ลูกแพร
เมฆารีบตามไพลินทร์ออกไปจากห้องทันทีเมื่อได้ยิน “คำว่าคนสำคัญ” ทำให้เขาเอะใจ จึงเดินตามออกไป เพื่อว่าคนนั้นจะเป็นบุคลลที่เขาต้องการเจอมากที่สุด
“คุณแม่ขา ลูกแพรหิวข้าวแล้ว เราไปกินข้าวกันนะคะ ลูกแพรอยากกินซี่โครงหมูอบน้ำผึ้งเหมือนเมื่อคืน” เสียงใสบอก แล้วเดินเข้าไปเคลียคลอต้นขาของมารดาอย่างออดอ้อน
“ลูกสาวของมามี้ทำไมกินเก่งแบบนี้คะ อีกไม่นานต้องกลายเป็นลูกหมูแน่นอน” ไพลินทร์ก้มลงหยิกแก้มป่องของลูกสาวอย่างมันเขี้ยว
“ฮ่า ๆ ๆ พูดถูกใจมากหนูจ๋า แกรู้อะไรไหม เมื่อกี้พนักงานเพิ่งเอาเค้กมาให้ลูกแพรกินเป็นชิ้นที่สามแล้วนะ แต่ยังบ่นว่าหิวอีก ฉันคารวะในความกินจุของหลานคนนี้จริง ๆ” กัลยาอดหัวเราะไม่ได้ ไม่รู้ว่าไอ้กระเพาะน้อย ๆ จุอะไรไว้บ้าง หลานสาวของเธอจึงได้กินมากขนาดนี้
เมฆายืนมองเด็กสาวตัวเล็กที่ใบหน้าถอดแบบมาจากเขาราวกับพิมพ์เดียว มีเพียงแค่สีตาและรอยยิ้มเท่านั้นที่เหมือนคนเป็นแม่ เข
