หญิงสาวทั้งสองมองหน้ากันในห้องนอนของดุจฟ้าด้วยความดี ภาพในอดีตกลับเข้ามาเหมือนว่ามันพึ่งผ่านไปเมื่อไม่นานมานี้
“พี่เปีย ไม่ใช่สิ พี่นาง ฟ้างงไปหมดแล้ว” ดุจฟ้าบอกเสียงสั่นด้วยความตื่นเต้น
“ก็น้องฟ้านะแหละ อยู่ๆ ก็เรียกพี่ว่าเปีย เพราะว่าเห็นพี่เปียผมสองข้าง เรียกพี่ว่าเปีย ซันก็เลยเรียกตาม”
“มิน่าพี่ซันถึงยอมแต่งงานง่ายๆ เพราะเขารู้ว่าเป็นพี่เปียนี่เอง”
สไบนางลดยิ้มลงเล็กน้อย ไม่ได้บอกอีกฝ่ายว่าสุริยนจำเธอไม่ได้
“พี่ซันถามหาพี่เปียทุกปีเลย เขารอจัดงานวันเกิดพร้อมพี่เปีย จนมาปีหนึ่งที่พี่ซันเริ่มรู้สึกหมดหวัง เขาบอกพ่อแม่เลยว่าต่อไปนี้เขาจะไม่จัดงานวันเกิดอีกแล้ว เขารอพี่เปียแหละ” ดุจฟ้าเล่าให้สไบนางฟัง ถึงความทรงจำในตอนนั้นที่พี่ชายไม่ชอบการเป่าเค้กวันเกิดจนถึงตอนนี้
“ขนาดนั้นเลยเหรอ” สไบนางถามออกมาด้วยใจที่เต้นแรง เธอกลับไม่คิดว่าเขารอเธอ เธอกังวลว่าเขาคงคิดว่าเธอผิดสัญญา และพานเกลี
