Zack's Rule :: CHAPTER 2 [70%]
853 Words
“สกาย”
เขาตกใจทันทีจนฉันมึนงง มองฉันแล้วตกใจเนี่ยนะ? แต่เขาก็ชี้นิ้วไปทางกรรมการจนฉันต้องหันไปมอง
“คะ?”
“ไม่ได้ฟังอยู่เหรอ”
“เออ...”
“สกายได้รับบทฟ้าใสในซีรีส์รักปาฏิหาริย์ ตอน คลื่นฟ้า”
“คะ! จริงเหรอคะ” ตกใจสุดขีดเลย ยกมือทาบอกตัวเองหันไปมองรีวิวที่ ทำหน้านิ่ง แต่ฉันรู้ดีว่าเธอกำลังโกรธอยู่แน่นอนเลย แต่ไม่แสดงมันออกมาไม่งั้นจะเสียหน้าเอาสิ “ขอบคุณนะคะ ที่เลือกสกาย”
“จะเปิดกล้องเดือนหน้านะ ยังไงก็เตรียมเคลียร์คิวเลยถ่ายเรื่องนี้ยาวหน่อย มี 6 ตอน” พยักหน้ารับผู้กำกับและผู้เขียนบทอย่างคุณจีก็เลือกนักแสดงที่จะรับบทอื่นๆ ต่อ ซึ่งรีวิวได้รับบทเป็นน้องสาวของหมอคลื่น เพื่อนสาวฉันและเพื่อนชายได้แก่จอมที่เพิ่งให้กำลังใจฉันเมื่อกี้ บทที่เขาได้รับคือแอบชอบฉันนั่นแหละ ส่วนเพื่อนสาวคือนักแสดงคลื่นลูกใหม่ชื่อเมษา
“พี่สกาย เมขอถ่ายรูปด้วยได้ไหมคะ? ที่บ้านเมเป็นแฟนคลับพี่สกายทั้งบ้านเลยค่ะ”
“มาเลยๆ”
“งือ ขอบคุณนะคะพี่สกายน่ารักมากเลยค่ะ เมเป็นแฟนพี่สกายด้วยดูสิคะ” เปิดรูปในห้องที่ซื้อนิตยสารฉันไว้เต็มเลย เอาจริงนอกจากลี้เทียน ที่จริงใจกับฉันก็คงมีเพิ่มแล้วล่ะคือเมษากับจอมที่เสนอหน้าเข้ามาถ่ายรูปด้วย สายตาที่มองเมษานี่ยังไงเนี่ย? ชอบน้องเขาใช่ไหมจอม!
“ยินดีที่ได้ร่วมงานกันนะครับ สกาย” ขุนเขาเดินมาแสดงความยินดีกับฉัน ใช่ ฉันคิดไว้ไม่มีผิด เขาได้รับบทเป็นหมอคลื่นจริงๆ ด้วย ฉายาของเขาเนี่ยเจ้าพ่อเลิฟซีนเลยล่ะ แต่ละเรื่องที่เล่นคือ... ไม่พูดดีกว่า ซีรีส์ที่เล่นกับเขาคือเลิฟซีนดุเดือดมาก เห็นว่าติดเรต 18+ ด้วยล่ะ เฮ้อ เอาวะสกาย สู้สิ! เรื่องแรกของเส้นทางการไปสู่นักแสดงเลยนะ อีกอย่างนักแสดงแต่ละท่านคือแถวหน้าของประเทศเลยด้วย
“เช่นกันค่ะคุณขุนเขา”
“ขุนก็พอครับ” ฉันพยักหน้ารับและส่งยิ้มให้กับเขา ถึงสายตาจะเจ้าเล่ห์ไม่ได้หื่นกามนะแต่ก็ทำเอาขนลุกกลัวๆ ยังไงบอกไม่ถูก “เจอกันวันเปิดกล้องนะครับ”
“ค่ะ”
“นักแสดง ขอเบอร์ติดต่อผู้จัดการด้วยครับ” ผู้กำกับตะโกนเรียกซึ่งฉันก็ใส่เบอร์คุณฌอนไป จากนั้นเมษาก็ควงแขนตามด้วยจอมที่ตัวติดฉันเป็นปลิงเลยล่ะ
“เป็นยังไงบ้างครับ?”
“ผ่านค่ะ เริ่มเปิดกล้องต้นเดือนหน้า ยังไงคุณฌอนเคลียร์คิวให้ฉันด้วยนะคะ”
“พี่สกายไปกินไอศกรีมกับเมษาไหมคะ?”
“ผมไปด้วยสิ” จอมเสนอหน้าทันทีแต่ฉันก็โบกมือไปมา
“ขอโทษด้วยนะ พอดีพี่มีงานต่อน่ะ”
“หวา เสียดายจังงั้นเมษาขอเบอร์พี่สกายได้ไหมคะ?” พอขอเบอร์มาแบบนี้ฉันจึงหันไปมองคุณฌอน เพราะเบอร์เป็นของส่วนตัวถ้าหลุดไปซวยเลยล่ะ แต่คุณฌอนก็พยักหน้าให้ฉันตกลง
“งั้นผมขอบ้าง”
“แลกเบอร์กันเลยแล้วกัน”
เมื่อแลกเบอร์กันเรียบร้อยแล้ว ฉันก็ขอตัวกลับก่อนขึ้นรถมาก็รู้สึกเพลียทันทีอยากกลับห้องไปนอนแล้ว...
“เนส?” พอนึกขึ้นมาได้ว่านัดกับเนสว่าจะไปรับเขาที่มหาลัย ฉันก็กระเด้งตัวหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาดูเวลาก็พบว่ามันทุ่มกว่าแล้ว แถมเนสโทรมาเกือบสิบสาย “คุณฌอนคะ รีบกลับเพ้นท์เฮ้าส์ด่วนเลยค่ะ”
“มีอะไรหรือเปล่าครับ” รถตู้มาถึงลานจอดรถฉันก็รีบลงจากรถทันที ปลดล็อกรถสปอร์ตบีเอ็มสีขาวและต่อสายหาเนสแต่เขาก็ไม่รับ ฉันผิดนัดเขาอีกเป็นครั้งที่ร้อยได้แล้วมั้ง ลืมได้ยังไงเนี่ยสกาย!
มหาลัยคณะวิศวฯ ตอนนี้เงียบสนิท มีนักศึกษาเพียงไม่กี่คนที่เดินออกจากคณะเพื่อกลับบ้าน ฉันไม่กล้าลงไปหรอกเดี๋ยวใครเห็นก็จำได้อีกว่ามาทำอะไรที่นี่ ต่อสายหาเนสเกือบร้อยสายแล้วนะ จะว่ากลับห้องก็คงไม่ใช่หรอกต่อให้งอนแค่ไหนก็ต้องรับแล้ว แต่นี่ไม่รับเลยฉันก็เป็นห่วงกลัวว่าเขาจะเป็นอะไร เมื่อรับรู้ว่าเนสไม่ได้อยู่มหาลัยฉันก็ขับรถกลับพร้อมต่อสายหาเขาไม่หยุดกระทั่งปลายสายรับ ฉันก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
“เนส กายขอโทษ”
(“...”)
“เนสอยู่ไหน อยู่ห้องไหมเดี๋ยวกายแวะซื้อของสดเรามาทำอาการกินกันนะ”
(“เปล่า”) น้ำเสียงนิ่งๆ ของเขาทำให้ฉันรู้สึกแย่ชะมัด (“กายผิดนัดผมครั้งที่ร้อยได้แล้วมั้ง)
“กายขอโทษ กายไปแคสติ้งซีรีส์แล้วมันช้า”
(“รับสายผมสักนิดก็ยังดี”)
- Writer
