“คุณคงเจ็บปวดมานาน และพยายามลืมมันทั้งที่ถูกฝังในหัวใจ”
มาร์คินมองพริ้มเพราไม่วางตา หล่อนเป็นใครกันถึงกล้าพูดอย่างนั้น “รู้ได้ยังไง”
“แววตาคุณมันบอกค่ะ คุณอาจสุขกายกับผู้หญิงคนอื่น แต่ใจของคุณยังคงเป็นทุกข์ มันคงเป็นสุขไม่ได้ตราบใดที่คนบนเตียงไม่ใช่คุณปาลิดา”
มาร์คินอยากเถียงว่าไม่จริง ในตอนที่พริ้มเพราอยู่บนเตียงเขา เขาเอง...ก็รู้สึกถึงความอิ่มเอมใจ “คุณเป็นข้อยกเว้น”
“คะ?”
“บนเตียงที่มีคุณ ผมสุขทั้งกาย...และใจ”
ความอิ่มเอมเต็มตื้นขึ้นมาในอกราวกับถูกพร่างพรมด้วยหยาดหยดแห่งความรัก พริ้มเพราพยายามตั้งสติ นี่เธอกำลังตกหลุมรักแล้วใช่ไหม
“ผมอยากกอดคุณ จูบคุณ อยากครอบครองคุณบนเตียง แต่ผม...อันตรายเกินไป คุณควรอยู่ให้ห่างจากผม ผมกำลังอดทนอยู่พริ้มเพรา อดทนที่จะไม่แตะต้องคุณ มันทรมานคุณรู้บ้างไหม”
“รู้สิ...ฉันรู้ เพราะฉัน...ก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน” พริ้มเพราเอ่ยออกไปอย่างไม่ลังเล เธอเข้า
