คนถูกถามยังก้มหน้านิ่ง ริมฝีปากเม้มแน่นเข้าหากันอย่างไม่ยอมตอบรับหรือปฏิเสธของเด็กดื้อ ตากลมๆ ที่เอาแต่มองปลายนิ้วตัวเอง ในแววตานั้นมีเพียงความหวาดกลัวไม่มีแววตื่นตกใจกับสิ่งที่ถูกถาม ทำให้ดลวัฒน์เริ่มเข้าใจว่าเธออาจจำไม่ได้...สายตาของญานิศาไม่เคยโกหก
แต่เธอไม่มีทางรู้ว่าเขาสติแตกขนาดไหนตอนเห็นเธอเมาแล้วกำลังโดนไอ้บ้านั่นหิ้วไปทำระยำ สภาพหมดสติคอพับคออ่อนของญานิศาในวันนั้นทำให้เขานึกอยากจับเด็กดื้อมานอนพาดตักแล้วตีหนักๆ เสียให้ก้นลายจะได้หลาบจำ แต่วันนั้นทำไปคนเมาก็คงไม่รู้สึกอะไร
“รู้ไหมว่าที่ทำลงไปมันอันตรายขนาดไหน” ...แล้วทำให้ใครเขาเป็นห่วง
ประโยคที่จะพูดก็พูดไม่ได้ถูกระบายออกมาเป็นลมหายใจหนัก วันนั้นเธอออกไปกับกลุ่มเพื่อน แล้วถ้าไม่ใช่คนของเขาสงสัย ลองเข้าไปเลียบๆ เคียงๆ ถามแล้วโทรมารายงาน ไม่อยากจะคิดเลยว่าญานิศาตอนนี้จะเป็นยังไง
เพราะโลกหลายครั้งก็โหดร้ายเกินกว่าที่สาวน้อยในวัยช
