“มะ... เมี่ยง ขึ้นเรือผิด”
ปณาลีละล่ำละลักบอก เมื่อเสียงดังปานฟ้าผ่าและดวงตาร้อนแรงจนแทบจะแผดเผาเธอนั้นส่งตรงมา ถึงจะยังเจ็บก้นกบที่กระแทกกับขอบเตียงแต่ก็ต้องทำเป็นไม่เจ็บ เพราะท่าทางคุกคามนั้นเธอต้องมีสติและเอาตัวรอดให้ได้ ก็แค่จะลอบขึ้นมาดูเท่านั้นว่านายหัวไกรขึ้นมาทำอะไรบนเรือลำนี้ตั้งนานสองนาน ไม่คิดว่าเรื่องมันจะเลยเถิดมาจนถึงขนาดนี้
กว่าที่เธอจะรู้ตัวว่าพลาด เรือก็ลอยลำออกมานอกชายฝั่งซะแล้ว ไอ้ครั้นจะกระโดดลงน้ำและว่ายเข้าไปก็ทำไม่ได้ เพราะพี่ใหญ่และเหล่าคนงานชายที่วิ่งมาออกันอยู่ที่ท่าเรือเหมือนกับหาอะไรหรือใครบางคนมันทำให้เธอต้องหยุดความคิดนั้นไว้ เพราะหากเธอกระโดดลงน้ำไปจริง แน่นอนว่าคงถูกซักฟอกจนสะอาด แล้วไอ้หน้าเหลืองๆ นี่ก็คงจะผุดผาดออกมาฟ้องใครต่อใครให้เห็นใบหน้าที่แท้จริงแน่ ทำให้เธอจำต้องซุกตัวอยู่นิ่งๆ เงียบๆ คอยคิดหาหนทางที่จะหนีลงจากเรือนี้โดยไม่มีคนเห็น
แต่กว่า 3 ชั
