ป็นคนที่ได้คะแนนต่ำที่สุดในชั้นเรียน ญานิศานึกเสียดายข้อสองกับข้อสามที่เธอเขียนตอบไม่ตรงประเด็น เขาเลยไม่ให้คะแนน ส่วนข้อสี่กับข้อห้าที่โดนกากบาทหัวไม่ตรวจเพราะ ‘อ่านไม่ออก’ คำตอบนั้นถูกต้องเมื่ออาจารย์ลองให้เธออ่านให้ฟัง
“อาจารย์ให้คะแนนหนูเพิ่มอีกนิดได้ไหมคะ ยังไงหนูก็ตอบถูก” คนสีหน้าห่อเหี่ยวบอกเสียงอ่อน เธอตั้งใจมองเขาด้วยสายตาขอความเห็นใจ แต่สิ่งที่อาจารย์ดลวัฒน์ตอบกลับคือการเบือนหน้าหนี เหมือนเขาไม่อยากรับฟังคำอ้อนวอนใดๆ อีก
โดยที่อีกคนไม่รู้เลย ว่าเขาต้องใช้ความพยายามมากเท่าไรเพื่อไม่ให้ใจอ่อนกับสายตาเหมือนออดอ้อนนิดๆ นั้น
เด็กคงแค่อยากได้คะแนนเลยทำไปไม่ได้คิด คงไม่รู้ว่าแววตาน่าสงสารที่ส่งมาทำเอาคนมองขนาดแค่ผ่านๆ ยังแทบเสียศูนย์ นี่เธอเห็นเขาใจร้ายเลยอยากหาทางแก้แค้นหรือยังไงถึงได้ทำแบบนี้ ที่เขาเบือนหน้าหนีเพราะต้องพยายามข่มใจบอกตัวเองให้คิดถึงชุดนักศึกษาที่เธอใส่เอาไว้ให้หนักๆ
