ไกรยิ้มยั่วเมื่อเห็นปณาลีพยายามกลั้นความรู้สึกของตัวเองไว้อย่างเต็มที่ รอยยิ้มหล่อเหลากับสายตาสื่อความหมายของเขา ต้องการเพียงให้เธอสนองตอบตามที่หัวใจเรียกร้อง ริมฝีปากจึงทำหน้าที่จูบซับไปทั่วใบหน้าอย่างอ่อนโยน ขณะฝ่ามือก็ซุกไซ้ควานหาความอวบอิ่มที่เขายังไม่มีโอกาสมองให้เต็มตา และเพียงฝ่ามือวางทาบลงไป เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจนเขาต้องยกยิ้มกว้างอย่างมีความสุข
“อะ! อื้อ... ปล่อยฉันนะ... อย่า...”
‘ความสุข’ สิ่งนี้วิ่งวนอยู่ในสมองอย่างไร้ทิศทาง รู้แต่เพียงว่าสิ่งที่เขากำลังทำอยู่นี้มันมีความสุขจริงๆ ไม่ว่าจะเคล้นคลึงไปตามความนุ่มหยุ่นมือที่ไม่เล็กอย่างที่ตามองเห็นเลยสักนิด เพราะขนาดประมาณนี้กำลังพอดีกับฝ่ามือที่กอบกุมลงไป ทั้งยังเต็มเต็งสู้มือเขาที่สุด
เคราสากลากไล้ลงต่ำไม่สนใจเสียงร้องห้ามที่ทำให้เขาเพิ่มความสุขสักนิด เพราะเขาต้องการให้เธอร้องอีก เพื่ออัตราความสุขของเขาจะได้เพิ่มมากขึ้น ฝ่ามือล
