“แล้วคุณยังจดจำอะไรระหว่างเราได้อีกไหม ผมรู้ว่าคุณไม่เคยลืม”
“ฉัน...ไม่เคยลืมค่ะ...แต่ว่า...”
“คุณอาจจดจำมันได้ไม่มาก แต่ผมจดจำมันได้ทุกอย่าง...ที่เกี่ยวกับเรา”
น้ำเสียงตอนท้ายออกจะหนักหน่วงทว่ามษยากลับไม่รู้สึกด้วยซ้ำเพราะตอนนี้จิตใจของเธอจดจ่ออยู่กับอ้อมแขนแกร่งและมือหนาที่ประสานแน่นกับมือของเธอ ลมหายใจผ่าวร้อนของเขาทำให้เธอทั้งสับสนและปั่นป่วนจนแทบควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ หญิงสาวช้อนตาคมมองบุรุษที่เธอเคยรักสุดหัวใจและเกือบหลุดเสียงสะอื้นไห้ด้วยความเจ็บปวด
“เวลามันผ่านไปนานแล้วนะคะเคน ตอนที่คุณไปเรียนต่อฉันยังคิดเลยว่าคุณอาจจะมีคนอื่นไปแล้วด้วยซ้ำ”
เธอต่างหากที่มีคนอื่น! เคนกดความคิดของตัวเองลงไปในส่วนลึกที่สุดของความเคืองแค้น แม่ของมษยายืนยันด้วยตัวเองว่าเธอกำลังคบหากับผู้ชายคนใหม่ คนที่สามารถปกป้องเธอได้และมันยังฝังลึกอยู่กับความเจ็บปวดของเขา และนี่คือละครฉากหนึ่งของผู้หญิงปลิ้นปล้อนที
