หนึ่งอาทิตย์ต่อมา
พริมายังคงนั่งเฝ้าอยู่หน้าห้องท่านประธานเหมือนอย่างทุกวัน เอกสารมากมายมีให้เธอเคลียร์อีกเป็นกองพะเนิน ต้องจัดการให้เสร็จภายในวันนี้เพื่อสรุปให้คุณโยฟังอีกที โชคดีหน่อยที่วันนี้ทั้งวันไม่ต้องออกจากบริษัทเพราะไม่มีนัดกับลูกค้าข้างนอก
กึก
เสียงรองเท้าส้นสูงหยุดลงตรงหน้าโต๊ะทำงานของพริมา หญิงสาวเงยหน้าขึ้นจากกองเอกสารมองสาวสวยหน้าหวานคนหนึ่ง ใบหน้าอ่อนหวานกับนัยน์ตาดำขลับเปล่งประกายเหมือนตุ๊กตาทำให้เธอดูน่ารักน่าทะนุถนอม ยิ่งแต่งตัวด้วยชุดกระโปรงสีขาวเรียบร้อยยิ่งดูบริสุทธิ์บอบบาง
เธอคนนั้นมีสีหน้าเป็นกังวล ก่อนจะเอ่ยถามหาใครคนหนึ่งด้วยน้ำเสียงเจือความคิดถึง “ฉันมาหาคุณโยธินค่ะ ช่วยบอกเขาให้หน่อยได้ไหมว่าดาราพรมาหาค่ะ”
“ดิฉันจะไปแจ้งท่านประธานให้ค่ะ กรุณารอสักครู่” พริมาลุกจากเก้าอี้เดินไปเคาะประตูหน้าห้องแล้วขออนุญาตเข้าไปข้างใน
โยธินหมุนเก้าอี้ที่หันไปทางหน้าต่างห้องก
