หัวใจมังกร [ 02 ] สารภาพมาซะดีๆ

1228 Words

คืนวันต่อมา นี่ก็เป็นอีกคืนที่มินตรารู้สึกว่านอนไม่หลับและออกมาเดินเล่นที่หน้าบ้านพักของตัวเอง ในขณะที่ทุกคนหลับกันไปหมดแล้ว ไฟในบ้านทุกหลังถูกปิดมืดสนิทมีเพียงแสงไฟรอบนอกของตัวบ้านและแสงจันทร์ที่ส่องลงมาพอให้เธอเห็นรอบๆ ตัว หมับ! "อื้อ!!" จู่ๆ เธอก็ถูกปิดปากจากทางด้านหลัง ก่อนที่จะถูกอุ้มลอยหายเข้าไปในความมืด เธอไม่สามารถส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือจากใครได้เลย ลูกน้องอยู่เต็มบ้านขนาดนั้นมีโจรด้วยเหรอ? "อื้อๆๆ!! งับ!!" "โอ้ย!!" เสียงร้องจากด้านหลังทำให้มินตรารู้ทันทีว่าเขาเป็นผู้ชาย และน้ำเสียงมันก็ดูคุ้นหูเอามากๆ "ไอ้บ้า! ไอ้คนเลว! เป็นโจรเหรอห๊ะ! ช่วยด้วยค่า ชะ...อุ๊บอื้อ!!" "ชู่วว!! เธอจะแหกปากร้องทำไมเนี่ย" "ปล่อย!!" พรึบ! และแล้วไฟก็ถูกเปิดขึ้นจนสว่างจ้า มินตรารีบหันหลังกลับไปมองคนที่พาตัวเธอมาที่นี่ทันที "คะ คุณกร..." "ไง....ตัวแสบ" "คุณพามินมาที่นี่ทำไม" "ฉันก็พาเธอมาเค้นเอาคำตอบไงล่ะ" "คะ คำตอบอะไร มินไม่มีคำตอบอะไรให้คุณทั้งนั้นแหละ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก พร้อมกับก้มหน้าหลบสายตาของเขา สำหรับมาเฟียอย่างเขาแค่นี้ก็มองออกแล้วว่าเด็กสาวตรงหน้ามีพิรุธมากแค่ไหน "ถ้าไม่มีอะไรเธอก็มองหน้าฉันสิ ทำไมต้องหลบหน้าฉันด้วย?" "กะ ก็คุณเล่นจ้องแบบนั้น ใครจะกล้ามองล่ะ" "ฉันจะให้เธอสารภาพมาเอง เพราะถ้าฉันใช้ไม้แข็งเหมือนกับที่ฉันใช้กับพวกคนที่มันทรยศ เธอจะรับไม่ได้เอา" "....." "ว่าไง...สาวน้อย" "มะ มินไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้นคุณพูดถึงเรื่องอะไร" "หรือว่าจะให้ฉันบอกกับยายของเธอดี แล้วให้ยายของเธอลงโทษเอง" "อยะ อย่านะ อย่าบอกยายมินนะ" "บอกอะไร บอกว่าเธอแอบเข้ามาในบ้านของฉันเมื่อคืนน่ะเหรอ?" "กะ ก็...." "เธอรู้มั้ยว่าฉันจัดการไอ้พวกทรยศยังไง ถ้ามันไม่ร้ายแรงก็แค่จับตัดนิ้ว ตัดลิ้น ตัดหู แต่ถ้าหนักมาหน่อยก็ฆ่าให้ตายแล้วเอาศพโยนลงไปในบ่อจระเข้ หรือไม่ก็จับมันกดน้ำให้ตาย หรืออีกวิธีนึงก็เอายาพิษใส่ในข้าวให้มันกิน แล้วก็ค่อยให้มันตายอย่างทรมาน" "....." มินตราถึงกับยืนตัวแข็งทื่อ น้ำเสียงของมาเฟียหนุ่มมันช่างเย็นยะเยือกไปถึงต้นคอของเธอ "เอาไง จะยอมให้ฉันตัดนิ้ว หรือจะยอมสารภาพมาเองดีๆ" "ฮึก!! ใช่...มินเป็นคนเข้ามาเอง!" "เข้ามาทำไม...ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่าแม่นมจะไม่บอกเรื่องนี้กับเธอ กฎของที่นี่คือกฎเหล็กถ้าใครไม่ทำตามก็อยู่ไม่ได้" "ก็มินเห็นในบ้านเปิดไฟอยู่ก็เลยหวังดีจะเข้าไปปิดไฟให้ แล้วก็ได้ยินเสียงอะไรก็ไม่รู้ดังตับๆ ก็เลยคิดว่ามีโจรเข้ามาในบ้าน แต่ก็ไม่คิดว่า..." ไม่คิดว่าภาพตรงหน้าจะเป็นภาพผู้หญิงกับผู้ชายกำลังกระทำเรื่องอย่างว่ากัน "หึ! โจรที่ไหนจะกล้าปล้นบ้านมาเฟีย เข้ามามันก็มีแต่ตายกับตาย ไม่มีใครอยากเอาชีวิตมาเสี่ยงหรอก" "ก็ใครจะไปรู้ล่ะ คนอุตส่าห์หวังดี!" "พูดดีๆ" "ก็มินไม่รู้ไง" "....." "คุณเองก็น่าจะปิดประตูสักหน่อย ทำอะไรไม่อายฟ้าอายดิน" ประโยคหลังเธอพูดขึ้นมาเบาๆ เพราะกลัวว่ามาเฟียหนุ่มจะได้ยิน "....." "คุณอยากรู้แค่นี้ใช่มั้ย มินจะกลับไปนอนแล้ว" "เธอยังกลับไม่ได้ ฉันยังกุมความลับของเธออยู่ หรือว่าเธออยากให้ยายของเธอรู้?" "คุณจะเอาอะไรอีกคะ!?" เธอหันไปพูดกับเขาด้วยความโกรธที่ถูกเอาเรื่องนั้นมาขู่ สองมือกำเข้าหากันแน่น "อยากเอาเธอ..." "....." "เหอะ! เด็กอย่างเธอเอาไปก็ไม่มันหรอก" "ชิ!!" "ไปหาอะไรให้ฉันกินหน่อยฉันหิว" "ตอนเย็นไม่มีของสดเหลือหรอกค่ะ ของสดที่ทำแม่บ้านซื้อวันต่อวันไม่ได้ซื้อมาค้างไว้ในตู้เย็น ถ้าคุณหิวก็คงต้องรอกินพรุ่งนี้" "อะไรก็ได้ที่กินได้ในตอนนี้ หรือว่าจะให้ฉันกินเธอ?" "อ่า...เดี๋ยวมินไปหาอะไรให้กินก็ได้ค่ะ" มินตราเดินเข้าไปในครัวและของที่เหลือก็มีเพียงมาม่ากับไข่อีกไม่กี่ฟอง และอาหารที่เธอทำให้เขาได้ก็คือมาม่าต้มใส่ไข่เพราะที่บ้านเธอเคยกินแบบนี้ และรสชาติมันก็ไม่ได้แย่ "มีเหลือแค่มาม่าอย่างเดียวค่ะ ไม่มีอะไรอย่างอื่นแล้ว" "....." มาเฟียหนุ่มมองถ้วยมาม่าตรงหน้าอย่างชั่งใจ เกิดมาไม่เคยกินมาม่าต้มใส่ไข่แบบนี้เลย "มินกลับแล้วนะคะ" "เดี๋ยว..." "คะ?" "อยู่รอให้ฉันกินอิ่มก่อนแล้วเธอค่อยกลับ" "....." "เธอต้องล้างจานให้ฉันก่อน" "แค่นี้ทำเองก็ได้มั้งไม่เห็นต้องใช้คนอื่นเลย เกิดเป็นลูกคุณหนูลูกคุณนายมันดีจริงๆ อะไรก็ไม่ต้องทำ" เธอบ่นพึมพำแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ "ฉันได้ยิน..." "....." "เธอไม่กลัวฉันหรอ?" "กลัวทำไมคะ?" "ไม่รู้สิ มีแต่คนบอกว่าฉันน่ากลัว" "....." ไม่เห็นจะน่ากลัวตรงไหนเลยน่ารำคาญมากด้วยซ้ำ // มินตราคิดในใจ "เธอไม่อยากเรียนต่อหรอ?" "ไม่ค่ะ เรียนไปก็ต้องเสียเงินอีก เสียเวลาทำมาหากินเปล่าๆ" "อ่อ" "รีบๆ กินสิคุณ มินจะได้กลับไปนอน เดี๋ยวพรุ่งนี้ถ้าตื่นสายยายก็บ่นอีก" "แม่นมบ่นด้วยหรอ?" "อือ..ค่ะ" "กับฉันแม่นมไม่เห็นจะพูดอะไรเลย" "....." ก็แหงล่ะลูกคุณหนูลูกเจ้านายใครจะไปกล้าบ่นกล้าว่าล่ะ ทำผิดแค่ไหนก็ต้องบอกว่าถูกเสมอเพราะเป็นลูกของเจ้านาย ไม่มีคำว่าผิดหรอก // มินตรานั่งคิดในใจ "คราวหน้าคราวหลังถ้าเห็นอะไรได้ยินอะไรก็ไม่ต้องเข้ามา มันไม่ใช่เรื่องของเธอ และกฎของที่นี่คือห้ามเดินเพ่นพ่านภายในบ้านตอนดึกถ้าไม่จำเป็น" "ค่ะ" ต่อไปเขาคงจะพาผู้หญิงมามีอะไรที่ห้องนั้นไม่ได้อีกแล้วล่ะ เพราะมันมีเด็กขี้สงสัยคอยอยากรู้อยากเห็นอยู่ตลอดเวลาแบบนี้ มีผู้หญิงหลายคนที่เขาไม่ได้พามามีอะไรด้วยที่นี่ และผู้หญิงที่เคยมีอะไรกับเขาก็ไม่เคยกลับมาอีกเลย ถึงเขาจะให้เงินเยอะหรือรวยหล่อมากแค่ไหนแต่ทุกคนก็รักชีวิตของตัวเองทั้งนั้น เขาซาดิสม์ชอบเห็นผู้หญิงทรมานเหมือนจะตาย ในขณะที่เขากำลังจะสุขสมหวัง และผู้หญิงบางคนก็ถึงกับสลบคามือของเขาไปเลย เขาไม่ได้อยากให้ใครเห็นด้านมืดตรงนั้นของตัวเอง "คราวหน้าถ้าอยากจะเดินเล่นก็เดินเล่นในบ้านในห้องของตัวเอง ไม่ต้องออกมาข้างนอก" "ค่ะ" "กลับไปได้ละ" "ค่ะ"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more