ยั่วยวน #2
1277 Words
"แล้วทำไมพี่รามต้องปฏิเสธด้วยล่ะคะ" ทำอย่างกับจะไม่ยุ่งกับแก้มหวานแล้วอย่างไรอย่างนั้นละ
"ให้เกียรติหนูหวานไงคะ หนูโตแล้ว เป็นสาวแล้ว และยังสวยอีกจะมาจับมือ กอด หอมกันเหมือนตอนเด็ก ๆ ไม่ได้หรอกค่ะ ใครเห็นเข้ามันจะดูไม่ดี" ชายหนุ่มบอก สถานะในตอนนั้นของพวกเขาทั้งสองคน เธอก็เป็นเพียงแค่เด็กในปกครองของเขาเท่านั้น
"แต่ตอนนี้ทำได้แล้ว หนูหวานแฮปปี้มาก ๆ ค่ะ" แก้มหวานยิ้ม แม้จะไม่รู้ว่าจะได้อยู่ในที่สถานะนี้นานไหมก็ตาม
"พี่ชอบรอยยิ้มของหนูหวานที่สุดเลยค่ะ รู้ตัวไหมว่าหนูยิ้มสดใสมากขนาดไหน" รามก้มลงมองรอยยิ้มหวานของแก้มหวาน ทั้งชื่อทั้งน้ำเสียงของเธอหวานเข้ากันไปหมด และก็ไม่รู้ว่าอย่างอื่นของเธอจะหวานตามไปด้วยหรือเปล่า…
"หนูหวานไม่รู้หรอกค่ะ รู้แค่ว่าถ้าพี่รามชอบหนูหวานก็จะทำบ่อย ๆ"
จากนั้นทั้งคู่ก็เดินเข้าไปซื้อตั๋วหนังในรอบบ่ายซึ่งเหลือเวลาอีกประมาณเกือบยี่สิบนาทีถึงจะถึงเวลา ระหว่างนั้นรามก็จูงมือแก้มหวานเดินเล่นรอไปเรื่อย ๆ
"อยากกินไอศกรีมค่ะ พี่รามเลี้ยงหน่อยได้ไหม" แก้มหวานชี้ให้ดู รามจึงเดินตามแรงของเธอที่พาเดินนำไปยังร้านไอศกรีม "เอาชาเขียวมัทฉะหนึ่งโคนค่ะ"
เมื่อไอศกรีมที่สั่งมาได้แล้ว แก้มหวานก็ชูไอกครีมให้รามดูพร้อมทั้งยื่นไปที่ริมฝีปากของเขา รามส่ายหน้าไปมาไม่อยากกิน
"หนูหวานกินเถอะค่ะ พี่ไม่ชอบ"
"จะกินแต่ขนมไทยอย่างเดียวเลยเหรอคะ" แก้มหวานถาม เวลาที่เธอซื้อขนมอะไรให้รามก็มักจะส่ายหัวตลอด ทว่าพอเจอร้านขนมไทยเท่านั้นแหละ เขากลับชอบมาก
"ค่ะ พี่ชอบนี่คะ" รามพยักหน้า เวลากินขนมอื่นที่ไม่ใช่ขนมไทยแล้วรู้สึกไม่ค่อยอร่อยยังไงก็ไม่รู้ แต่ถึงแม้บางทีจะซื้อขนมไทยมาก็ใช่ว่าจะอร่อยทุกร้าน และทุกร้านที่ซื้อก็ไม่มีใครทำอร่อยถูกปากได้เท่ากับที่แก้มหวานทำให้เขากิน เธอทำขนมอร่อยมากและทำเป็นหลายชนิดด้วย จนตอนนี้ทำเป็นแทบจะทุกอย่างแล้ว เขาเคยถามเธอเหมือนกันว่าทำไมถึงเลือกที่จะเรียนคณะนี้ ซึ่งเธอก็ตอบกลับมาว่า
'ก็เพราะพี่รามชอบกินขนมไทยไม่ใช่เหรอคะ หนูหวานอยากทำขนมไทยให้เก่ง ๆ ให้อร่อย ๆ ให้พี่รามได้ทานค่ะ รอทานขนมไทยฝีมือของหนูหวานนะคะ'
และทุกวันนี้ขนมไทยเจ้าประจำเจ้าโปรดในใจของรามก็ไม่พ้นขนมไทยฝีมือของแก้มหวานจริง ๆ
"ชอบขนาดนี้หลงรักเลยไหมคะ" เธอแซว
"จะว่างั้นก็ได้" เขาว่า ของโปรดเดียวของเขาก็คือขนมไทย
"ชอบขนมไทย หลงรักขนมไทยแล้วไม่คิดที่จะมารักหนูหวานมากกว่าขนมไทยเหรอคะ หวานเหมือนกันนะ" แก้มหวานเงยหน้าขึ้นสบตากับนัยน์ตาคุ่คมที่หรี่มองเธออย่างล้อเลียน "ขนมไทยอร่อยได้ก็เพราะว่าความหวาน พี่รามคงชอบความหวานของมันนั่นแหละค่ะ แต่พี่รามไม่ลองมาหลงมาชอบความหวานของแก้มหวานดูบ้างเหรอคะ"
"พูดอะไรของหนูคะเนี่ย ฮึ" รามมองหญิงสาว
"ชอบขนมไทยแล้ว ก็ต้องชอบคนทำขนมไทยคนนี้ด้วยหรือเปล่าคะ แก้มหวานก็หวานพอ ๆ กับขนมไทยที่พี่รามชอบกินนั่นแหละค่ะ" แก้มหวานกอดอก
"หนูหวานรู้ได้ยังไงคะว่าตัวของหนูหวานจะหวานพอ ๆ กับขนมไทย หนูหวานเคยลองชิมตัวเองแล้วเหรอ"
"ยังค่ะ แต่แก้มหวานมั่นใจว่าแก้มหวานนั้นหวานจริง ๆ" เธอเชื่อว่าตัวเองหวานไม่น้อยไปกว่าขนมไทยของโปรดรามหรอก
"งั้นก็ต้องได้ลองชิมก่อนค่ะ ถึงจะบอกได้ว่าหนูหวานหลอกลวงพี่หรือเปล่า" รามกระซิบชิดริมหูของหญิงสาว เธอส่งยิ้มให้เขาอย่างท้าทาย
"งั้นพี่รามก็ลองมาชิมสิคะ เอาให้รู้ไปเลยว่าหวานหรือไม่หวาน"
"อย่าทำตัวแบบนี้ค่ะ ระวังหนูนั่นแหละที่จะเดือดร้อนที่สุด" รามเอ่ยเตือนแก้มหวานที่ก๋ากั่นเหลือเกิน ทำเป็นพูดเก่งพอเจอของจริงแล้วจะร้องไห้คอยดูเถอะ รามไม่เคยบอกว่าเขาเป็นคนดี ถ้าเด็กอ่อยขนาดนี้ เขาก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่จะทนแรงยั่วยุไหว ทั้งอวบอิ่มน่ากินขนาดนี้ เขาทนมาได้จนถึงป่านนี้ก็ถือว่าเก่งมากแล้ว
"จริงเหรอคะ เดือดร้อนยังไงเหรอ หนูหวานอยากรู้ ทำให้หนูหวานดูหน่อยได้ไหมคะ"
…
ระยะเวลาผ่านไปเดือนกว่าแล้วนับตั้งแต่ที่แก้มหวานอยู่ในสถานะที่ไม่ใช่เพียงแค่เด็กในปกครองของราม แต่ขยับสถานะมาเป็นคนรักของเขา เธอกำลังนอนตักของเขาดูซีรีส์อยู่ ขณะที่เขากำลังทำงาน
"ไม่ง่วงเหรอคะหนูหวาน" รามก้มมองดูแก้มหวานที่นอนหนุนตักเขาอยู่ เขากำลังไล่สายตาไปตามเรือนร่างบอบบางของอีกฝ่าย เธอตัวเล็กมาก ผิวพรรณขาวอมชมพู เธอชอบใส่ชุดนอนสายเดี่ยวกางเกงขาสั้นมานอนกับเขา มันดูเซ็กซี่มากจนเขาแทบจะตบะแตกหลายครั้ง
"ไม่ง่วงค่ะ เพิ่งสามทุ่มเอง" แก้มหวานเงยหน้าตอบ
"พี่อยากรู้จังเลยค่ะว่าใครแนะนำให้หนูหวานใส่ชุดแบบนี้คะ" เขาถาม มันดูหวาบหวิวเกินไป เขาไม่คิดว่าเธอจะเป็นคนซื้อมาเอง
"ไม่มีค่ะ หนูหวานอยากใส่เอง สวยไหมคะ" แก้มหวานวางไอแพดลงและอ้าแขนเหยียดขาออกให้รามดู ชายหนุ่มส่ายหน้า ผู้หญิงคนนี้ยิ่งโตก็ยิ่งสวยเหลือเกิน
……
"สวยค่ะ เซ็กซี่ด้วย แต่ใส่ให้พี่เห็นแบบนี้บ่อย ๆ ไม่ดีเลยค่ะ"
"ไม่ดียังไงเหรอคะ" แก้มหวานเอียงคอถามอย่างสงสัย
"ไม่ดีตรงที่พี่จะห้ามใจไม่ไหวไงคะ รู้ไหมว่าชุดนอนหนูมันเหมือนชุดนอนไม่ได้นอน" รามตอบกลับและวางฝ่ามือลงบนพวงแก้มนุ่ม พร้อมทั้งบีบเบา ๆ ด้วยความมันเขี้ยว แก้มหวานส่งยิ้มให้
"แล้วจะห้ามใจทำไมล่ะคะ”
"อย่าอ่อยค่ะ เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย ๆ" รามโน้มหน้าลงไปหอมที่พวงแก้มนุ่มฟอดใหญ่ พร้อมทั้งบีบจมูกรั้นเล็กเบา ๆ จากนั้นแก้มหวานก็ลุกขึ้นมานั่งบนตักแกร่ง พลางใช้สองมือคล้องไปที่ลำคอของชายหนุ่ม
"หนูหวานอยากโดนจังเลยค่ะพี่ราม"
"ทำแบบนี้ไม่ดีเลยนะคะ" รามว่า
"ไม่ดียังไงเหรอคะพี่ราม กลัวอดใจไม่ได้เหรอคะ" แก้มหวานเลิกคิ้วถาม พร้อมกับขยับตัวเสียดสีเขาไปมาอย่างยั่วยวน
"ถ้าหนูยังซนแล้วพี่ไม่ไหวขึ้นมา หนูหวานต้องรับผิดชอบนะคะ" รามว่าเสียงดุ มือหนากอดรอบเอวของเธอเอาไว้ แก้มหวานยิ้มให้
"ก็เอาเลยสิคะ เดี๋ยวหนูหวานรับผิดชอบเอง"
- Writer
