บทที่ 6.2
สุราดีย่อมไม่กลัวตรอกลึก
ในยามเช้าวันต่อมาซ่งไป๋ลู่ตื่นตั้งแต่ฟ้ามืดเข้าครัวก่อไฟหุงข้าว ก่อนจะออกไปเก็บไข่ไก่ นำมาล้างและวางผึ่งลมทิ้งไว้ ดูเหมือนว่าตอนนี้ไข่ไก่ในครัวมีมากจนเกินไปแล้ว ยุคนี้ไม่มีตู้เย็น เห็นทีต้องแปรรูปทำเป็นไข่เค็มกักตุนเอาแทน
ระหว่างที่รอข้าวในหม้อสุกซ่งไป๋ลู่ก็เดินไปเก็บพริก แตงกวา และผักอื่นๆ อีกเล็กน้อยที่สวนหลังบ้านมาหั่นเตรียมทำมื้อเช้า
“อาไป๋ ฟ้ายังไม่สว่างอากาศยังเย็นอยู่มากเจ้ารีบตื่นมาทำไมกัน”
ซ่งต้าลู่ที่เพิ่งกลับจากการขึ้นแปลงคะน้า วางจอบบนบ่าลงพร้อมกับเอ่ยตำหนิน้องสาวของตนเองอย่างไม่จริงจังนัก ริมฝีปากเล็กยิ้มอ่อน รอจนพี่ชายถอดเสื้อตัวนอกที่เปื้อนดินออกซักตาก และล้างเนื้อล้างตัวเสร็จแล้วนางก็ส่งชาร้อนให้เขาดื่มแก้หนาวอย่างใส่ใจ
“วันนี้เป็นวันหยุด พวกเราจะเข้าเมืองไปหาอาหานกันพี่ใหญ่ลืมแล้วหรือเจ้าคะ”
ซ่งต้าลู่ไหนเลยจะลืมเรื่องของน้องชายได้
