มาร์คินถอดสูทออก ขยับมานั่งด้วย มีแก้วเหล้าติดมือมา เท้าสองข้างจุ่มลงไปในน้ำ มองไปรอบกายก็เห็นแพหลังอื่นลอยคออยู่ห่างออกไป ตะวันเริ่มทิ้งตัวลงด้านทิศตะวันตก มันส่องแสงกระทบผืนน้ำเป็นประกายวับวาว ลมเย็นยังพัดเอื่อยๆ กลิ่นน้ำ กลิ่นต้นไม้ที่ไม่คุ้นเคย ลอยตามลมมาให้ได้สูดเข้าปอด มันดีเหลือเกิน ดีกว่ากลิ่นควันรถที่กรุงเทพฯ เป็นไหนๆ
“แพเราออกมาไกลเกินไปไหม”
พริ้มเพรายักไหล่ “ไม่มั้งคะ มันลอยได้ไกลสุดเท่าความยาวเชือก” เธออธิบาย แพถูกดึงไว้ด้วยเชือกปอถักเส้นใหญ่ จะลอยกลับเองไม่ได้ ต้องให้คนบนฝั่งดึงกลับเข้าไปเท่านั้น ทางเจ้าของแพมีเรือลำเล็กๆ คอยรับส่งลูกค้าขึ้นฝั่งด้วย “รู้สึกยังไงบ้างคะ”
“อืม...ก็ดี แปลกดี ไม่เคยมา”
“คงมีแต่บอสที่ไม่เคยล่องแพอย่างนี้ สนุกจะตาย กินเหล้าไป เอาเท้าราน้ำ ถ้ามากับเพื่อนนะเมาหัวทิ่มไปแล้ว ว้า...คิดถึงสองตัวนั่นจัง” เอ่ยแล้วคว้าเอาแก้วเหล้าของมาร์คินมากระดก
เขาม
