บริเวณหน้าลิฟต์ร้างผู้คน เขาพาหล่อนเดินเข้าไป ลิฟต์เคลื่อนไปเรื่อยๆ กระทั่งหยุดที่ชั้นห้าจากทั้งหมดสิบห้าชั้น เขามุ่งตรงไปยังห้อง 5017 ปลดล็อกประตูอัตโนมัติด้วยรหัสหกตัวที่รู้ดี ก่อนจะพาเฌอริณเข้าไปในนั้น หล่อนไม่ได้มีสติมากนัก ตาจะปิดอยู่ตลอดเวลา
ตุ้บ!
เขาทิ้งร่างหล่อนลงบนเตียง เฌอริณปรือตามองมา เหมือนหล่อนยังเคืองอยู่ แล้วคนเมาก็ตะกายขึ้นมานั่ง สลัดหัวแรงๆ ราวกับว่าทำอย่างนั้นจะช่วยให้หล่อนหายเมาได้
“ไหนว่า...ได้งานใหม่แล้ว”
“ครับ ได้แล้ว” เขายืนตอบอยู่หน้าเตียง
“กับมาร์เหรอ”
เขาไม่จำเป็นต้องตอบในเมื่ออีกฝ่ายรู้แล้ว
“โกหกทำไม นึกว่า...เปลี่ยนงานแล้วซะอีก”
“ผมทำงานที่ไม่ถนัดไม่ได้ แล้วอีกอย่าง รายได้มันดีพี่ก็รู้”
เฌอริณทำหน้าไม่เชื่อ มือข้างหนึ่งกุมขมับที่เริ่มปวด
“นายน่ะ...คิดจะทำอะไร อย่าเชียวนะ อย่าทำอะไรมาร์เชียวนะ!”
คนถูกห้ามเริ่มไม่พอใจ เขาทำอะไรตรงไหนล่ะ “พี่กลัวผมจะทำ
