(“สักสิบโมงผมไปรับสกายที่เพ้นท์เฮ้าส์ครับ”)
“โอเคค่ะ แต่ว่าเราจะไม่แต่งตัวปิดบังหน้าตาใช่ไหมคะ?
(“ฮ่าๆ ตอนแรกผมคิดว่าจะทำแบบนั้นนะครับ ผมคิดว่าไม่ดีกว่ากลัวว่ามันจะกลายเป็นทำให้เราอึดอัด”)
“จริงค่ะ รู้สึกแย่นะคะที่ต้องปิดบังตัวเองเวลาจะไปไหนมาไหนทั้งที”
(“ผมคิดนะครับว่าชื่อเสียงของเราอาจจะเป็นที่จับตาของนักข่าวหรือผู้คนทั่วไปที่รู้จักเรา แต่ถ้าหากเราจะต้องปิดบังตัวเองเพียงเพราะไม่อยากให้ใครรู้ ผมคิดว่ามันไม่แฟร์สำหรับเรา”)
“...”
(“การที่ถูกจับตามันก็ถูกต้องแล้วนี่ครับ เราเป็นคนของสาธารณะ เพียงแต่ว่าเราไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อยจะไปกลัวทำไมล่ะครับ จริงไหม?”) จริงสิ ถูกหมดทุกคำเลยคุณขุน ที่เขาคิดแบบนี้ด้วยเพราะเขาอยู่วงการบันเทิงมานานด้วยล่ะ ส่วนฉันก็เอาแต่พะวงกลัวเกินไปจนขึ้นสมอง ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดจริงๆ นั่นแหละทำไมจะต้องกลัวด้วย
“เข้าใจแล้วค่ะ เจอกันพรุ่งนี้นะคะ”
(“เจอกันพรุ่งนี้ครับ”
