บทที่ 7.4
เคราะห์ร้ายนำพาวาสนา
มือของชายขายหมูชะงักค้างอยู่ที่กลางอากาศ ซ่งไป๋ลู่มองดูแผ่นหลังเล็กที่เดินมาหยุดเบื้องหน้าของนางแล้วขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เด็กหนุ่มตรงหน้าแต่งกายด้วยเสื้อผ้าราบเรียบแต่เส้นไหมที่ถักทอกลับเป็นไหมแท้เนื้อดี บ่งบอกว่าไม่ใช่ชาวบ้านสามัญ เพียงแต่ชีวิตนี้ของซ่งไป๋ลู่เกิดและโตที่หมู่บ้านอันฉีย่อมไม่มีทางพบพานคนมีฐานะเช่นนี้อย่างแน่นอน
“เนื้อหมูที่สุนัขขโมยมาราคาเท่าไหร่ ข้าจะชดใช้ให้”
“50 อีแปะ”
เมื่อได้ยินราคาเนื้อหมู ชายคนหนึ่งก็เดินไปจ่ายเงินให้อีกฝ่าย ขณะที่เด็กชายหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับซ่งไป๋ลู่แล้วยิ้มอ่อนโยน
“เจ้าปลอดภัยแล้ว เร่งพาสุนัขของเจ้ากลับบ้านเถิด ส่วนนี่เนื้อหมูต่อไปก็อย่าได้ให้สุนัขทำเรื่องไม่ดีเช่นนี้อีก”
ซ่งไป๋ลู่มองดูเนื้อหมูที่ถูกส่งมา ที่แท้ก็เป็นคุณชายน้อยผู้มีเมตตานี่เอง และเพื่อไม่ให้คนตรงหน้าเสียน้ำใจ ซ่งไป๋ลู่จึงก้มหน้าเอ่ยคำขอบค
