“โอ้ย! เบาๆ หน่อยสิ ฉันเจ็บนะ!” ปณาลีพยายามร้องโอดโอยทั้งพยายามบิดท่อนแขนตัวเองออกจากฝ่ามือที่แข็งปานคีมเหล็ก เมื่อคราวนี้เธอสัมผัสได้ว่าเขาจะไม่ปรานีเธออีกแน่
“เจ็บเหรอ... เจ็บแล้วทำไมไม่จำ ฮะ!” ไกรตะคอกถาม ฝ่ามือเลื่อนจากต้นแขนมาเกาะกุมที่ปลายคางให้เธอหันมองดูเขา เมื่อปณาลีไม่ตอบแต่กลับสะบัดหน้าหนีไปทางอื่น
“ปณาลี ฉันถามว่าทำไมไม่จำ บอกมา!”
“ทำไมต้องจำ คุณมีสิทธิ์อะไรมาสั่ง ฉันอยากทำก็จะทำ” เจ็บจนสติแตกและก็กลัวจนเกินกลัว เมื่อท่าทางคุกคามของเขาไม่มีลดละลงเลย เขาคงต้องฆ่าเธอตอนนี้แน่ อย่างนั้นแล้วจะกลัวอะไรอีก
“มีสิทธิ์อะไรเหรอ ฉันเป็นเจ้าของเรือนี้และก็เป็นคนชี้ชะตาชีวิตของเธอว่าจะรอดหรือจะตาย และเธอต้องฟังที่ฉันพูดทุกอย่าง!” ไกรตะคอกสั่งเมื่อใบหน้าของปณาลีอยู่ใกล้แค่คืบ และตอนนี้เองที่เขาสังเกตเห็นใบหน้าของเธอได้อย่างชัดเจน
แสงสลัวจากไฟตามดวงเล็กทำให้มองเห็นใบหน้าขาวผุดผาดจิ้มลิ้
