บทที่ 15.3
ข้าเป็นคนของนาง
“เอ่อ... ข้ารู้สึกไม่ค่อยสบาย พวกท่านกินกันต่อเลย ข้า...”
“เจ้าเป็นอะไร”
สองเสียงประสานถามจนซ่งไป๋ลู่ตัวเกร็ง สายตาที่ดุดัน ฟาดฟันกันราวศัตรูเมื่อครู่แปลเปลี่ยนเป็นห่วงใย ตวัดมองมาที่นางจนซ่งไป๋ลู่หวาดวิตก
“ท่านพานางไปพักในห้องก่อน ข้าจะไปตามหมอ”
เป็นซ่งเล่อที่เอ่ยสั่งความอย่างรวดเร็ว ซ่งต้าลู่ตวัดมองกลับอย่างขุ่นเคืองทว่าแม้จะไม่พอใจที่อีกฝ่ายออกคำสั่งกับตนเช่นนี้ แต่หากต้องให้ซ่งเล่อเป็นฝ่ายพาน้องสาวของเขาเข้าไปพักในห้องส่วนตัวของนางและให้ตัวเขาตามหมอ เขาย่อมยินดีเป็นคนว่าง่ายคล้อยตามพานางไปพักเอง
“พวกท่านไม่ต้องลำบาก ข้าแค่...”
ซ่งไป๋ลู่คิดจะปฏิเสธ ทว่ากลับช้ากว่าสองบุรุษที่เพียงแค่สบตากันก็ลงมือทำหน้าที่ของตนเองอย่างรวดเร็ว
“พี่ใหญ่ข้าแค่เวียนหัวเล็กน้อยเท่านั้นไม่ได้เป็นอะไรมาก ท่านรีบไปตามอาเล่อกลับมาเถิดเจ้าค่ะ”
นี่นางเสแสร้งได้แนบเนียนมากเกินไปห
