“อือ...พอแล้ว พอแล้วน่า...”
คชาดึงหล่อนออกห่าง ตัดใจไม่แตะเนื้อต้องตัว ไม่อยากได้ชื่อว่าเอาเปรียบหล่อนท่ามกลางสถานการณ์ย่ำแย่เช่นนี้ “ขอโทษครับ อยู่ใกล้พี่แล้วอดไม่ไหวจริงๆ”
“เชอะ! ว่าฉันหื่น ตัวเองก็เหมือนกันแหละ ยังไงซะวันนี้ก็ไม่ได้หรอก ฉันเพลียจะตายอยู่แล้ว ฉันจะนอน”
คชาทำหน้าสุดเสียดาย ไม่ได้แตะต้องกาย แค่ได้นอนข้างๆ ก็ยังดี
หญิงสาวยิ้มอย่างรู้ทัน ดึงเขาไปที่ประตู หากยังอ้อยอิ่งอยู่ที่นี่ คืนนี้เขาคงไม่ได้กลับบ้านมนวรรธน์เป็นแน่ “กลับได้แล้ว ไม่ต้องห่วงฉันหรอก พี่เขาก็อยู่” เธอหมายถึงผู้จัดการส่วนตัว
“แล้วพี่เขาจะอยู่ด้วยได้สักกี่วัน ครอบครัวเธอก็มี”
เฌอริณคิดตามก็เห็นว่าจริง แต่ว่า...ให้มันพ้นคืนนี้ไปก่อนเถอะ
“อย่าเพิ่งคิดอะไรเลย พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่ ตอนนี้นายกลับไปก่อน แล้วก็...ช่วยดูแลมาร์ด้วย อย่าให้เขาเป็นอะไรไปล่ะ”
รอยยิ้มแห้งแล้งปรากฏบนใบหน้าของบอดี้การ์ดหนุ่ม ใจบางเ
