พอคุยกันเรียบร้อยทั้งสองก็แวะไปทานอาหารที่แคนทีนของโรงพยาบาลเพราะว่าตอนนี้หมอห้ามไม่ให้ญาติเข้าเยี่ยมก่อนจะเข้าได้ก็ต่อเมื่อช่วงบ่ายเท่านั้น หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จกำลังออกจากตรงนั้นสายตาของไพลินทร์เหลือบไปเห็นใครบางคนที่เธอคุ้นเคยและต้องการเจอตัว
“แกขึ้นไปหาลูกแพรก่อนนะ สั่งให้ลูกน้องเฝ้าระวังอย่างแน่นหนา โทรหาคุณเมฆาและเพื่อนของเขามาด้วยยิ่งดี” ร่างบอบบางสั่งกัลยา
“ทำไม...” กัลยาสงสัยกับท่าทีของไพลินทร์
“เหมือนฉันเห็นหลังพี่เอริณแวบ ๆ ฝากแกดูแลทางนี้ด้วย ฉันแค่ต้องการรู้ว่ารุ่นพี่ทำไปเพื่ออะไร”
“โอเค ดูแลตัวเองด้วย ทางนี้ฉันจัดการเอง ไม่ต้องเป็นห่วง”
เมื่อเพื่อนสนิทออกไป กัลยารีบโทรตามเมฆาและเพื่อนของเขามาโรงพยาบาลทันที ส่วนไพลินทร์นั้นรีบวิ่งไปตามรุ่นพี่ไปยังจุดที่เธอเห็นเมื่อกี้ก็เห็นเดินไปทางหลังโรงพยาบาล ดูเหมือนว่าเอริณจะรู้ว่าเธอตามมาถึงได้เดินมาทางนี้
“ดวงแข็งดีนิลูกสาวเธอ
