พรวด!
‘กรี๊ดดดดด...’ เสียงกรีดร้องดังยาวอยู่ในลำคอ เมื่อความเจ็บปวดทะลวงเข้ามาจนสุด ดอกไม้กลางกายสั่นระริกด้วยความเจ็บปวดก่อนความรู้สึกนั้นจะแทรกซึมไปจนถึงปลายเท้า
ใบหน้าแหงนมองเพดานด้านบนอย่างเหม่อลอย เพราะหยาดน้ำตาเหือดแห้งไปไม่เหลือ ศักดิ์ศรีที่เหลือน้อยนิดจางหายไปในพริบตา นับจากนี้เธอจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกแล้ว
“เมี่ยงครับ... เมี่ยงจ๋า... ผมขอโทษ... ผม...”
คำพูดเหมือนจะสะดุดอยู่ในลำคอ ไกรไม่สามารถพูดคำปลอบประโลมจิตใจปณาลีไปได้มากกว่านี้ เพราะเธอกำลังทรมานเขาด้วยความคับแน่นที่บีบคั้น ริมฝีปากจึงพร่ำรำพันปลอบประโลมเธอด้วยรอยจูบ เขาหวังว่าความอ่อนโยนของเขาจะทำให้เธอลดทอนความทรมานลงได้
ปณาลีปิดเปลือกตาที่ร้อนผ่าวลง เมื่อความอ่อนโยนที่สัมผัสอยู่ตามหน้าผากเกลี้ยงเกลา ปลายจมูกรั้น เปลือกตาทั้งสองข้าง แก้มที่ฉ่ำชื้นไปด้วยหยาดน้ำตา และจนมาถึงริมฝีปากที่สั่นระริกจากแรงสะอื้น มันกำลังทำให้
