บทที่ 14.2
หยกดีไม่อาจหลบซ่อน
“หุบปาก!”
หวงจื่อโม่รีบยกมือขึ้นปิดปากตนเอง แน่นอนว่าคำสั่งของว่าที่อาจารย์ไม่อาจฝ่าฝืน เมื่อซ่งเล่อบอกให้เขาหุบปาก ตลอดทั้งบ่ายหวงจื่อโม่จึงทำเพียงขึ้นแปลงข้าวโพดอย่างขันแข็ง โดยไม่ปริปากพูดเลยแม้แต่คำเดียว
“อาเล่อ ข้ากลับมาแล้ว”
เสียงเล็กหวานดังขึ้นมาจากด้านหลัง ซ่งเล่อหันไปตามต้นเสียงเมื่อเห็นซ่งไป๋ลู่ก็ยิ้มกว้าง ทว่าไม่ทันขยับเท้าเจ้าเสี่ยวโกวก็วิ่งไปเอาหน้ากับหญิงสาวเสียก่อน
“ยะ... เย็นมากแล้วข้าต้องขอตัวกลับก่อน”
หวงจื่อโม่เดินมากระซิบบอกซ่งเล่อ เขารู้ดีว่าซ่งเล่อนั้นเป็นพี่ชายที่หวงน้องสาวอย่างซ่งไป๋ลู่มาก ดังนั้นเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ว่าที่อาจารย์ของตนไม่พอใจหวงจื่อโม่จึงรีบขอตัวกลับบ้าน
“พี่ชายโม่ ท่านมาช่วยอาเล่อขึ้นแปลงข้าวโพดหรือ”
สองเท้าของหวงจื่อโม่พลันชะงัก ช้อนตามองใบหน้าของซ่งเล่อด้วยท่าทางหวาดหวั่นใจ เขาไม่ได้ต้องการสนทนากับซ่งไป๋ลู่เ
