ดลวัฒน์ไม่หลบตาตอนดวงตากลมโตแอบส่งค้อนวงเล็กๆ มาให้ เขาอยากรู้เหมือนกันว่ายัยตัวเล็กจะทำยังไง แต่เมื่อทำอะไรไม่ได้ คนคงแอบเขม่นเข่นเขี้ยวเขาอยู่ในใจเลยก้มหน้าหนีกันไปดื้อๆ
ยังดีเป็นจังหวะเดียวกับที่พนักงานเอาบะหมี่เกี๊ยวชามที่สองมาเสริ์ฟพอดี ไม่อย่างนั้นคงได้เกิดศึกศิษย์ล้างครูกลางร้านกันบ้าง
“แล้วคุณเลี้ยงหมาพันธุ์อะไร ที่บ้านน้องชายผมก็เลี้ยงไว้สองตัวเป็นชิสุทั้งคู่” ปล่อยให้เธอนั่งสงบจิตสงบใจด้วยการกินไปสักพัก เขาจึงค่อยเปิดคำถามโดยการเล่าเรื่องของตัวเองก่อน
“ไซบีเลียนค่ะ ชื่อหมูหย็อง แต่เป็นลูกผสมพิตบูเลยดุหน่อย” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างครุ่นคิด แล้วเล่าต่อ “แต่ความจริงเรียกว่าดุก็ไม่ถูกค่ะ มันไม่เคยกัดใคร ต้องเรียกว่าขี้เล่นมากกว่า”
พอคิดถึงน้องหมาที่บ้าน อารมณ์กรุ่นๆ เพราะโดนหัวเราะ motto ประจำตัวจึงเริ่มลดลง จากเสียงห่างเหินไว้เชิงในช่วงแรก แค่สองสามประโยคผ่านไปก็กลับมาเป็น
