“อาจารย์ไม่บอกใครได้ไหมคะ” เจ้าของเสียงแผ่วก้มหน้าถาม แค่ที่เกิดขึ้นเป็นฝันร้าย ฝันที่เธออยากลืมไปจากชีวิตให้เร็วที่สุด อดคิดไม่ได้ว่าถ้าคนอื่นรู้แล้วจะเอาไปพูดต่อยังไง แม้ตอนนี้ในวินาทีนี้ เธอจะไม่เป็นอะไรเลยก็ตาม
ทว่าเพียงเงยหน้าขึ้นมาสบกับนัยน์ตาอุ่นของเขา หมอกควันที่เคยปกคลุมแน่นหนาอยู่ในหัวใจก็ดูจะมลายหายไปจนสิ้น
“มีแค่เราสองคน ถึงคุณไม่บอก ผมก็สัญญา”
หากสายตาของเขาทำให้เธออุ่น ความมั่นคงในความอ่อนโยนเมื่อได้มองลึกลงไปในนั้นกลับทำให้เธออุ่นใจยิ่งกว่า
มือบางทั้งสองข้างประสานเข้าหากัน เจ้าตัวคงกำลังจะบีบมันแรงๆ เพราะความเคยชินจนเขาต้องเอื้อมมือไปห้าม ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นทำให้ญานิศาอ่อนแอมากพออยู่แล้ว และเธอไม่ควรจะเจ็บไปมากกว่านี้ หยดน้ำรื้นขึ้นมาในดวงตาแสนหวานของคนที่เขาคิดอยากครอบครองเป็นเจ้าข้าวเจ้าของแต่สุดท้ายก็ไม่เคยได้แม้แต่แตะต้อง แค่คิดว่าเธอกำลังคิดอะไร หัวใจเขาก็เจ็บแปลบ อ
