“ขอโทษนะครับ” ประคองเอวเธอไว้ขณะเงยหน้าสบตาผม เป็นผู้หญิงที่สวยอยู่นะแต่นิ่งค้างทันทีที่เห็นหน้าผมนี่มันยังไงอยู่ เสน่ห์ยังแรงอยู่สินะแซค “เดี๋ยวผมชดใช้เครื่องดื่มให้นะครับ”
“มะ ไม่เป็นไรค่ะ” รอยยิ้มที่ผุดบนใบหน้าเรียว ท่าทางที่เขินอายทำให้ผม ยกยิ้มมุมปาก
“รีวิว เป็นอะไรไหม?” รีวิวเหรอ... เป็นดาราที่นักข่าวมารอทำข่าวที่หน้าผับ งั้นเหรอ
“ถ้าไม่เป็นไร ผมขอตัวก่อนนะครับ”
“ค่ะ”
“ปราบ ช่วยจัดการเครื่องดื่มให้คุณ...”
“รีวิวค่ะ” พยักหน้ารับผมก็เรียกปราบที่มาถูกที่ถูกเวลา
“จัดการเครื่องดื่มให้คุณรีวิว คิดบัญชีฉันนะ”
“ได้ครับคุณแซค”
ค้อมศีรษะให้และลงท้ายด้วยสายตาที่อ่อนโยนส่งไปให้ดาราสาวรีวิว ผมก็ตรงเข้ามาในห้องทำงานมองแจกันที่มีดอกคาร์เนชั่นสีเขียวประดับอยู่ รู้สึกชื่นใจแหะที่ได้เห็นแบบนี้ ปราบคงไม่กล้าปล่อยให้มันแห้งเหี่ยวแล้วไม่หามาใส่ใหม่แทน ข้างแจกันใส่ทรงสูงมีกรอบรูปครอบสีน้ำตาลไม้
