“อืม...ถ้าอย่างนั้นก็ดี มีคนอยู่ด้วยเธอจะได้ไม่คิดมาก” เอ่ยแล้วหันมองคนที่หน้าประตู มาร์คินกอดเฌอริณอย่างต้องการส่งกำลังใจ ทั้งสองมองมาทางนี้แล้วพยักหน้าให้กัน ก่อนที่เฌอริณจะกลับเข้าไปในห้อง ไม่รู้เธอตาฝาดไปหรือเปล่า แต่ดวงตาของเฌอริณที่หันมองมา มิได้มองที่เธอเลย ราวกับว่ามันกำลังสานสบกับดวงตาของใครบางคนอยู่ ดวงตาของ...คชา
“ไปกันเถอะ ฉันอยากดูที่เกิดเหตุหน่อย” มาร์คินมาพร้อมคำสั่ง
คชาไม่เห็นด้วย “ไม่ดีมั้งครับ มันอันตราย กลับดีกว่า”
“ฉันต้องกลัวด้วยหรือในเมื่อนายมีปืน”
คนถูกดักคอเม้มปากแน่นๆ ก้มหัวให้เจ้านายนิดๆ แล้วเดินนำหน้าไปยังลิฟต์โดยสาร
พริ้มเพราตามไปเงียบๆ ขาของเธอล้าเหลือเกินในตอนนี้ เธอคิดถึงโค้กเย็นๆ สักแก้ว พิซซ่าสักถาดกับที่นอนนุ่มๆ เมื่อไหร่จะได้กลับบ้านนะ เหนื่อยจังเลย
ติ๊ง!
ลิฟต์เปิดอ้าหลังเสียงสัญญาณ คนทั้งสามก้าวออกมา ทว่าไม่ได้ตรงไปที่ล็อบบี้ แต่เลี้ยวไปทางขวาเพื
