หัวใจมังกร [ 04 ] คนตายต่อหน้า

1229 Words

กลางดึกสงัดวันหนึ่ง มินตรารู้สึกปวดท้องกระทันหันทำให้เธอต้องตื่นขึ้นมาแล้วรีบลงมาเข้าห้องน้ำที่อยู่ด้านล่าง ก่อนที่เธอจะพบกับแสงไฟสว่างจากทางหน้าบ้านซึ่งเป็นแสงไฟจากรถหลายๆ คัน ก่อนที่เธอจะเดินแอบเข้าไปดูด้วยความอยากรู้ แต่ทันใดนั้นรถก็แล่นออกไปทันทีทำให้มินตราต้องรีบหาที่หลบ “อะไรกันเนี่ย!” เธออุทานออกมา “หรือว่าจะเป็นขโมย” มันก็ไม่แปลกที่เธอจะคิดแบบนี้เพราะตรงนี้ไม่เหลือการ์ดที่เคยอยู่ตรงหน้าบ้านแม้แต่คนเดียว ถึงจะมีคนเคยบอกว่าบ้านหลังนี้ไม่มีใครกล้าเข้ามาขโมยของ แต่มันก็ไม่แน่เหมือนกัน ข้าวของในบ้านหลังนี้มีแต่ของมีค่าทั้งนั้น ใครบ้างที่จะไม่อยากได้ วันต่อมา มินตราได้แต่เก็บความสงสัยไว้กับตัวเองไม่ได้เล่าให้ใครฟังแม้กระทั่งยายเพราะเธอกลัวว่ายายจะดุเอาที่ออกไปข้างนอกตอนดึกดื่นแบบนั้น เธอเป็นเด็กที่ขี้สงสัยและถ้าสงสัยอะไรแล้วเธอก็จะต้องรู้ให้ได้ “ยาย…ใครมาเหรอ มินเห็นคนเดินเพ่นพ่านอยู่ในบ้านคุณกรของยายอะ” เด็กสาวเดินเข้ามาถามยายด้วยความสงสัย เพราะไม่กล้าไปถามกับชายหนุ่มตรงๆ “น้องๆ ของคุณกรไง คุณกรมีน้องชายอีกสามคน” “อ๋อ…ถึงว่าเห็นคนเดินเพ่นพ่านอยู่ในบ้านของเค้า” “เอ็งน่ะก็อย่าเข้าไปวุ่นวายในบ้านของคุณกรล่ะ เดี๋ยวคุณๆ เค้าจะรำคาญกันเอา” “จ้ะยาย มินไม่เข้าไปหรอกจ้ะ” ถึงยายไม่บอกเธอก็ไม่มีทางเข้าไปในบ้านหลังนั้นอยู่แล้วถ้าไม่มีความจำเป็นจริงๆ “หรือว่าแสงไฟเมื่อคืนเป็นรถของพวกน้องๆ คุณกร” มินตราพูดขึ้นเบาๆ เพราะกลัวว่ายายจะได้ยิน “บ่นอะไรของเอ็งงึมงำๆ” “เปล่าจ้ะยาย ถ้าไม่มีงานอะไรทำแล้วมินไปนั่งอ่านหนังสือนะ” “ตามใจ” เธอมีหนังสือเล่มใหม่มานั่งอ่านอีกหลายเล่มเพราะลูกน้องของมังกรเอามาให้เธอไว้นั่งอ่านเวลาเบื่อๆ หรือไม่มีอะไรทำในตอนกลางวัน แกบ~ ( เสียงคนเหยียบใบไม้แห้ง ) “ยายมินอยากกลับบ้านจังเลย ให้มินไปอยู่คนเดียวก็ได้ เดี๋ยวพ่อกับแม่ก็คงจะกลับมาเองนั่นแหละ” เธอพูดกับคนที่เดินเข้ามาทางด้านหลังของเธอ ในขณะที่ตายังคงจับจ้องอยู่กับหนังสือตรงหน้า “ฉันไม่ใช่ยายของเธอ” “!!!” มินตราวางหนังสือแล้วหันกลับไปมองด้วยความตกใจ “คุณมาทำอะไรที่นี่?” “บ้านฉันจะเดินไปตรงไหนก็ได้ หรือว่าเธอจะมีปัญหา?” “ไม่ค่ะ ไม่มี” เธอปฏิเสธก่อนจะหันหน้ากลับไปอ่านหนังสือของเธอเหมือนเดิม “ใครให้หนังสือเธอมา?” “ใครก็ได้ค่ะ คนที่เค้าใจดีไม่หยิ่ง” “ถามดีๆ” “มินก็ตอบคุณดีๆ แล้ว ตรงนี้บรรยากาศมันไม่บริสุทธิ์หรอกค่ะคุณอย่ามาอยู่เลย” “บ้านฉัน ฉันจะอยู่ตรงไหนมันก็เรื่องของฉัน” “ตามใจค่ะ” เธอเก็บหนังสือแล้วหันหลังเดินกลับเข้าไปในบ้านทันที อยากจะมองยังไงก็ช่างเธอไม่ได้สนใจ ______________________ ตกดึกของอีกวัน มินตรานอนไม่หลับไม่รู้เป็นเพราะอะไร อยากจะออกไปเดินเล่นก็กลัวจะถูกว่า เธอคิดถึงพ่อคิดถึงแม่อยากกลับบ้านของตัวเองใจจะขาดแล้ว เธอเป็นเด็กที่ไม่เคยไปอยู่ที่ไหนไกลบ้านเลย ไม่เคยไปพักค้างแรมที่ไหนนานๆ เธอติดบ้านมาก และตอนนี้ก็อยากกลับบ้านมากๆ เลยด้วย “เฮ้อ…เบื่อจัง” ไม่รู้ว่าเป็นโรคอะไรเหมือนกันที่ทำให้เธอเป็นคนหลับยากมากขนาดนี้ แต่ถ้าได้รับแล้วก็จะหลับเป็นตายเลย ใครมาปลุกก็ไม่ตื่นจนกว่าจะถึงเวลาตื่นของเธอเอง มินตราดีดตัวลุกขึ้นนั่งกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องที่มืดสนิท ก่อนจะคว้าไฟฉายของตัวเองแล้วเดินออกไปจากห้อง “กรี๊ด!!” จู่ๆ ก็มีเสียงของผู้หญิงกรีดร้องออกมา เสียงร้องนั้นทำให้มินตรายืนนิ่งพร้อมกับปิดไฟฉายในมือของตัวเอง สายตากวาดมองไปรอบๆ ตัวเพื่อหาเจ้าของเสียงนั้น ดึกป่านนี้แล้วใครจะมาส่งเสียงร้องกรี๊ดแบบนี้กัน ถ้าไม่ใช่คนก็คงจะเป็นผีเพราะมันก็ดึกจนป่านนี้แล้ว แต่ดูเหมือนว่าเสียงนั้นจะเงียบหายไปเลย “เสียงใครกัน” เธอพูดขึ้นเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ เดินกลับเข้าไป แต่เธอออกไปทางประตูหลังบ้านแทน และก็ได้เจอกับบางอย่างที่คาดว่าเป็นที่มาของเสียงกรีดร้องผู้หญิง ทางหลังบ้านพักของการ์ดมีแสงไฟสว่างจ้าอยู่ไม่ไกล และก็ไม่ไกลจากตัวบ้านของเธอ ด้วยความอยากรู้มินตราเดินตามแสงไฟนั้นไปจนเธอได้พบกับผู้ชายหลายๆ คนที่ยืนเรียงรายกันอยู่ และหนึ่งในนั้นก็มีผู้ชายที่เธอรู้จักเป็นอย่างดีนั่นก็คือมังกรมาเฟียหนุ่มพี่ใหญ่ของตระกูล ด้านหน้าของพวกเขามีชายสองคนถูกมัดมือไพล่หลังนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้า เธอไม่รู้ว่าพวกเขาพูดคุยอะไรกันแต่เธอคิดว่าคงไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน ปิ้ว! ปิ้ว! และสิ่งที่ทำเอามินตราแทบช็อคอยู่ตรงนั้นก็เกิดขึ้น เมื่อผู้ชายสองคนที่ถูกมัดมือถูกยิงด้วยปืนเก็บเสียงจนล้มลงกับพื้นต่อหน้าต่อตาของเธอ มินตราได้แต่เอามือปิดปากของตัวเองเอาไว้แน่นเพราะกลัวว่าจะตกใจแล้วเผลอร้องออกไปเสียงดัง “ฮึก….” เธอนั่งตัวแข็งทื่อไม่กล้าขยับ การกระทำของคนพวกนั้นอยู่ในสายตาของเธอทุกอย่าง แกร้ง!! ขณะที่มินตรากำลังขยับตัวถอยหนีไปเธอก็เผลอไปชนกับเหล็กที่วางพิงอยู่กับเสาตกลงพื้นเสียงดัง ทำให้กลุ่มชายพวกนั้นหันมามองที่เธอพร้อมๆ กัน และจากนั้นมินตราก็วิ่งกลับเข้าไปทางหลังบ้านของเธอทันที “ฮึก…คนตาย…ที่นี่มีคนตาย พวกเค้าฆ่าคนตาย” เธอเคยสงสัยว่าคำว่ามาเฟียมันคืออะไร จนวันนี้เธอได้รู้ทุกอย่าง มาเฟียฆ่าคนแบบโหดร้ายไม่ปราณีใคร ไม่ใจดีกับใคร และถ้ามีคนรู้ว่าเธอรู้ความลับของพวกเขาชีวิตของเธอก็คงจะไม่ปลอดภัยอีกต่อไป เพราะความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองแท้ๆ มินตรา _____________________ เช้าวันต่อมา “อื้อ…ยาย!” มินตราตื่นมาด้วยความตกใจ เมื่อเห็นยายของเธอกำลังนั่งเช็ดตัวให้เธออยู่ “เช็ดตัวก่อนนะ เอ็งเป็นไข้อยู่ไข้มันจะได้ลดลง” “มินไม่สบายเหรอ?” “อืม…เมื่อเช้ายายมาปลุกเอ็งเห็นว่าเอ็งตัวร้อน รู้ตัวว่าร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงก็อย่าไปตากแดดให้มากนัก” “จ้ะยาย” “เดี๋ยวกินข้าวซะนะ จะได้กินยา” “จ้ะยาย” “ถ้ายังไปทำงานไม่ไหวก็ไม่ต้องไป นอนพักอยู่ที่นี่แหละหายดีแล้วค่อยกลับไปทำ” “จ้ะ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more