ็น”
“รับทราบค่ะบอส”
“มื้อค่ำไม่ต้องสั่งอาหาร ผมจะไปกินข้างนอก อ้อ...ช่วยเคลียร์งานของเมื่อวานก่อนกลับด้วย”
“ค่ะ...บอส” พริ้มเพราเอ่ยเสียงลอดไรฟัน การเป็นบอสนี่ช่างดีจริงๆ สั่งๆๆ ช่างสั่งเหลือเกิน
หญิงสาวเปิดหาแฟ้มสีขาวที่เขาบอก เปิดดูสัญญาจ้างงานที่มีแต่ตัวหนังสือเป็นพรืด ให้ตายเถอะ แค่มองก็ตาลายแล้ว
แกรกๆ
เสียงวาดเส้นเป็นลายเซ็นพริ้มเพรา ปรากฏบนเอกสาร ไม่ต้องอ่านมันละ เหนื่อย! จะกฎเหล็กแค่ไหนเธอก็ต้องอยู่ให้ได้ งานคือเงิน เงินคืองาน เธอต้องอดทน!
- Writer
